Είναι απλή αριθμητική. Δυο αθροίσματα -χρημάτων και ψήφων- εξηγούν το γιατί ο κυβερνήτης των γηπέδων, Τζιάνι Ινφαντίνο, αγνόησε τις αντιρρήσεις των ισχυρών της μπάλας και άπλωσε το χέρι στους περιθωριακούς, ανεβάζοντάς τους στο τρένο του νέου, διευρυμένου Μουντιάλ που θα ζήσουμε από το 2026 και μετά.

Την πρώτη «σούμα» την έκανε μια έρευνα, την οποία αποκάλυψε το Associated Press. Το Μουντιάλ των 48 χωρών θα εκτοξεύσει τα έσοδα της διοργάνωσης στα 6,2 δισεκατομμύρια ευρώ. Πρόκειται για αύξηση της τάξης του 20% σε σχέση με τα προσδοκώμενα (5,2 δισεκατομμύρια) από το τουρνουά της Ρωσίας που θα διεξαχθεί το 2018 με 32 ομάδες. Αν από αυτό το επιπλέον δισεκατομμύριο αφαιρεθεί η διαφορά του κόστους (θα ανέβει στα 2.200.000.000, από 1.900.000.000 ευρώ) και συνυπολογιστούν οι έξτρα φόροι, τα καθαρά κέρδη της FIFA από τις +16 ομάδες θα είναι τουλάχιστον 610 εκατομμύρια ευρώ περισσότερα.

Για τη δεύτερη «σούμα» δεν χρειάστηκε, καν, έρευνα – την έκανε… μπακαλίστικα μόνος του ο Ινφαντίνο. Πρόκειται για τις ψήφους που θα κερδίσει από τις ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες της Αφρικής, της Ασίας και της Βόρειας Αμερικής, δηλαδή των γεωγραφικών περιοχών που ευεργετούνται από την αύξηση των φιναλίστ στο Μουντιάλ του 2026. Αλλωστε, σε αυτές (κυρίως) στηρίχτηκε για να εκλεγεί, στις 26 του περασμένου Φεβρουαρίου, υποσχόμενος περισσότερες θέσεις στο κορυφαίο ποδοσφαιρικό ραντεβού. Καθώς δεν μπορούσε να τις αφαιρέσει από την Ευρώπη και τη Νότια Αμερική -θα γινόταν «επανάσταση»-, η διεύρυνση του Παγκοσμίου Κυπέλλου ήταν ο μόνος τρόπος να τηρήσει την υπόσχεσή του.

Αν και τα κίνητρα του Ινφαντίνο ήταν κάπως υστερόβουλα, η αλήθεια είναι πως όλοι έχουν κάτι να κερδίσουν από την αύξηση των ομάδων. Σε κάθε περίπτωση, κανείς δεν έχει τίποτα να χάσει. Στο νέο Μουντιάλ, από το 2026, θα υπάρχουν 16 αγώνες περισσότεροι (80 αντί για 64), που σημαίνει 16 έξτρα ημερομηνίες τηλεοπτικής μετάδοσης και εμπορικής εκμετάλλευσης. Αυτά τα +16 ματς, τα οποία θα αφορούν (κυρίως) την Ασία, την Αφρική και τη Βόρεια Αμερική, θα διεξάγονται σε ώρες που θα βολεύουν τις «νέες αγορές», κι όχι στην prime time των διοργανωτών. Στο παιχνίδι θα μπουν νέοι χορηγοί και νέα τηλεοπτικά δίκτυα που, με τη σειρά τους, θα απευθυνθούν σε ένα ολοκαίνουργιο κοινό.

