Συστήθηκε στον ποδοσφαιρικό κόσμο πριν από 37 χρόνια με τρόπο εντυπωσιακό. Φιγουρατζής, όπως πάντα, πήγε στο πρώτο ραντεβού με τη Μίλαν, την οποία είχε μόλις εξαγοράσει, με ελικόπτερο. Προσγειώθηκε στην Arena Civica του Μιλάνου μπροστά στα έκπληκτα μάτια των ποδοσφαιριστών και των 10.000 οπαδών της ομάδας, που είχαν συγκεντρωθεί για να τον υποδεχθούν. «Εκείνη τη στιγμή καταλάβαμε πως άρχιζε μια νέα εποχή», θα πει χρόνια αργότερα ο παίκτης – θρύλος του συλλόγου, Φράνκο Μπαρέζι.

Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο οποίος πέθανε το πρωί της Δευτέρας σε ηλικία 86 ετών, θα ξεχαστεί σύντομα ως πολιτικός. Ισως, και ως επιχειρηματίας. Ως ποδοσφαιρικός παράγοντας, όμως, έχει κερδίσει μια θέση στην αιωνιότητα. Ανέλαβε έναν απαξιωμένο σύλλογο, που βρισκόταν στο κατώφλι της οικονομικής καταστροφής, και τον οδήγησε στην κορυφή της Ευρώπης πέντε φορές. Η αυτοκρατορία που δημιούργησε, άφησε ανεξίτηλο το σημάδι της στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Οχι μόνο για τα 29 τρόπαια που κατέκτησε, αλλά και για την μπάλα που έπαιξε. Οπως ο Αγιαξ του Κρόιφ ή η Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα, έτσι και η Μίλαν της πενταετίας 1989-1994 θα είναι πάντα σημείο αναφοράς.

Ταυτοχρόνως, ο αναμορφωτής της Μίλαν έφερε επανάσταση στον τομέα του αθλητικού μάρκετιγκ. Αφού άνοιξε νέους ορίζοντες στον δικό του σύλλογο, σε ό,τι αφορά την εμπορική εκμετάλλευση του παιχνιδιού, βοήθησε καθοριστικά τον -τότε- πρόεδρο της UEFA, Λέναρτ Γιόχανσον, να «περάσει» τις ιδέες της ΤΕΑΜ για τις αλλαγές στο φορμάτ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, οι οποίες οδήγησαν στο σημερινό, χρυσοφόρο Τσάμπιονς Λιγκ.

Τον Φεβρουάριο του 1986, στα 50 του, ο Μπερλουσκόνι εξαγόρασε το 52% της Μίλαν, η οποία την προηγούμενη δεκαετία είχε υποβιβαστεί δύο φορές στη Serie B και στην Ευρώπη είχε να παίξει από το 1979. Στη συνέχεια, με ένα επιχειρηματικό «τρικ» (τα κόλπα ήταν… η σπεσιαλιτέ του) πήρε στα χέρια του το 99% των μετοχών της. Και το 1987 έκανε την πρώτη μεγάλη κίνηση.

Ο Αρίγκο Σάκι, που προσέλαβε για προπονητή, ήταν (σχεδόν) άγνωστος εκείνα τα χρόνια. Ο «Καβαλιέρε», όμως, δεν ήθελε κανέναν άλλον. Για να τον πείσει να πει το «ναι», τον κάλεσε στη βίλα του για φαγητό. Ενα από τα πιάτα που του σέρβιρε, είχε πάνω του μια λευκή επιταγή. Του είπε να γράψει εκείνος το ποσό της αμοιβής του. Ο Τύπος τον χλεύαζε για την επιλογή του, και οι οπαδοί γκρίνιαζαν. «Αυτός είναι, είτε σας αρέσει είτε όχι», τους διαμήνυσε. Στην πρώτη, κιόλας, σεζόν του Σάκι η Μίλαν κατέκτησε το πρωτάθλημα. Κι έπειτα, μέσα σε μια τετραετία, δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών (1989, 1990), το Σούπερ Καπ Ιταλίας (1988), το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ (1989) και δύο Διηπειρωτικά (1989, 1990).

Η επόμενη επιλογή του Μπερλουσκόνι ήταν ο βοηθός του Σάκι, Φάμπιο Καπέλο. Με αυτόν στον πάγκο τους οι «ροσονέρι» διέλυσαν (4-0) την Μπαρτσελόνα του Κρόιφ στον τελικό της Αθήνας (1994), και κέρδισαν το «Σκουντέτο» τέσσερις φορές σε πέντε χρόνια. Η Μίλαν του Καπέλο συμπλήρωσε στο Καμπιονάτο ένα αδιανόητο σερί δυόμισι ετών χωρίς ήττα. Με τον Κάρλο Αντσελότι, που διαδέχθηκε τον Καπέλο, ο σύλλογος του Μιλάνου πανηγύρισε τον τίτλο του 2004 στην Ιταλία και δυο, ακόμη, τρόπαια Τσάμπιονς Λιγκ.

