Με ένα κείμενο διπλής στόχευσης, που λοιδορεί ανελέητα την πολιτική Τραμπ, όμως επικρίνει και τους πολιτικώς μύωπες Δημοκρατικούς, ο Νάιαλ Φέργκιουσον γράφει στους Times ότι ο μεν πρόεδρος των ΗΠΑ εφαρμόζει μαφιόζικες τακτικές στην εξωτερική πολιτική του, οι δε φιλόδοξοι Δημοκρατικοί είναι ανίκανοι να την αντιληφθούν και να την ερμηνεύσουν (με ό,τι αυτό συνεπάγεται μέσα στο εκλογικό 2020). Ο λόγος βέβαια για το Ιρανικό, στην τελευταία εξέλιξή του, μετά τη δολοφονία Σουλεϊμανί.

Οι μαφιόζικες τακτικές δεν αφορούν, φυσικά, την ιστορική σικελική Κόζα Νόστρα, αλλά το αμερικανικό παρακλάδι της, τόσο μυθοποιημένο μέσα από την ιστορία του πασίγνωστου κινηματογραφικού «Νονού». (Εκεί, στο απολύτως εύληπτο για το πλατύ αμερικανικό κοινό πεδίο, επικεντρώνεται το άρθρο, με σκωπτικό τρόπο βεβαίως, με χοντρό καλαμπούρι, που δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από την επιτήδευση του σοβαροφανούς ύφους, παίζοντας επιτυχημένα με την αντίθεση.)

Ο Τραμπ δεν επιθυμεί να ξεκινήσει έναν ατέρμονο πόλεμο, λέει ο Φέργκιουσον, αυτό είναι προβλέψιμο. Και ας είναι απρόβλεπτος ο ίδιος ως προσωπικότητα. «Οι Δημοκρατικοί είχαν τρία χρόνια καιρό ώστε να κατανοήσουν τον Τραμπ, ωστόσο δεν το έχουν καταφέρει ακόμη. Φυσικά, κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει με βεβαιότητα πώς θα απαντούσαν οι Ιρανοί στη δολοφονία του Σουλεϊμανί. Παρά ταύτα, πολύ καλά μπορούσε να προβλεφθεί ότι ο Τραμπ δεν σκόπευε να ξεκινήσει έναν ατελείωτο πόλεμο. Το αντίθετο κιόλας».

Ο Τραμπ, κατά τον αρθρογράφο, το τελευταίο που επιθυμεί είναι να συνδεθεί με τη διακυβέρνηση Μπους σε ό,τι αφορά το Μεσανατολικό. Αρα δεν επιδιώκει πόλεμο, πόσο μάλλον παρατεταμένο. Αυτή η θέση του όμως συνυπάρχει με την πίστη του ότι οι ΗΠΑ πρέπει να απαντούν όταν δέχονται επίθεση. Συνεπώς η επιχείρηση εξόντωσης του Σουλεϊμανί ακολούθησε απλώς τα γεγονότα της παραμονής της Πρωτοχρονιάς στην αμερικανική πρεσβεία της Βαγδάτης.

Ο Φέργκιουσον αναφέρεται με περιπαιχτικό τρόπο στον Τραμπ, ο οποίος είναι ευεπίφορος «στις ταινίες με τον μαφιόζικο υπόκοσμο». (Της Αμερικής, πάντα.) «Σίγουρα δεν είμαι ο πρώτος που το παρατήρησα αυτό» λέει ο αρθρογράφος, υπενθυμίζοντας δηλώσεις διαφόρων παραγόντων που, κατά κάποιον τρόπο, συσχετίζουν τον Τραμπ με τους αμερικανούς γκάνγκστερ και το ύφος τους. Μνημονεύει τον πρώην διευθυντή του FBI Τζέιμς Κόμεϊ, ο οποίος είχε πει το 2018 ότι το όλο στυλ του Τραμπ τού θύμισε την εποχή που ερευνούσε τη Μαφία. Επίσης αναφέρεται στον δικηγόρο του Τραμπ, στον Μάικλ Κόεν, ο οποίος κάποτε είχε περιγράψει τον εαυτό του σαν consigliere του Τραμπ, δηλαδή σαν τον συνήγορο του κάπο ντέι κάπι, του αρχηγού των αρχηγών, του αρχινονού. Αναφέρεται και σε άλλους που έπραξαν ανάλογες συσχετίσεις. Το νοστιμότερο του Φέργκιουσον είναι οι παραθέσεις προεδρικών αναφορών στον «Godfather» του σινεμά και η πληροφορία (από το CBS) ότι ο ίδιος ο πρόεδρος Τραμπ λατρεύει την ταινία του Κόπολα.

