Ολοι όσοι ήταν παρόντες και όλες όσες ήταν παρούσες στην εναρκτήρια συνεδρίαση της Κεντρικής Οργανωτικής Επιτροπής Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, συμφωνούν, έστω και εκκινώντας από άλλη βάση: η πρώτη συζήτηση του οργάνου κυλούσε σε απόλυτη ηρεμία. Οι παρατηρήσεις ήταν κατά βάση τεχνικού χαρακτήρα και ό,τι ενείχε στοιχεία πολιτικής κριτικής, παρουσιαζόταν σε χαμηλούς τόνους. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν απών από τη διαδικασία, κάτι το οποίο δεν είναι σπάνιο σε τέτοιου τύπου συνεδριάσεις. Είναι άγνωστό ποιος και για τι τον ενημέρωσε ότι ειπώθηκε και αποφάσισε να παρέμβει στη συζήτηση μέσω zoom. Και διόλου φιλικά. Οι υπόλοιποι συμμετέχοντες στη συζήτηση τον άκουγαν εμβρόντητοι να τους καλεί να φύγουν αν διαφωνούν, να τους λέει ότι «υπάρχουν και άλλα κόμματα αν δεν τους αρέσει» και να καταλήγει με έμφαση λέγοντας «Τέλος! Τέλος!».

Είναι πιθανό αυτό που μεταφέρθηκε στον Στ. Κασσελάκη –άγνωστο με ποιον τρόπο– και τον εξόργισε, να ήταν η πρόταση για αλλαγή στην ημερομηνία του συνεδρίου. Κι όμως, αυτή είναι πρακτικά σχεδόν αυτονόητη. Το να πραγματοποιηθεί το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ταυτόχρονα με τη διαδικασία εκλογής προέδρου στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι πρωτίστως «αντιδεοντολογικό», όπως αναφέρθηκε στη συνεδρίαση. Θα μπορούσε να οδηγήσει στην ουσία σε επικοινωνιακή ακύρωση του συνεδρίου, καθώς είναι προφανές ότι οι εκλογές προέδρων –σε οποιοδήποτε κόμμα– κεντρίζουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης πολύ περισσότερο από συνεδριακές διαδικασίες. Ποιος ο λόγος λοιπόν ο Στ. Κασσελάκης, που θα ήθελε αυτό το συνέδριο να αποτελέσει τη συμβολική εκκίνηση της χωρίς αμφισβήτηση ηγεσίας του στον ΣΥΡΙΖΑ να «κρυφτεί» επικοινωνιακά πίσω από ένα άλλο πολιτικό γεγονός και μάλιστα όμορου χώρου;

Αρκετά από τα μέλη της Πολιτικής Γραμματείας, όπως και της ΚΟΕΣ, ανάμεσα σε αυτά που αποχώρησαν διαμαρτυρόμενα από τη συνεδρίαση της Τρίτης (αλλά όχι μόνο), θέτουν δύο διαστάσεις που επηρεάζουν τη συμπεριφορά του Στ. Κασσελάκη. Η μία είναι η άγνοια των κανόνων τέτοιων πολιτικών διαδικασιών, η άρνησή του να συμβιβαστεί με αυτές και η νευρικότητα που εν γένει του δημιουργούν. Στις συνεδριάσεις των οργάνων, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να συμπεριφέρεται περισσότερο ως επιχειρηματίας και λιγότερο ως πολιτικός. Και η δεύτερη είναι η ιδιοσυγκρασία του. Πλέον δύσκολα κρύβεται ότι ο Στ. Κασσελάκης είναι ένας κυκλοθυμικός άνθρωπος. Και όσοι έχουν συνεργαστεί μαζί του, μπορούν να βεβαιώσουν ότι η διάθεσή του μπορεί να αλλάξει παραπάνω από μία φορά ακόμα και κατά τη διάρκεια μίας κουβέντας.