Ο Μπερλουσκόνι καμάρωνε συχνά ότι παρενέβαινε στο έργο των προπονητών του. «Εχω τον σωστό προπονητή, τον Μπερλουσκόνι», είχε πει κάποτε. «Δίδαξα τη Μίλαν πώς να παίζει ποδόσφαιρο», ήταν άλλη μια ιστορική του «ατάκα». Ευτυχώς γι’ αυτόν, είχε πάντα δίπλα του τον Αντριάνο Γκαλιάνι, αντιπρόεδρο και «δεξί του χέρι», να τον συγκρατεί. Χάρη στον Γκαλιάνι, η Μίλαν δεν λειτούργησε, ποτέ, ως εταιρεία, αλλά ως ένα club με συναίσθημα, οικογενειακό κλίμα και αξίες. Και ο ιδιοκτήτης, πλήρωνε αδιαμαρτύρητα.

Η Gazzeta dello Sport ξεχώρισε την κορυφαία ενδεκάδα της Μίλαν στα χρόνια του Μπερλουσκόνι: Ντίντα – Τασότι, Μπαρέζι, Κοστακούρτα, Μαλντίνι – Ράικαρντ, Πίρλο, Γκούλιτ – Κακά, Σεβτσένκο, Φαν Μπάστεν. Στον ουρανό της, όμως, έλαμψαν και άλλα πολλά αστέρια: Ροναλντίνιο, Ρομπέρτο Μπάτζιο, Ρονάλντο (ο Βραζιλιάνος), Ιμπραΐμοβιτς, Ρούι Κόστα, Νέστα, Σταμ, Καφού, Ιντζάγκι, Ζορζ Γουεά… Σύμφωνα με την εξειδικευμένη ιστοσελίδα Calcio e Finanza, το συνολικό ποσό που επένδυσε η οικογένεια Μπερλουσκόνι στη Μίλαν (από το 1986 έως τον Δεκέμβριο του 2015) ανήλθε σε 994 εκατ. ευρώ.

Το 2011 η Μίλαν κατέκτησε ακόμη ένα πρωτάθλημα, με προπονητή τον Αλέγκρι, ωστόσο ήταν φανερό, πλέον, ότι ο Μπερλουσκόνι δεν μπορούσε να τη διατηρήσει σε top επίπεδο. Τα έξι τελευταία χρόνια της ηγεμονίας του ο σύλλογος είχε να επιδείξει μόνο ένα Σούπερ Καπ Ιταλίας (του 2016). Στις 14 Απριλίου 2017 ο «Καβαλιέρε» πούλησε τις μετοχές του σε ένα επενδυτικό σχήμα με επικεφαλής τον κινέζο επιχειρηματία, Γιονγκχόν Λι, έναντι 760 εκατ. ευρώ.

Η ανακοίνωση του αποχαιρετισμού έγραφε, μεταξύ άλλων: «Αφήνω το αξίωμα του προέδρου της Μίλαν με πόνο, αλλά έχοντας επίγνωση ότι στο σύγχρονο ποδόσφαιρο ο ανταγωνισμός στο υψηλότερο επίπεδο απαιτεί πόρους που, πλέον, δεν μπορεί να διαθέσει μια μόνο οικογένεια. Θα είμαι πάντα ο πρώτος οπαδός της Μίλαν…». Είχε διαψεύσει πολλές φορές τον αστικό μύθο που έλεγε πως ήταν οπαδός της Ιντερ, την οποία προσπάθησε να εξαγοράσει το 1980.

Οι 29 τίτλοι που κατέκτησε η Μίλαν επί των ημερών του (πέντε Κύπελλα Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ, οκτώ πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο Ιταλίας, πέντε UEFA Σούπερ Καπ, ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, επτά Σούπερ Καπ Ιταλίας και δύο Διηπειρωτικά Κύπελλα) τον κατατάσσουν στην τρίτη θέση της λίστας των πιο επιτυχημένων προέδρων στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Πίσω από τον Χόρχε Νούνο Πίντο ντα Κόστα της Πόρτο (67 τρόπαια) και τον Φλορεντίνο Πέρεθ της Ρεάλ Μαδρίτης (31 τρόπαια), δίπλα στον ιστορικό ηγέτη της Ρεάλ, Σαντιάγο Μπερναμπέου (29 τρόπαια).

Οι επιτυχίες του στο πιο λαϊκό σπορ, του χάρισαν τεράστια δημοφιλία. Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση, οι μισοί από τους ερωτηθέντες θα τον ήθελαν πρόεδρο στην αγαπημένη τους ομάδα). Ο Μπερλουσκόνι φρόντισε να την εξαργυρώσει στην πολιτική. Διόλου τυχαία, ονόμασε το κόμμα του «Forza Italia», που είναι το σύνθημα των ιταλών «τιφόζι» στους αγώνες της εθνικής τους ομάδας. Το ποδόσφαιρο, όμως, το αγάπησε πραγματικά.

Δεν άντεξε μακριά από τα γήπεδα, ούτε ένα χρόνο. Το 2018 επέστρεψε, εξαγοράζοντας τη Μόντσα, που εκείνη τη σεζόν αγωνιζόταν στη Γ’ Κατηγορία. Τέσσερα χρόνια αργότερα την ανέβασε στη Serie A για πρώτη φορά στην υπεραιωνόβια ιστορία της (τερμάτισε, μάλιστα, στην 11η θέση).

Τα περασμένα Χριστούγεννα, σεξιστής μέχρι τα τελευταία του, ο Μπερλουσκόνι έταξε στους παίκτες της Μόντσα… ένα λεωφορείο γεμάτο ιερόδουλες, εφόσον νικούσαν τη Γιουβέντους και τις άλλες μεγάλες ομάδες της χώρας. Φιλοδοξούσε να δημιουργήσει μια μικρή Μίλαν, αλλά δεν πρόλαβε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News