Στο «Σταντ ντε Φρανς» βρίσκονταν 2.500 αστυνομικοί, άλλοι 1.500 στα πέριξ και, περίπου, 1.600 σεκιουριτάδες. Τα μέτρα ασφαλείας θύμιζαν μέρες Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι, αν και το γήπεδο, που χωράει 80.000 κόσμο, δεν ήταν γεμάτο ούτε κατά το ένα τέταρτο. Ποτέ άλλοτε σε αγώνα της εθνικής Γαλλίας δεν είχαν διατεθεί λιγότερα από 20.000 εισιτήρια.

Ο αγώνας της Πέμπτης (14/11), για το Nations League, είχε χαρακτηριστεί ως «υψηλού κινδύνου». Εδώ και ένα χρόνο, κάθε ματς στο οποίο εμπλέκεται η εθνική ομάδα του Ισραήλ ή κάποιος σύλλογος αυτής της χώρας, σημαίνει συναγερμό. Και τα σοβαρά επεισόδια της περασμένης εβδομάδας στο Αμστερνταμ μετά την αναμέτρηση του Αγιαξ με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ για το Γιουρόπα Λιγκ, μεταξύ Μουσουλμάνων και Ισραηλινών, είναι ακόμη νωπά. Πέντε οπαδοί της Μακάμπι κατέληξαν στο νοσοκομείο, ενώ έγιναν και 63 συλλήψεις σε μεγάλη απόσταση από τη «Γιόχαν Κρόιφ Αρένα».

Την ίδια μέρα, Πέμπτη 7 Νοεμβρίου, σε μια γειτονιά του Βερολίνου στην οποία κατοικούν πολλοί Αραβες και Μουσουλμάνοι, η ομάδα Νέων ενός εβραϊκού συλλόγου που ιδρύθηκε το 1970 από επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος δέχθηκε άγρια επίθεση από άτομα που κρατούσαν μαχαίρια και ρόπαλα, και σώθηκε χάρη στην έγκαιρη επέμβαση της γερμανικής αστυνομίας.

Το ματς Βελγίου – Ισραήλ, που ήταν προγραμματισμένο να διεξαχθεί στις 6 Σεπτεμβρίου στις Βρυξέλλες, ματαιώθηκε. Τελικώς έγινε κεκλεισμένων των θυρών στο Ντέμπρετσεν της Ουγγαρίας, όπου το Ισραήλ έχει δώσει τους περισσότερους «εντός έδρας» αγώνες του τους 13 τελευταίους μήνες. Η ρεβάνς θα παιχθεί την Κυριακή (17/11) στη Βουδαπέστη. Το παιχνίδι της Μακάμπι Τελ Αβίβ (είναι ο μόνος ισραηλινός σύλλογος που συνεχίζει στις διοργανώσεις της UEFA) δεν θα ταξιδέψει στην Κωνσταντινούπολη, στο τέλος του μήνα, για να αντιμετωπίσει την Μπεσίκτας στο Γιουρόπα Λιγκ. Θα γίνει κάπου αλλού, εκτός Τουρκίας.

Οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης δεν παίρνουν το ρίσκο, να φιλοξενήσουν αγώνες στους οποίους εμπλέκονται ομάδες από το Ισραήλ. Ο Πρόεδρος Μακρόν, παρά τις ψυχρές του σχέσεις με τον ισραηλινό πρωθυπουργό, Μπενιαμίν Νετανιάχου (όπως σημειώνουν οι λονδρέζικοι Times), όχι μόνο επέμεινε να διεξαχθεί το ματς Γαλλίας – Ισραήλ στο Παρίσι, αλλά και πήγε στο γήπεδο για να το παρακολουθήσει από κοντά, μαζί με δύο προκατόχους του (Φρανσουά Ολάντ και Νικολά Σαρκοζί) και τον Πρωθυπουργό, Μισέλ Μπαρνιέ, δηλώνοντας ότι «η Γαλλία δεν θα ενδώσει στον αντισημιτισμό».

Οι παίκτες του Ισραήλ αποδοκιμάστηκαν από τους γάλλους θεατές στη διάρκεια της προθέρμανσης και της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου της χώρας τους, και τα μικροεπεισόδια στην εξέδρα δεν αποφεύχθηκαν (στο «Σταντ ντε Φρανς» βρέθηκαν καμιά εκατοστή Ισραηλινοί, που αψήφησαν την οδηγία του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας να μείνουν μακριά από αθλητικά και πολιτιστικά events στη Γαλλία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, τη Βρετανία και σε άλλες χώρες). Αλλά τίποτα χειρότερο δεν συνέβη. Και μια διαδήλωση περίπου 400 ανθρώπων υπέρ των Παλαιστίνιων τρία χιλιόμετρα μακριά από το γήπεδο ήταν ειρηνική.