Ενας παράγοντας που δυσκολεύει την εξεύρεση ενός modus vivendi ανάμεσα στους μεν και τους δε είναι ότι η κυκλοθυμία αυτή μοιάζει να διακρίνει και όλο το περιβάλλον του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Σχεδόν όλα τα στελέχη της παλαιάς φρουράς σοκαρίστηκαν από τον τρόπο με τον οποίον σχολίασε το κόμμα την αποχώρηση Δραγασάκη, ενώ κάποιοι δηλώνουν ότι δεν είναι δυνατόν ο πρόεδρος και το κόμμα να πανηγυρίζουν κάθε φορά που κάποιος φεύγει. Αυτός όμως είναι ο πραγματικός ελέφαντας στο δωμάτιο. Ο Στ. Κασσελάκης σε αυτούς τους 10 μήνες δεν έχει κατορθώσει –αν υποθέσουμε ότι το επιθυμούσε- να βρει κοινή γλώσσα με τα παλιά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και δεν έχει αναπτύξει σχέσεις εμπιστοσύνης μαζί τους. Υπό αυτές τις συνθήκες δείχνει αποφασισμένος να περιορίσει εμφατικά τον ρόλο τους και να διευθύνει το κόμμα με την ομάδα των συνεργατών του, η οποία σκέφτεται και δρα όπως αυτός. Δεν ψάχνει να βρει πεδίο συνεννόησης με τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ. Θέλει να τον οδηγήσει στην έξοδο. Σε ένα ιδεατό σκηνικό, σε κάποιους μήνες από τώρα θα ήθελε να είναι πρόεδρος σε ένα κόμμα με άλλο καταστατικό, άλλα στελέχη, άλλες απόψεις και άλλο όνομα από αυτό στο οποίο εξελέγη.

Στην σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας δεν έχει υπάρξει κάτι ανάλογο σε κόμμα. Το 1997 ο Κώστας Καραμανλής είχε διαγράψει από τη Νέα Δημοκρατία –προσωρινά– τον εσωκομματικό του αντίπαλο Γ. Σουφλιά. Ομως αυτή ήταν μια επίδειξη δύναμης προς ένα πρόσωπο που αρνούνταν να συμφιλιωθεί με το εσωκομματικό αποτέλεσμα, όχι μια άρνηση της υπόστασης του κόμματος. Ακόμα και το 1991, όταν το μισό ΚΚΕ διέγραψε το άλλο μισό, διαλύοντας τον τότε ενιαίο Συνασπισμό, υπήρχε ένα μεγάλο –το μεγαλύτερο– μέρος των κομματικών οργάνων που στήριξε αυτή την επιλογή. Εδώ, η οργή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στρέφεται πλέον και εναντίον στελεχών που τον ψήφισαν στην εσωκομματική διαδικασία –αν όχι στον πρώτο γύρο, τουλάχιστον στον δεύτερο.

Θα φτάσει ο ΣΥΡΙΖΑ ακέραιος μετά από όλα αυτά στο συνέδριό του; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά. Η αντιπολίτευση δεν έχει αυταπάτες ότι μπορεί να αμφισβητήσει εκεί την κυριαρχία του Στ. Κασσελάκη και δεν είναι βέβαιη ότι έχει κάτι άλλο να κάνει. Αμέσως μετά το τέλος της συνεδρίασης της Τρίτης, υπήρξαν κάποια τηλεφωνήματα με σκοπό να μην επεκταθεί η κρίση. Ποιος όμως βάζει το χέρι του στη φωτιά ότι στην επερχόμενη συνεδρίαση της ΚΟ δεν θα συμβεί κάτι καινούριο;

Στο μεταξύ, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και οι συνεργάτες του αναζητούν χρήματα προκειμένου να γλιτώσουν το κόμμα από την οικονομική ασφυξία. Στην Κουμουνδούρου ακούγεται ότι κάτι έχει βρει. Θα πρέπει όμως να συνυπολογίσουν ότι στα κόμματα, η πιο επώδυνη ασφυξία είναι η πολιτική.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News