To δημοσιογραφικό πορτρέτο ενός εν ενεργεία πολιτικού, οιουδήποτε, δεν παρουσιάζεται στις στήλες τού… βιβλίου αλλά στο πολιτικό τμήμα κάθε Μέσου, ενώ συντίθεται πάντα από υλικό ζεστό –αν είναι και καυτό, ακόμη καλύτερα–, προερχόμενο κατευθείαν από την ενεστώσα πολιτική μα και ιδιωτική πραγματικότητα.

Αν οι λονδρέζικοι Times σχολίασαν το διαχρονικό πολιτικό στίγμα του «Μπίμπι», κατά κόσμον Μπενιαμίν Νετανιάχου, εν αναμονή πρωθυπουργού του Ισραήλ, στη σελίδα τους για τα βιβλία, το έπραξαν επειδή ο ίδιος ο Νετανιάχου τους έδωσε αυτό το δικαίωμα, καθώς κυκλοφόρησε τον τόμο «‘‘Μπίμπι’’, Η Ιστορία μου», μια αυτοβιογραφία όλως ιδιαίτερη, αφού προηγήθηκε της αποστρατείας του.

Τα απομνημονεύματά του τα έγραψε στο χρονικό διάστημα που έμεινε μακριά από την εξουσία, και η όλη διαδικασία ήταν για αυτόν παρηγοριά και αποκούμπι. Η οπτική γωνία από την οποία ο Νετανιάχου συγγραφέας κοίταξε τον Νετανιάχου πολιτικό είναι αυτή της αυταρέσκειας «για την επιτυχημένη καριέρα του», ένα φιλάρεσκο βλέμμα στον καθρέφτη και στο ίδιο του το είδωλο.

Στις σελίδες του πονήματός του, όπως τουλάχιστον γράφουν οι Βρετανοί, μπορεί κανείς να διαβάσει ότι ο «Μπίμπι» καλλιέργησε για τον εαυτό του την ιδέα ότι τα προσωπικά συμφέροντά του ταυτίζονται με τα συμφέροντα του Ισραήλ. Καυχάται ότι αυτός εξασφάλισε την άμυνα που πρέπει να έχει το εβραϊκό κράτος, αυτός διέσωσε την οικονομία του και αυτός το κατέστησε «ένα από τα πλέον προηγμένα από τεχνολογικής απόψεως κράτη».

Οι σιωνιστές πρόγονοί του περνούν μέσα από τις σελίδες της αυτοβιογραφίας για να δείξουν στον αναγνώστη ότι σόι πήγε το βασίλειο. Ο Νετανιάχου έγραψε κάτι απίθανο για την οικογένειά του και για τον ίδιο, ότι εκ των υστέρων κοιτώντας τη ζωή του καταλαβαίνει πως η είσοδός του στην πολιτική «ήταν από κάθε άποψη προκαθορισμένη» – αυτό είναι ένα σχόλιο μάλλον παρακινδυνευμένο, που μπορεί εύκολα να λοιδορηθεί, είτε ως ομολογία νεποτισμού είτε ως μεταφυσική πιρουέτα. Οι Times σχολίασαν με το ειρωνικό γάντι τους: «Εχοντας μια τέτοια ευλογημένη οικογένεια, πώς θα μπορούσε ο ίδιος να αποτύχει;».

Από ένα σημείο και μετά άρχισε η κριτική… μετ’ επαίνων: «Ο Νετανιάχου δεν είναι Μεσσίας» έγραψαν οι Times, αλλά δουλευταράς, «με δύναμη θέλησης», και αυτό το μοντέλο καλό θα ήταν να το αντιγράψουν οι αραβικές χώρες. Αυτός είναι ο εβραίος ηγέτης που κατάφερε να θαφτεί το Παλαιστινιακό: «Πριν από 20 χρόνια, ακόμη και η κυβέρνηση Μπους ήθελε να ανταλλάξει κάποια γη το Ισραήλ με το αγαθό της ειρήνης. Αραβικά κράτη που κάποτε ζητούσαν την εξαφάνιση του Ισραήλ από τον χάρτη, σήμερα επιδιώκουν να συναλλάσσονται με αυτό» και η λύση των δύο ξεχωριστών κρατών ούτε που ακούγεται.

«Ο πραγματικός Νετανιάχου είναι τρομερά ανασφαλής. Είναι ματαιόδοξος και χρησιμοποιεί το βιβλίο του για να ξεκαθαρίσει πολιτικούς λογαριασμούς. Αλλά εμείς του διεθνούς Τύπου, που ο Νετανιάχου λέει δικαίως ότι τον αντιπαθούμε, πρέπει να του απονείμουμε τα εύσημα που αξίζει. Υπήρξε γενναίος ως νέος, όταν υπηρετούσε ως αξιωματικός στις Ειδικές Δυνάμεις. Και εργατικός από νεαρός φοιτητής στο MIT μέχρι την εποχή των μεγάλων πολιτικών αξιωμάτων».

Το λονδρέζικο Μέσο υποστήριξε και ότι η απόφασή του να επιμεληθούν από επικοινωνιακής απόψεως τις πολιτικές καμπάνιες του αμερικανοί ειδικοί συνετέλεσε στην επιτυχία του. Με τα κόλπα τους «έγινε ο πρόδρομος των σύγχρονων, λαϊκιστών πολιτικών» σαν τον Τραμπ, τον Μπολσονάρο, τον Νάιτζελ Φάρατζ. «Η πολιτική του υπήρξε αδιάλλακτη όσον αφορά την υπεράσπιση των συνόρων με τη Γάζα και τη Δυτική Οχθη, αλλά και τα προγράμματα εποικισμού. Το μίσος που προκαλεί στους Παλαιστινίους είναι παροιμιώδες, αφού αρνείται να αναγνωρίσει ότι η μοίρα τους παίζει κάποιο ρόλο στους στρατηγικούς σχεδιασμούς του».

Με ένα συμπέρασμα, όχι για το βιβλίο του Νετανιάχου, αλλά για τον βίο και την πολιτεία του έκλεισαν οι Times το κείμενό τους: «Ο Νετανιάχου έχει δημιουργήσει ένα Ισραήλ στο οποίο η προσπάθεια για ασφάλεια συσκοτίζει τις εντεινόμενες κοινωνικές, θρησκευτικές και πολιτικές διαφορές». Απόδειξη για αυτό είναι οι πράξεις του Νετανιάχου αμέσως μετά την έκδοση του βιβλίου του: «Σχημάτισε συνασπισμό με υπερορθόδοξα και με απροκάλυπτα ρατσιστικά κόμματα» και με μοναδικό στόχο την επιστροφή του στην εξουσία. Κέρδισε τις εκλογές και πλέον αξιοποιεί την ευκαιρία για σχηματισμό κυβέρνησης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News