Στην κλίμακα των διεθνών ειδήσεων, μια συνάντηση ανάμεσα στη φινλανδή πρωθυπουργό και τον σουηδό ομόλογό της θα «σκόραρε», υπό κανονικές συνθήκες, κάτω από το μηδέν: κάποιοι Σκανδιναβοί, που γενικώς έχουν λυμένα όλα τους τα προβλήματα, τα λένε μεταξύ τους.

Τι σημασία μπορεί να έχει αυτό για τον υπόλοιπο κόσμο; Μέχρι πρότινος, πραγματικά καμία, πέρα από το να θαυμάσουμε, για ακόμη μια φορά, τι ωραία που τα κάνουν εκεί πάνω και να προχωρήσουμε στα σημαντικά.

Η φινλανδή πρωθυπουργός Σάνα Μαρίν, όμως, ταξιδεύει στη Στοκχόλμη για να συναντηθεί την Πέμπτη με τον Ουλφ Κρίστερσον και τα βλέμματα όλου του κόσμου είναι στραμμένα επάνω τους. Και αυτό δεν το κατάφεραν μόνοι τους, το κατάφερε για αυτούς ο Ταγίπ Ερντογάν.

Ο οποίος Ερντογάν επανέλαβε την Τετάρτη ότι είναι θετικός για την ένταξη της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, αλλά όχι της Σουηδίας, φέρνοντας, εκτός από τον υπόλοιπο κόσμο, και τις δύο χώρες σε μια εξαιρετικά άβολη θέση.

Επειτα από χρόνια ουδετερότητας και στρατηγικής ανυπαρξίας, οι δύο βορειοευρωπαϊκές χώρες βρίσκονται στην κατάσταση να διαχειριστούν μια πολύ σύνθετη και παγκόσμια γεωπολιτική κρίση, ως πρωταγωνιστές πλέον και όχι ως παρατηρητές. Οι Βρυξέλλες και η Ουάσινγκτον παρακολουθούν, το Κίεβο και η Μόσχα επίσης, η δε Αγκυρα κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλά: κινεί τα νήματα του «διαίρει και βασίλευε» και περιμένει.

Η Μαρίν αναμένεται να διαβεβαιώσει τον Κρίστεεσον δημόσια ότι η Φινλανδία επιθυμεί οι δύο χώρες να μπουν μαζί στο ΝΑΤΟ. Δεν είναι και μυστικό αυτό, είναι το απολύτως αναμενόμενο και είναι και αυτό που επιθυμεί διακαώς και το ίδιο το ΝΑΤΟ. Οπως και οι ΗΠΑ, που καίγονται πιο πολύ από όλους να διευρύνουν το μέτωπο στήριξής τους δυτικά της Μόσχας.

Το μεγάλο ερώτημα και αυτό που οι δύο πρωθυπουργοί θα κουβεντιάσουν όταν κλείσουν οι κάμερες, είναι τι θα κάνουν με την Τουρκία. Πολύ καλό ερώτημα, στο οποίο κανείς δεν φαίνεται, όμως, να έχει επί του παρόντος μια αρκετά καλή απάντηση.

Η Μαρίν μέχρι στιγμής δείχνει ψύχραιμη, κάτι που λειτουργεί υπέρ της. Συνέστησε υπομονή και πρότεινε μια μικρή «ανάπαυλα» έως ότου ηρεμήσει η κατάσταση μετά τις εντάσεις που δημιουργήθηκαν τον περασμένο μήνα, με το κάψιμο ενός Κορανίου έξω από την πρεσβεία της Τουρκίας στη Στοκχόλμη.

Ο χρόνος βέβαια είναι πολύ σχετικό πράγμα, όσο ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται, ενώ ταυτόχρονα το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο, και είναι η αξιοπιστία και η ισχύς του ίδιου του ΝΑΤΟ.

Σε επίπεδο χρονοδιαγράμματος, οι κομβικές ημερομηνίες είναι δύο: οι τουρκικές εκλογές τον ερχόμενο Μάιο και η ετήσια συνάντηση των ηγετών των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους της Λιθουανίας τον ερχόμενο Ιούλιο.

Στο ενδιάμεσο, το παρασκήνιο θα πάρει φωτιά: Μπάιντεν και Στόλτενμπεργκ θα πέσουν πάνω στον Ερντογάν, πιέζοντας ή παραχωρώντας, ανάλογα με το τι θα λειτουργήσει καλύτερα.

Εάν εκείνος συνεχίσει να είναι ανυποχώρητος στο θέμα της Σουηδίας και μετά το Βίλνιους, δεν είναι καθόλου απίθανο να μπει η Φινλανδία στο ΝΑΤΟ μόνη της. Το οποίο θα είναι ένας μικρός εφιάλτης σε επίπεδο στρατηγικού σχεδιασμού για τη Συμμαχία, όμως θα είναι το μικρότερο από τα δύο κακά: τα 1.300 χιλιόμετρα συνόρων της Φινλανδίας με τη Ρωσία είναι παραπάνω από πολύτιμα στο ΝΑΤΟ και τα θέλει, έστω και χωρίς τη Σουηδία.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι η Μαρίν και ο Κρίστερσον –ιδιαίτερα η πρώτη– μαθαίνουν αυτήν την εποχή κάτι που δεν χρειάστηκε να μάθει κανένας από τους προκατόχους τους: πώς να παίζουν στη διεθνή πολιτική και στρατηγική σκακιέρα.

Ο Ερντογάν, κατά μία έννοια, τους «έβαλε στον χάρτη».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News