Το πρώτο μας ολυμπιακό μετάλλιο στο τζούντο στη μετά Ηλιάδη εποχή (ο Ηλίας είχε κατακτήσει ένα χρυσό το 2004 και ένα χάλκινο το 2012) το περιμέναμε από την Ελισάβετ Τελτσίδου, η οποία ταξίδεψε στο Παρίσι ως Νο 2 της παγκόσμιας κατάταξης. Μας το χάρισε, όμως, ο Θοδωρής Τσελίδης, που ήταν Νο 15. Η αφετηρία από την οποία εκκίνησε για να ανέβει στο πόντιουμ των νικητών, μαρτυρά το μέγεθος της υπέρβασης που χρειάστηκε να κάνει για να φτάσει στο χάλκινο μετάλλιο στην κατηγορία των 90 κιλών.

Κοιμήθηκε μαζί του – όσο η χαρά και η υπερένταση τον άφησαν να κλείσει μάτι. Ολη νύχτα το είχε δίπλα στο μαξιλάρι του. Για να το δει το πρωί και να σιγουρευτεί πως δεν ήταν όνειρο. Ζυγίζει 455 γραμμάρια και είναι φτιαγμένο από χαλκό, ψευδάργυρο και σίδηρο. Η πραγματική του αξία δεν ξεπερνά τα 20 ευρώ. Αλλά για τον αθλητή, είναι ανεκτίμητο. Οι κόποι του, οι θυσίες του, η περηφάνεια του, η δικαίωση των χρόνων που ξόδεψε στον πρωταθλητισμό.

Το αφιέρωσε στη μητέρα του, που «φρόντισε να κάνει τη ζωή μου πιο εύκολη, να γίνω καλός άνθρωπος και καλός πολίτης», όπως τόνισε στο Gazzetta. Και στην Ελλάδα, που «μου έδωσε τα πάντα» – αυτό το είπε στο SDNA. Αλλος… Αντετοκούνμπο μας βρήκε. Τι έδωσε η Ελλάδα στην ποντιακής καταγωγής οικογένεια Τσελίδη; Αυτά που την ανάγκασαν να μετακομίσει στη Βόρεια Οσετία (Ρωσία). Εκεί, στην πόλη Βλαντικαφκάς, μεγάλωσε ο Θοδωρής και εκεί άρχισε την καριέρα του στο τζούντο, στα 15, ως Φιοντόρ Νικολάγιεβιτς Τσελίδι.

Το 2017 κατέκτησε τον τίτλο του ρωσικού πρωταθλήματος. Είχε γίνει γνωστός, είχε κερδίσει την εκτίμηση και τον σεβασμό όλων, όμως ένα χρόνο αργότερα, στα 22, αποφάσισε να συνεχίσει τη ζωή του στη χώρα που αγάπησε από τις διηγήσεις του πατέρα του, Νικολάι. Ο Φιόντορ έγινε Θοδωρής, και δεν μετάνιωσε ούτε στιγμή για αυτή του την επιλογή. Εκπροσωπώντας την Ελλάδα, πλέον, κατέκτησε χάλκινα μετάλλια σε δυο ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, το 2018 και το 2022. Και τώρα αυτό, το σπουδαιότερο, που έγινε η αφορμή για να γνωρίσουμε έναν υπέροχο χαρακτήρα.

Στην κορυφαία (προσώρας) στιγμή της καριέρας του, αντί να τρέξει έξω από το τατάμι για να πανηγυρίσει τον θρίαμβό του, προτίμησε να παρηγορήσει τον αντίπαλό του. Το πρωί, μετά τον αγώνα του στη φάση των «32», είχε κάνει το ίδιο, προσφέροντας μια αγκαλιά στον ηττημένο αθλητή από τον Αγιο Δομήνικο. Το επανέλαβε και στον γύρο των «16». Ενώ στη μια και μόνη δική του ήττα, στον προημιτελικό, ο γάλλος αντίπαλός του τον αγνόησε, ανυπομονώντας να γιορτάσει τη νίκη του μπροστά στην εξέδρα. Ακόμη κι αν δεν είχε κερδίσει μετάλλιο, ο Τσελίδης άξιζε μια υπόκλιση. Γιατί η πεμπτουσία του αθλητισμού είναι να δημιουργεί πρότυπα.

Το «θωρηκτό», όπως τον αποκαλούν οι συναθλητές του, δεν είναι αυτό που μπορεί να φαντάζεται κάποιος παρακολουθώντας έναν αγριωπό αθλητή με τεράστια σωματική δύναμη να παλεύει. Είναι ένας ευγενής και ευαίσθητος άνθρωπος, με πτυχίο Οικονομικών από το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Βόρειας Οσετίας, ο οποίος στον ελεύθερο χρόνο του διαβάζει ποίηση και ιστορία, ή τρέχει να βοηθήσει όποιον από τους γύρω του έχει την ανάγκη του. Ενας μαχητής του καλού. Ενας «αγαθός γίγαντας» που οι πολλοί δεν θα γνώριζαν ποτέ, αν δεν έλαμπε στο στήθος του το ολυμπιακό μετάλλιο.

Θα κλείσει τα 28 τη Δευτέρα (γεννήθηκε το 1996, μια μέρα μετά τη λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Ατλάντα, όπου ο Πύρρος, ο Κάχι, ο Κακλαμανάκης και ο Ιωάννης Μελισσανίδης στέφθηκαν «χρυσοί» Ολυμπιονίκες). Με τη μοναστική ζωή που κάνει, έχει μπροστά του αρκετές μεγάλες διοργανώσεις ακόμη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News