Ακριβώς εκεί στοχεύει ο ιμπεριαλισμός της FIFA: στο να αυξηθούν οι «καταναλωτές» του Μουντιάλ. Και, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, με αυτό το διευρυμένο σύστημα θα φτάσουν σε εκπληκτικά ύψη: στο 60% του παγκόσμιου πληθυσμού. Το νέο Παγκόσμιο Κύπελλο θα μετεξελιχτεί σε ένα Champions League χωρών και θα προσελκύσει ακόμη κι αυτούς που, σήμερα, το παρακολουθούν μάλλον απρόθυμα, από… την κλειδαρότρυπα. Αν και οι 16 από τις 48 φιναλίστ -προφανώς οι «αδύναμοι κρίκοι»- θα αποκλείονται έπειτα από μόλις έναν νοκ-άουτ αγώνα, για εκατομμύρια ανθρώπους η συμμετοχή της χώρας τους θα εκτινάξει το ενδιαφέρον για το σύνολο της διοργάνωσης.

Στην πρώτη του φάση, το τουρνουά θα διεξάγεται με 16 ομίλους των τριών ομάδων. Τα παιχνίδια που θα λήγουν ισόπαλα, θα κρίνονται απευθείας στα πέναλτι – δεν θα υπάρχει παράταση. Η συνέχεια θα είναι όπως τη γνωρίζουμε, δηλαδή με 32 ομάδες σε ομίλους, κι έπειτα με μονούς νοκ-άουτ αγώνες. Χάρη στο φαστ-τρακ αρχικό ξεσκαρτάρισμα, η διάρκεια του Μουντιάλ δεν πρόκειται να αλλάξει: 32 ημέρες ήταν, 32 θα είναι και τότε. Οι μεγάλοι σύλλογοι, ιδίως οι ευρωπαϊκοί, από τους οποίους -ως επί το πλείστον- θα προέλθουν οι +368 ποδοσφαιριστές των +16 χωρών, αδίκως φωνάζουν. Οι παίκτες τους δεν θα επιβαρυνθούν (οι αγώνες θα παραμείνουν επτά, μάξιμουμ), ενώ -στην πραγματικότητα- οι χώρες που θα αποκλειστούν στη φάση των ομίλων, θα έχουν δώσει δύο ματς, όχι τρία. Μάλιστα, πολλά κλαμπ θα εισπράξουν πολλαπλάσια αποζημίωση, αφού θα στείλουν στο Μουντιάλ περισσότερους ποδοσφαιριστές τους.

Η FIFA των 30 μελών, κάποτε, σήμερα περιλαμβάνει 209 ομοσπονδίες. Αν το 1950 είχαμε 13 φιναλίστ, οι 32 είναι πολύ λίγες για τον 21ο αιώνα

Οι ανησυχίες για την ποιότητα της διοργάνωσης είναι, εν μέρει, δικαιολογημένες. Υποθετικά, εφόσον οι ομάδες προκρίνονταν βάσει της σημερινής κατάταξής τους στη βαθμολογία της FIFA, σε ένα Μουντιάλ 48 ομάδων θα συμμετείχαν -μεταξύ άλλων- το Ιράν, η Σαουδική Αραβία, το Ουζμπεκιστάν, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Κίνα, ο Παναμάς, η Αϊτή, η Ονδούρα, το Κονγκό, η Μπουρκίνα Φάσο και, ενδεχομένως, η Τζαμάικα, το Κατάρ και η Κουρασάο. Από το 2026 ο Κόσμος θα βλέπει αγώνες τύπου Ονδούρα – Μπουρκίνα Φάσο ή Τζαμάικα – Ιράν, που θα αφορούν μόνον τους φιλάθλους τους, όμως γι’ αυτό υπάρχουν τα τηλεκοντρόλ. Αλλωστε, αυτό το στάδιο θα κρατήσει ελάχιστα. Αφήστε που, αυτά τα παιχνίδια θα έχουν την αγωνία του νοκ-άουτ.

