Ανέκαθεν είχε την τάση να ρισκάρει, γι’ αυτό, πέρα από επικές επιτυχίες, έχει και μεγάλες αποτυχίες στο ενεργητικό του. Και εξακολουθεί να το κάνει –να ρισκάρει– στα 69 του, εκτελώντας, συγχρόνως, χρέη πρωταγωνιστή, σκηνοθέτη και παραγωγού μιας νέας επικής γουέστερν ταινίας που παραπέμπει στη χρυσή εποχή του δημοφιλούς κινηματογραφικού είδους (το οποίο τα τελευταία χρόνια αναγεννάται χάρη και σε προσεγμένες σειρές).

Για τον Κέβιν Κόστνερ ο λόγος, ο οποίος, 34 χρόνια μετά το «Χορεύοντας με τους λύκους» των επτά Οσκαρ, έδωσε το «παρών» φέτος στο περίφημο Φεστιβάλ Καννών με το «Horizon: An American Saga», το νέο του μεγαλεπήβολο εγχείρημα που αποτελείται από τέσσερα «κεφάλαια», εκ των οποίων, όμως, έχουν ολοκληρωθεί μόνον τα δύο πρώτα. «Ποιος ξέρει, ίσως εδώ, στην έδρα του φεστιβάλ, κάποιος ζάπλουτος με το σκάφος του να ερωτευθεί το γουέστερν και να θελήσει να με βοηθήσει…», είχε πει, τότε, ο αμερικανός ηθοποιός.

Η πρεμιέρα του Chapter 1 πραγματοποιήθηκε την 19η Μαΐου στις Κάννες ενώ στους κινηματογράφους όλου του κόσμου η ταινία θα αρχίσει να προβάλλεται μέσα στην εβδομάδα (από σήμερα Πέμπτη προβάλλεται και στους ελληνικούς κινηματογράφους). Την 15η Αυγούστου θα πραγματοποιηθεί η πρεμιέρα και του Chapter 2.

O Κέβιν Κόστνερ υποδύεται έναν εκτροφέα αλόγων ο οποίος, επιλέγοντας να συνδράμει μια άγνωστη γυναίκα, καθίσταται στόχος μιας αδίστακτης οικογένειας γαιοκτημόνων. «Horizon» είναι το όνομα μιας πόλης αλλά και η ελπιδοφόρα υπόσχεση για μια καλύτερη ζωή σε εύφορα εδάφη, υπόσχεση η οποία παρέσυρε πλήθος ανθρώπων, τυχοδιώκτες αλλά και πιονέρους, στην Aγρια Δύση των ΗΠΑ.

Οπως ανέφερε ο ίδιος ο ηθοποιός σε συνέντευξη που παραχώρησε στην Αριάνα Φινός της ιταλικής εφημερίδας La Repubblica, η ιδέα προέκυψε πριν από πολλά χρόνια, «το 1988, δύο τύποι, φίλοι, ο ένας τυχερός ενώ ο άλλος όχι. Ο ένας δεν μπορεί να αποφύγει τη βία, ο άλλος τα καταφέρνει με τα λόγια. Ο τίτλος ήταν “Sidewinder”, έπρεπε να το γυρίσουμε το 2003, στη συνέχεια το μετεξελίξαμε στη μυθολογία της ίδρυσης μιας πόλης, της “Horizon”».

Οι αγαπημένοι σκηνοθέτες του Κέβιν Κόστνερ από τη χρυσή εποχή του γουέστερν είναι ο Τζορτζ Στίβενς, ο Τζον Στέρτζες και ο Τζον Φορντ, ενώ ηθοποιοί ο Γουόλτερ Μπρέναν, ο Λι Μάρβιν και ο Τζον Γουέιν, ο οποίος «έκανε πολύ καλή δουλειά» στις ταινίες «Η αιχμάλωτος της ερήμου» (The Searchers-1956) και «Ο άνθρωπος που σκότωσε τον Λίμπερτι Βάλανς» (1962), αμφότερες σε σκηνοθεσία Τζον Φορντ.

Σχετικά με τη νέα, δική του, επική ταινία αποκάλυψε ότι «επρόκειτο για ένα δύσκολο ταξίδι, με πλήγωσε. Αλλά είμαι χαρούμενος που μπορώ να προχωράω μπροστά με ανθρώπους που θα έκαναν τα πάντα για μένα (…) Δεχτήκαμε πλήγματα, δεν τα παρατήσαμε. Ηταν ένα ταξίδι γεμάτο, όχι κινδύνους αλλά απογοητεύσεις. Αλλά γιορτάζουμε δύο υπέροχες ταινίες και δουλεύουμε την τρίτη», είπε. «Ετσι πρέπει να σκέφτομαι, να μην επιτρέπω στις δυσκολίες να επισκιάζουν τη δουλειά. Η ταινία θα υπάρχει για πάντα», πρόσθεσε.

Πώς, όμως, ο Κέβιν Κόστνερ κατάφερε να φτάσει όπου έχει φτάσει έως σήμερα; «Ο Μαρκ Τουέιν έλεγε ότι εάν ένας άνθρωπος έζησε τη ζωή του σωστά, δεν ξέχασε ποτέ την παιδική του ηλικία. Είμαι ακόμα ενθουσιασμένος με τις δυνατότητες σε αυτή τη ζωή και με όσα μπορώ ακόμα να κάνω. Τα θλιβερά πράγματα για μένα είναι η μουσική που δεν έχω ακούσει και τα βιβλία που δεν έχω διαβάσει. Αλλά δεν πρόκειται να χάσω στιγμή με τους φίλους μου», απάντησε.

Και πόσο μέτρησε η προηγούμενη εξαιρετική εμπειρία του «Χορεύοντας με τους λύκους» στο νέο εγχείρημά του; «Πολύ, μου θύμισε ότι έπρεπε να ακολουθήσω το ένστικτό μου. Οτι αυτό που νιώθω βαθιά μπορεί να έχει απήχηση στο κοινό. Δεν χρειάζομαι τεστ για να ξέρω τι είναι ανθρώπινο, φυσιολογικό, συναρπαστικό».

Θέλοντας η ιταλίδα δημοσιογράφος να μάθει ποια ήταν η καλύτερη στιγμή κατά τη διάρκεια της πολυετούς καριέρας του και ποια η χειρότερη, ο αμερικανός ηθοποιός απάντησε πως «η καλύτερη ήταν όταν με επέλεξαν για τη “Μεγάλη ανατριχίλα” (The Big Chill). Αντιλήφθηκα ότι επρόκειτο να αλλάξουν όλα. Η χειρότερη, αισθάνομαι τυχερός, αυτό είναι το μόνο που μπορώ να σας πω».

Οσον αφορά την πρώτη του κινηματογραφική (σχεδόν) εμπειρία, «θυμάμαι ήμουν μια φορά στο αυτοκίνητο με τους γονείς μου. Ημουν μικρός, φορούσα ακόμα εκείνες τις φόρμες με τη σαλιάρα, ήμουν όρθιος στο πίσω κάθισμα, πηγαίναμε κάπου τον μεγάλο μου αδελφό. Σταματήσαμε μπροστά σε έναν κινηματογράφο, έβρεχε πολύ. Η μητέρα μου μού είπε “γιατί δεν πας να δεις καμιά ταινία;” και καθώς το αυτοκίνητο έφευγε, είδα τον τον τίτλο με κόκκινα γράμματα: ήταν ο “Μπεν Χουρ”».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News