Το «δόγμα Κορλεόνε»

Γιατί όμως είναι Βίτο Κορλεόνε ο Τραμπ;

Επειδή, λέει ο Φέργκιουσον, το «δόγμα Κορλεόνε» και εκφοβίζει τους εχθρούς της Αμερικής και κερδίζει τις ψήφους στις εκλογές: «Το φαινόμενο ο πιο ισχυρός άνθρωπος στον κόσμο να μοχθεί να γίνει μαφιόζος δεν είναι και για πανηγυρισμούς», υπογραμμίζει, «όμως στην πολιτική υπάρχουν και χειρότερα». Και όσο δύναται να μην ξεσπάσει σε γέλια διαβάζοντας το κείμενό του, εξηγείται με σοβαρό ύφος: «Στον πυρήνα τής φαινομενικά ασταθούς προσέγγισης των διεθνών σχέσεων από πλευράς Τραμπ υπάρχουν μερικές σταθερές. Πρώτη, το όνειρό του να κάνει στον αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ μια προσφορά που δεν θα μπορεί να την αρνηθεί. Δεύτερη, η ναΐφ επιθυμία του να δει τον Κιμ Γιονγκ-ουν με ένα τσιμεντένιο κολάρο γύρω από τον λαιμό του όπως θα βυθίζεται στη θάλασσα. Τρίτη, να πετάξει στο κρεβάτι του Σι Τζινπίνγκ το κομμένο κεφάλι του αγαπημένου αλόγου του».

Μέσα στην παράγραφο του χιούμορ, και μία αράδα -η τελευταία- που δεν είναι για πολλά χάχανα, αν την καλοσκεφτείς: «Ο θαυμασμός του Τραμπ για τον Βλαντίμιρ Πούτιν βασίζεται στο έντονο σικελικό στυλ του ρώσου προέδρου». (Να θυμίσουμε -ξανά- και εμείς ότι η σικελική Μαφία είναι η γνήσια και η αμερικανική είναι η ιμιτασιόν.)

Και το καμπανάκι για τους αιθεροβάμονες Δημοκρατικούς χτυπά: «Οι Δημοκρατικοί υποτιμούν την Αμερική. Ο ‘Νονός’ είναι μία από τις πιο δημοφιλείς ταινίες όλων των εποχών. Φυσικά είναι ένας μύθος με γκάνγκστερ, αλλά είναι επίσης ένα από τα σπουδαία οικογενειακά μυθιστορήματα».

Η κληρονομιά του Ντον, λοιπόν, απασχολεί τον Φέργκουσον. Ποιος θα πάρει το χρίσμα της εξουσίας: «Ολοι γνωρίζουμε ποιος είναι ο Ντον, ο Ντόναλντ είναι ο Ντον. Το μεγάλο ερώτημα είναι: Ποιος είναι ο Μάικλ;» (Στην ταινία του Κόπολα, ο Μάικλ ήταν ο γιος του Βίτο Κορλεόνε, o Αλ Πατσίνο, εκείνος δηλαδή που φόρεσε το δαχτυλίδι του αρχιμαφιόζου και χρύσωσε καταλλήλως το χέρι του ώστε να δέχεται τα προβλεπόμενα χειροφιλήματα.)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News