Την τελευταία εικοσαετία η άνοδος του ακροδεξιού λαϊκισμού σε όλον τον κόσμο ταυτίστηκε με το στερεότυπο του «οργίλου λευκού άνδρα» τον οποίον ψηφίζουν εξίσου οργίλοι λευκοί άνδρες. Τα πράγματα πλέον δεν είναι ακριβώς έτσι.

Μία νέα γενιά γυναικών πολιτικών, ηλικίας 20 έως 50 ετών, πλημμυρίζει τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια, κεντρικά ή τοπικά, στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ιταλία και αλλού, και είναι όλες τους μέλη ακροδεξιών ή δεξιόστροφων λαϊκιστικών κομμάτων.

Μπορούμε να σταθούμε στα ηγετικά παραδείγματα, στην Αλις Βάιντελ, του κόμματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία», ή στην Τζόρτζια Μελόνι, των «Αδελφών της Ιταλίας», που βαδίζουν στα δοκιμασμένα βήματα του προτύπου που καλείται Μαρίν Λεπέν. Ωστόσο οι επιφανείς ακροδεξιές πολιτικοί δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου, διότι υπάρχει και γυναικεία ακροδεξιά «βάση».

Στα γεγονότα του Κέμνιτς, που ξεκίνησαν το περασμένο καλοκαίρι στην ανατολικογερμανική πόλη σαν διαδηλώσεις κατά των μεταναστών, πρωταγωνίστησε η νεοναζιστική γκρούπα Pegida η οποία έχει μέλη της πολλές γυναίκες. Ενώ από γυναικεία στήριξη ούτε οι «Αδελφοί» στην Ιταλία πάσχουν.

H επισφάλεια στην εργασία

Στα αντικυβερνητικά και τροφοδοτούμενα και από τις δύο εκφάνσεις του λαϊκισμού Κίτρινα Γιλέκα των γαλλικών δρόμων πρωταγωνιστούν επίσης γυναίκες – τα γκάλοπ λένε ότι πολλές έχουν ψηφίσει τη Λεπέν, για αυτό και τα συνθήματά τους απηχούν τη ρητορική κατά της τραπεζιτικής και γραφειοκρατικής ελίτ.

Το ερώτημα που αβίαστα προκύπτει είναι τι προσελκύει τις γυναίκες στον εθνικιστικό λαϊκισμό τον οποίο χαρακτήριζε και χαρακτηρίζει η πατριαρχική ιδεολογία και η ανδροκρατία. Γιατί οι γυναίκες ψηφίζουν, υποστηρίζονται και στελεχώνουν κόμματα και κινήματα που δεν έχουν καμία σχέση με τον φεμινισμό  – και ειδικά στη σύγχρονη μορφή του.

Οι συζητήσεις με δεκάδες Ευρωπαίες, γράφει ο βρετανικός Guardian, φωτίζουν το θέμα.

Η επισφάλεια στην εργασία -όχι μόνο στη χειρωνακτική, αλλά και στις υπηρεσίες- είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο οι γυναίκες στρέφονται στα λαϊκιστικά κόμματα. Δίνει μάλιστα και το παράδειγμα της 35άρας Κατρίν, μιας κοπέλας που δουλεύει σε σουπερμάρκετ στο Παρίσι και ψηφίζει Λεπέν: «Δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με τους χαμηλούς μισθούς. Δεν είχαμε ποτέ δοκιμάσει στην εξουσία τη Λεπέν, άρα γιατί να μην της δώσουμε μια ευκαιρία;»

Υπάρχει η απογοήτευση από τα δημοκρατικά κόμματα, όπως στην Ιταλία από τη διακυβέρνηση Ρέντσι, η οποία στρέφει τους πολίτες στην ακροδεξιά, υπάρχει όμως και η μετανάστευση. (Υπάρχει βέβαια και η ακροδεξιά «διεθνής» της εποχής μας, άτυπη μεν, μέσω social media, που εξασφαλίζει τη στήριξη όσων «μελών της» αντιμετωπίζουν προβλήματα με τον νόμο λόγω της αντιμεταναστευτικής τους πολιτικής: χαρακτηριστικό το τουίτ της Λεπέν υπέρ του Σαλβίνι και κατά των ιταλών δικαστών, ενδεικτική και η απάντησή του.)

