Ηταν όλοι άνθρωποι της εμπιστοσύνης του. Εναν από αυτούς, μάλιστα, τον αντιπρόεδρο Εμιλι Ρουσό, ο Τζουζέπ Μαρία Μπαρτομέου τον προόριζε για διάδοχό του. Ο ίδιος δεν μπορεί να επανεκλεγεί στην προεδρία της Μπαρτσελόνα -το καταστατικό του συλλόγου απαγορεύει την τρίτη διαδοχική θητεία-, οπότε σχεδίαζε να παραδώσει την καρέκλα του, το 2021, σε κάποιον που (πίστευε ότι) ελέγχει.

Με τις «πλάτες» του Μπαρτομέου, ο Ρουσό θα ήταν το ακλόνητο φαβορί των εκλογών. Το γεγονός ότι «τα έσπασε» με τον πρόεδρο σημαίνει πως αντιλήφθηκε ότι, πλέον, ο λόγος του δεν «μετράει» στην κοινότητα του καταλανικού club. Ή, ότι εννοεί, πράγματι, αυτό που τα έξι παραιτηθέντα μέλη του ΔΣ ισχυρίζονται στην κοινή τους δήλωση: «Ερχονται προκλήσεις, στο άμεσο μέλλον, που η σημερινή ηγεσία δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί».

Τον Ρουσό κι άλλους τρεις, τους εξώθησε σε παραίτηση ο Μπαρτομέου. Για να τους αντικαταστήσει με πρόσωπα που δεν θα αμφισβητούν την αυθεντία του. Δύο σύμβουλοι τους ακολούθησαν στην έξοδο για να προκαλέσουν πρόωρες εκλογές. Για να είναι έγκυρες οι αποφάσεις του, το ΔΣ θα πρέπει να διαθέτει (τουλάχιστον) 14 μέλη – τώρα έχει 13. Αλλά, ο πρόεδρος ετοιμάζεται να ρίξει στο «παιχνίδι» τρεις αναπληρωματικούς. Τους βρήκε, ήδη. Είναι αποφασισμένος να μη χαρίσει ούτε μια μέρα από την εξουσία του, ώστε να καθορίσει εκείνος τις εξελίξεις, που θα οδηγήσουν την «Μπάρτσα» στη μετά-Μέσι εποχή της.

Τα συμπτώματα της διχόνοιας άρχισαν να εκδηλώνονται στο τέλος του περασμένου καλοκαιριού. Τότε που το «Τοτέμ» των Καταλανών, ο Λιονέλ Μέσι, είχε εκφράσει (δημοσίως) τις αμφιβολίες του ότι η διοίκηση Μπαρτομέου έκανε όλα όσα μπορούσε για να φέρει τον Νεϊμάρ πίσω στο «Καμπ Νου». Ακολούθησαν, η απόλυση του Ερνέστο Βαλβέρδε και η ατυχής προσπάθεια του Ερίκ Αμπιντάλ να ρίξει το φταίξιμο στους παίκτες, που «δεν δούλευαν όσο έπρεπε, επειδή είχαν πρόβλημα με τον προπονητή τους». Με ανάρτησή του στα social media ο Μέσι είχε ζητήσει από τον αθλητικό διευθυντή του συλλόγου (και πρώην συμπαίκτη του) να πει συγκεκριμένα ονόματα.

Τον περασμένο Φεβρουάριο, η αποκάλυψη του ραδιοφωνικού σταθμού Cadena SER ότι η εταιρεία «Big Data», που είχε προσλάβει η διοίκηση, σκηνοθετεί «επιθέσεις» εναντίον ποδοσφαιριστών και άλλων στελεχών της Μπαρτσελόνα μέσω πλαστών λογαριασμών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εξέθεσε ανεπανόρθωτα τον Μπαρτομέου. Εκείνος έκανε τον ανήξερο και «τα φόρτωσε» όλα σε έναν σύμβουλό του, τον οποίο απέλυσε, όμως ελάχιστοι πείστηκαν ότι ο Τζάουμε Μασφερέρ δεν ενεργούσε κατόπιν εντολών του προέδρου. Μάλιστα, ο αντιπρόεδρος Ρουσό μίλησε και για οικονομικό σκάνδαλο, λέγοντας πως «όταν πληρώνεις ένα εκατομμύριο ευρώ για κάτι που κοστίζει εκατό χιλιάδες (η συμφωνία με την «Big Data»), κάτι δεν πάει καλά».

