Απόγευμα Πέμπτης, ανέβηκα στο λεωφορείο για να κατεβώ στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και στάθηκα κοντά στον οδηγό. Στην επόμενη στάση κι ενώ ανέβαιναν οι επιβάτες, ο οδηγός σηκώθηκε από τη θέση του, γύρισε πίσω και φώναξε: «Κοπελιά, εσύ με την τσάντα… Κατέβα όπως είσαι! Ναι, εσύ, κοπελιά, με το σκυλί. Κατέβα, δεν επιτρέπονται τα σκυλιά στο λεωφορείο».

Γυρίσαμε όλοι να δούμε τι συμβαίνει. Ακούστηκε μια φωνή από πίσω: «Τα σκυλιά επιτρέπονται στο λεωφορείο. Δεν κατεβαίνω». Ο οδηγός επέμεινε: «Τα σκυλιά πρέπει να είναι σε κλουβί. Αυτό είναι σε τσάντα». Δεν κατεβαίνω –η κοπέλα, δεν φεύγει το λεωφορείο –ο οδηγός, κι εμείς οι υπόλοιποι να περιμένουμε να δούμε τι στο καλό θα γίνει.

Ερχεται μπροστά η κοπέλα, η οποία κουβαλούσε σε μια μεγάλη τσάντα στον ώμο της ένα μικρούτσικο σκυλάκι, με τη μουσούδα του να ξεπροβάλλει από την τσάντα και να μας κοιτάζει απορημένο. Ο οδηγός έλεγε ότι υπάρχει κανονισμός που τα απαγορεύει, η κοπέλα έλεγε ότι η νομοθεσία τα επιτρέπει σε τσάντα. Η κοπέλα βρήκε υποστήριξη από μια άλλη φιλόζωη η οποία έφερε από το κινητό της κάτι να δείξει στον οδηγό για να τον πείσει για το δίκιο τους, κι ο οδηγός πρέπει να ειδοποίησε κάποιον στον ΟΑΣΘ. Στο μεταξύ, μετακίνησε το λεωφορείο λίγα μέτρα μακρύτερα για να μην ενοχλεί στη στάση.

Οι επιβάτες, όπως ήταν φυσικό, αρχίσαμε να διαμαρτυρόμαστε. «Κατεβείτε άμα θέλετε», έλεγε ο οδηγός. «Να έρθει η Αστυνομία», έλεγε η κοπέλα.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, η μόνη σωστή κίνηση που μπορείς να κάνεις είναι να φύγεις. Ωστόσο, θεώρησα πραγματικά παράλογο το να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε σε κάτι τόσο στοιχειώδες. Να δούμε, βρε αδερφέ: επιτρέπονται τα ζώα σε τσάντα ή πρέπει να είναι σε κλουβί;

Ανοιξα το λάπτοπ μου, έκανα hot spot το κινητό μου, μπήκα στην ιστοσελίδα του ΟΑΣΘ κι είδα τα παρακάτω:

«α. Επιτρέπεται η μεταφορά μικρών ζώων συντροφιάς, εφόσον τα ζώα είναι τοποθετημένα σε ασφαλές κλουβί μεταφοράς και συνοδεύονται από τον ιδιοκτήτη ή τον κάτοχό τους.

β. Οι σκύλοι βοήθειας εφόσον φέρουν λουρί χειρισμού, μπορούν να μεταφέρονται χωρίς κλουβί μεταφοράς και χωρίς φίμωτρο, ανεξάρτητα από μέγεθός τους.

γ. Οι ιδιοκτήτες ή οι κάτοχοι των σκύλων που ταξιδεύουν συνοδευόμενοι με το ζώο τους, υποχρεούνται να φέρουν πάντα μαζί τους το βιβλιάριο υγείας ή το διαβατήριο του ζώου.»

Φώναξα την κοπέλα και της τα έδειξα: «Δεσποινίς, αυτά λέει ο ΟΑΣΘ στην ιστοσελίδα του. Δυστυχώς, το σκυλάκι πρέπει να είναι σε κλουβί». Δεν την έπεισα. «Αφού επιτρέπεται», μου είπε. «Δεν κατεβαίνω».

Ο οδηγός ξεκίνησε να φύγει, κι ελπίσαμε όλοι ότι έδωσε τόπο στην οργή κι ότι θα πάμε στον προορισμό μας. Όμως, όχι. Στο ενδιάμεσο (μιλάμε για το διάστημα όσο να κάνουμε μια απόσταση 50 μέτρων) άναψε ο καβγάς και πάλι. Επιβάτες διαμαρτύρονταν, η υποστηρίκτρια φιλόζωη άρχισε να διαπληκτίζεται με τον οδηγό, οι απειλές για Αστυνομία πήγαιναν κι έρχονταν κι ο οδηγός σταμάτησε ξανά το λεωφορείο. «Τώρα να κατεβείτε όλοι σας, θέλω να ηρεμήσω εγώ», είπε. Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε, ενώ στο μεταξύ γινόταν ο κακός χαμός. Επιβάτες έβριζαν τους φιλόζωους, τους νέους και τα ζώα, ενώ οι φιλόζωες προειδοποιούσαν τον οδηγό: «Αύριο, να το ξέρετε, θα το έχουν μάθει όλοι, όλος ο κόσμος θα ξέρει τι έγινε, ποιο είναι το όνομά σας, δώστε μας τον αριθμό του δρομολογίου» κλπ. Ο κακός χαμός.

Κατέβηκα και πήρα ταξί.

Αλλά έχω μια ερώτηση προς τον ΟΑΣΘ. Δεν θα έπρεπε οι οδηγοί των λεωφορείων να έχουν μαζί τους τους όρους μεταφοράς επιβατών; Δε θα έπρεπε να έχουν εκπαιδευτεί ώστε να συμπεριφέρονται με μια στοιχειώδη κατανόηση στο γεγονός ότι πολλοί επιβάτες παρεξηγούν ή δεν γνωρίζουν τέτοιες λεπτομέρειες;

Καθημερινά, η ζωή μας «διανθίζεται» με όλο και μεγαλύτερη ένταση κι αυτό βγαίνει σε όλες τις εκδηλώσεις μας. Βλέπω συνεχώς να αυξάνονται οι ψόφιοι για παρεξήγηση ή εκείνοι με υπερβολικές αντιδράσεις στα πιο απλά προβλήματα. Ετσι όπως βαδίζουμε, πρέπει να μπορούμε να σβήνουμε τις φωτιές. Κι όποιος έρχεται –εξ επαγγέλματος- σε επαφή με κόσμο, πρέπει να είναι καλά οπλισμένος γι αυτό.

Ούτε είναι δυνατόν, όμως, να ζούμε μονίμως με την απειλή «Αύριο θα το έχουν μάθει όλοι».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News