Merci Marine! ???? #SalviniNonMollare

— Matteo Salvini (@matteosalvinimi) January 24, 2019

Σπέκουλα με τη μετανάστευση

Τα δεξιόστροφα λαϊκιστικά κόμματα απευθύνονται προς όλους αλλά ειδικότερα στις γυναίκες με το αμφιλεγόμενο μήνυμα ότι η μετανάστευση, ιδίως από τις μουσουλμανικές χώρες, φέρνει στην Ευρώπη έναν πολιτισμό που απειλεί τη γυναικεία χειραφέτηση και γενικά τις ελευθερίες των γυναικών. Το μήνυμα αυτό επεκτείνεται εύκολα από το ενδυματολογικό ζήτημα στις σεξουαλικές επιθέσεις. Ιδίως η Μαρίν Λεπέν αξιοποιεί τη συγκυρία. Μα δεν είναι η μόνη.

Αν και οι μελέτες στη Γερμανία δείχνουν ότι για τις περισσότερες επιθέσεις κατά γυναικών -συμπεριλαμβανομένης της ενδοοικογενειακής βίας- ευθύνονται Γερμανοί και όχι μετανάστες, η Νικόλ Χέχστ, βουλευτής της «Εναλλακτικής», λέει: «Πιστεύω ότι είμαστε το μόνο κόμμα στη Γερμανία που αγωνίζεται πραγματικά για τα δικαιώματα των γυναικών, γιατί επισημαίνουμε ότι κινδυνεύουμε να χάσουμε τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των γυναικών για τα οποία αγωνιστήκαμε εδώ και αιώνες».

Η Εμπα Χέρμανσον, μόλις 22 ετών, η νεότερη βουλευτής στο σουηδικό κοινοβούλιο, με τους εθνικιστές Σουηδούς Δημοκράτες, λέει: «Αν έρχεστε στη Σουηδία από μια χώρα όπου οι γυναίκες δεν αξίζουν όσο οι άνδρες, ή οι γυναίκες δεν έχουν το δικαίωμα να ζήσουν τη ζωή τους όπως θέλουν, αυτό είναι ένα σοκ».

Γενικά από τα δεξιόστροφα λαϊκιστικά κόμματα της Ευρώπης απορρίπτεται ο αριστερής κοπής φεμινισμός «επειδή κλείνει τα μάτια του στις συνέπειες της μετανάστευσης». Ταυτόχρονα όμως η ρητορική τέτοιων κομμάτων αμβλύνεται όταν πρόκειται για θέματα αμιγώς ευρωπαϊκά όπως είναι η άμβλωση.

Ρητορεία και αντιφάσεις

Από ορισμένες γυναίκες της «Εναλλακτικής» εξαπολύεται η ρητορεία υπέρ της «παραδοσιακής οικογένειας», που χάθηκε στον σύγχρονο κόσμο, ωστόσο το ακροδεξιό κόμμα είναι υποχρεωμένο να ζει με τις αντιφάσεις του, αφού η επικεφαλής του, η Αλις Βάιντελ, είναι μια ομοφυλόφιλη που μεγαλώνει δύο παιδιά με τη σύντροφό της.

Απέχουμε μόλις τέσσερις μήνες από τις ευρωεκλογές, παρατηρεί ο Guardian και φρονεί ότι η γυναικεία ψήφος θα είναι ζωτικής σημασίας για την επιτυχία των δεξιόστροφων λαϊκιστών.

Η Λεπέν στοχεύει στην προσέλκυση γυναικών της εργατικής τάξης που έκαναν αισθητή την παρουσία τους στους γαλλικούς δρόμους το τελευταίο δίμηνο με τις κινητοποιήσεις των Κίτρινων Γιλέκων. Στοχεύει στις ανύπαντρες μητέρες και στις εργαζόμενες μητέρες με χαμηλά εισοδήματα.

Στη γερμανική «Εναλλακτική» οι ενδοκομματικοί συσχετισμοί ανδρών-γυναικών και οι εμπεδωμένες σοβινιστικές συνήθειες των πρώτων μάλλον δεν ευνοούν το πλάνο προσέγγισης των γερμανίδων ψηφοφόρων, ωστόσο όλοι στο κ όμμα αναγνωρίζουν ότι πρέπει να αλλάξουν και να προσελκύσουν περισσότερες γυναίκες, αν πρόκειται να έχουν την ευκαιρία να καθιερωθούν σαν «λαϊκό κόμμα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News