Οχι, το νέο σύστημα δεν το κάνει πιο εύκολο για την Ελλάδα. Η Ευρώπη των 13 ομάδων στο Μουντιάλ (14 αν είναι Ευρωπαία και η οικοδέσποινα, όπως του χρόνου στη Ρωσία), το πολύ να πάρει άλλες δυο τρεις θέσεις, δηλαδή να κατέχει το ένα τρίτο του ταμπλό των 48. Η επέκταση θα είναι προνομιακή κυρίως για την Αφρική, την Ασία και την Αμερική. Καταλαβαίνει κανείς πως, αν προκρίνονται 16 από τις 55 χώρες της Ευρώπης, η δική μας -νούμερο 24 στην κατάταξη της ηπείρου μας (Δεκέμβριος 2016)- δεν θα έχει μεγάλη τύχη. Εκτός κι αν (ξανα)φτιάξουμε ομάδα.

Κάθε τι νέο αντιμετωπίζεται με μεγάλη επιφυλακτικότητα. Πρόκειται, όμως, για μια φυσιολογική εξέλιξη. Η FIFA των 30 μελών, κάποτε, σήμερα περιλαμβάνει 209 ομοσπονδίες. Αν το 1950 είχαμε 13 φιναλίστ, οι 32 είναι πολύ λίγες για τον 21ο αιώνα. Από το πρώτο Μουντιάλ του 1930 (που η πλούσια -τότε- Ουρουγουάη πλήρωσε τα έξοδα των καλεσμένων της, αλλά μόνον τέσσερις ευρωπαϊκές ομάδες δέχτηκαν να μπουν στο καράβι για το Μοντεβιδέο) μέχρι σήμερα, το ποδόσφαιρο -κι ο Κόσμος- έχει αλλάξει δραματικά. Προπολεμικά, καλούσαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο την Κούβα και την Ινδονησία, για να… αυγατίσουν οι συμμετοχές. Πλέον, δεκάδες χώρες θέλουν (και μπορούν) να πάρουν μέρος. Η αύξηση των ομάδων ήταν νομοτελειακή: 24 την περίοδο 1986-1994, 32 από το 1998 και 48 από το 2026. Στην πραγματικότητα, τα Μουντιάλ του μέλλοντός μας θα αφορούν άμεσα περίπου το 1/4 του Κόσμου.

Πού θα γίνει εκείνο το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο της νέας εποχής; Οχι στην Ευρώπη ή στην Ασία, γιατί το 2018 θα φιλοξενηθεί στη Ρωσία και το 2022 στο Κατάρ. Ούτε στην Αφρική, επειδή καμιά άλλη χώρα πλην της Νοτίου Αφρικής δεν θα ήταν έτοιμη να ανταποκριθεί. Δεν είναι μόνον τα 14 υπερσύγχρονα γήπεδα που θα απαιτηθούν για ένα Μουντιάλ των 48 ομάδων, αλλά και οι υποδομές που χρειάζονται. Η Νότια Αμερική (Αργεντινή και Ουρουγουάη μαζί) θέλει αυτό του 2030, για να γιορτάσει τα 100 χρόνια της διοργάνωσης. Αρα, πιθανότατα στη Βόρεια Αμερική. ΗΠΑ, Καναδάς και Μεξικό είναι πρόθυμοι να το αναλάβουν από κοινού. Είπαμε: πάνω απ’ όλα οι νέες αγορές.

Ο Ινφαντίνο το ‘πε και το ‘κανε, σε χρόνο – ρεκόρ. Εξελέγη επικεφαλής της FIFA στις 26 του περασμένου Φεβρουαρίου, αντικαθιστώντας τον έκπτωτο Σεπ Μπλάτερ, και προτού κλείσει χρόνο στον θρόνο του, προχώρησε στην πρώτη του επαναστατική αλλαγή. Οραματίζεται κι άλλες, μεταξύ των οποίων την τοποθέτηση GPS στους ποδοσφαιριστές, για να καταγράφονται με ακρίβεια τα οφσάιντ, και την κατάργηση των ισοπαλιών, ώστε το ποδόσφαιρο να αποκτήσει νέο ενδιαφέρον.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News