Στην Ευρώπη το περιβάλλον είναι εχθρικό για τις ομάδες από το Ισραήλ. Αλλά, όπως τονίζουν οι Times, αυτή την εποχή πουθενά δεν είναι ευπρόσδεκτες. Ούτε στη Δύση, ούτε στην Ανατολή. Στην Ανατολή, όπου ανήκουν με καθαρά γεωγραφικά κριτήρια, δεν ήταν ποτέ. Εκεί ο διωγμός τους κράτησε δεκαετίες.

Η ισραηλινή ποδοσφαιρική ομοσπονδία (IFA) ιδρύθηκε το 1948, την ίδια χρονιά με το κράτος του Ισραήλ, ως συνέχεια της παλαιστινιακής (Football Association of Palestine), η οποία υπήρχε από το 1928 με μέλη της εβραϊκούς και αραβικούς συλλόγους της περιοχής. Το 1956 η IFA προσχώρησε στην Ασιατική Συνομοσπονδία Ποδοσφαίρου (AFC), που είχε συσταθεί δύο χρόνια νωρίτερα. Ωστόσο, από την πρώτη στιγμή, πολλές αραβικές ή άλλες μουσουλμανικές χώρες αρνούνταν να αντιμετωπίσουν την ομάδα του Ισραήλ, ακόμη και σε διοργανώσεις της FIFA. Το 1974 το Κουβέιτ πρότεινε την αποπομπή της IFA από τη συνομοσπονδία, και αυτό έγινε πράξη με ψήφους 17-13 και έξι αποχές από την ψηφοφορία.

Στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1986 το Ισραήλ βρέθηκε να παίζει με ομάδες από τη συνομοσπονδία της Ωκεανίας, σε έναν όμιλο που περιελάμβανε την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και την Κινεζική Ταϊπέι (Ταϊβάν). Το παιχνίδι του εναντίον της Νέας Ζηλανδίας το έδωσε στο Οκλαντ, 16.330 χιλιόμετρα μακριά από το Τελ Αβίβ. Στην επόμενη προκριματική φάση αντιμετώπισε την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία (ξανά), και την Κολομβία στα πλέι-οφ. Στο τουρνουά αυτό χρειάστηκε να διανύσει, συνολικά, 82.446 χιλιόμετρα. Που είναι… ο γύρος του Κόσμου δύο φορές.

Οι ισραηλινές ομάδες άρχισαν να συμμετέχουν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις το 1992, και το 1994 η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας έγινε πλήρες μέλος της UEFA. Παρόμοια ήταν η πορεία των αθλητικών ομοσπονδιών του Ισραήλ και σε άλλα σπορ: στο μπάσκετ, στον στίβο, στην κολύμβηση… Εκδιώχθηκαν από τα ασιατικά events, και σήμερα ανήκουν στις αντίστοιχες ευρωπαϊκές ομοσπονδίες. Αλλά, πλέον, οι αθλητές από το Ισραήλ είναι ανεπιθύμητοι στην Ευρώπη. Οπου κι αν εμφανιστούν, προκαλούν έντονες αντιδράσεις.

Ο αραβικός κόσμος, κυρίως, απαιτεί τον αποκλεισμό του Ισραήλ από όλες τις διεθνείς αθλητικές ομοσπονδίες και όλες τις μεγάλες διοργανώσεις. Ενας διόλου ευκαταφρόνητος αριθμός χωρών – μελών της FIFA είναι δυσαρεστημένος με την κωλυσιεργία της ανώτατης ποδοσφαιρικής Αρχής, που ακόμη δεν έχει εξετάσει, καν, το αίτημα της παλαιστινιακής ομοσπονδίας για την επιβολή αθλητικών κυρώσεων στο Ισραήλ. Η Ευρώπη δεν το θέλει «στα πόδια της», αλλά δεν έχει και πουθενά αλλού να πάει. Αν ο ισραηλινός αθλητισμός εξοστρακιστεί εντελώς, πώς θα καταφέρει κάποτε να επιστρέψει; Απάντηση στο ερώτημα των Times, δεν υπάρχει. Πρόκειται για έναν άλυτο γρίφο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News