Η υπόθεση με τις περικοπές στις αποδοχές των παικτών, λόγω αγωνιστικής απραξίας, ήταν «η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι». Κάποια media κατηγόρησαν τους ποδοσφαιριστές ότι αρνήθηκαν προκλητικά να τους γίνουν αυτές οι μειώσεις (τις οποίες αποδέχτηκαν με το παραπάνω), με τον Μέσι να καταγγέλλει -εκ μέρους όλων- ότι η διοίκηση ήθελε να τους εκθέσει στον κόσμο. Πάλι, ο Μπαρτομέου δεν είχε ιδέα για τις «διαρροές». Εδειξε ως υπεύθυνους τους τέσσερις συμβούλους, των οποίων ζήτησε τις παραιτήσεις.

Στις «ντρίμπλες» δεν τον φτάνει κανείς. Ούτε… ο Μέσι. Ετσι είχε «βγει λάδι» και στο σκάνδαλο με τη μεταγραφή του Νεϊμάρ, το 2013, την εποχή που ήταν «δεξί χέρι» του προέδρου Σάντρο Ροσέλ. Ο Ροσέλ έχασε τη θέση του και ο Μπαρτομέου, όχι μόνον απέφυγε τα πρόστιμα και τη φυλάκιση, αλλά και αναρριχήθηκε στη θέση του προέδρου, τον Ιανουάριο του 2014. Ενα χρόνο αργότερα, κατηγορούμενος για την υπόθεση φοροδιαφυγής του Μέσι (και για απάτη), αναγκάστηκε να προκηρύξει εκλογές. Τον Ιούλιο του 2015 νίκησε τον αντίπαλό του, Τζουάν Λαπόρτα, τον οποίον υποστήριζαν ο Κρόιφ και ο Γκουαρντιόλα, συγκεντρώνοντας το 55% των ψήφων. Στάθηκε πολύ τυχερός. Εξαργύρωσε το «τρεμπλ» (Τσάμπιονς Λιγκ, Πρωτάθλημα και Κύπελλο), που η Μπαρτσελόνα είχε κατακτήσει μερικές εβδομάδες νωρίτερα.

Ο θρίαμβος ξέπλυνε κάθε του αμαρτία. Πανίσχυρος, πλέον, ο Μπαρτομέου μπορούσε να κυβερνήσει τον σύλλογο σαν δικτάτορας, καταπνίγοντας κάθε φωνή που είχε να καταγγείλει κάτι εναντίον του. Αντιπρόεδροι, τεχνικοί διευθυντές, σύμβουλοι και άλλοι παρατρεχάμενοι ακολουθούσαν τυφλά τις εντολές του, και στο τέλος εκείνος αποφάσιζε για όλα. Η αλαζονεία του τον οδήγησε σε μια σειρά από τραγικά λάθη. Ισως το μεγαλύτερο, ήταν ότι η Μπαρτσελόνα της μεθόδου και της συνεργασίας έγινε… Ρεάλ (προ Ζιντάν).

Χωρίς να ρωτάει κανέναν, ο πρόεδρος σκορπούσε εκατομμύρια για μεταγραφές αμφιβόλου χρησιμότητας. Ο Ντεμπελέ, που κόστισε τα δεκαπλάσια απ’ όσα είχε πληρώσει για χάρη του η Ντόρτμουντ ένα χρόνο πριν, είναι το πιο τρανό παράδειγμα. Ο φουκαράς ο Βαλβέρδε, που του είχε ζητήσει μόνον έναν παίκτη, τον βάσκο αμυντικό Ινιγο Μαρτίνεθ, έλαβε την απάντηση ότι το όνομα του συγκεκριμένου ποδοσφαιριστή δεν κάνει «γκελ» στους οπαδούς.

Ο Ρουσό, το μέχρι πρότινος «πουλέν» του, κατήγγειλε φαινόμενα διαφθοράς, ξέπλυμα μαύρου χρήματος και μίζες. Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν θα είχε σημασία, εάν η Μπαρτσελόνα ήταν η ομάδα του 2015. Αλλά δεν είναι. Παίζει όλο και πιο «γήινα». Κι έκτοτε δεν έχει φτάσει σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ η Ρεάλ έχει προσθέσει στη συλλογή της τρία τρόπαια. Το άστρο της τρεμοσβήνει. Εάν χάσει και τον Μέσι…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News