Ποιος θα αντικαταστήσει την Κριστίν Λαγκάρντ στο μεγάλο πόστο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου; Το ερώτημα προκύπτει έπειτα από την αποχώρηση της γαλλίδας πολιτικού από τη γενική διεύθυνση του ΔΝΤ, παίρνοντας την άγουσα για την προεδρία της ευρωτράπεζας.

Μήπως θα πάει ο Μάριο Ντράγκι στην Ουάσινγκτον;

Οχι, γράφει η ιταλική Repubblica σε δημοσίευμά της με πηγή τις Βρυξέλλες. Ο ιταλός τραπεζίτης δεν εξέφρασε κανένα ενδιαφέρον για «τράμπα» με τη Λαγκάρντ. Δεν θέλει να ανταλλάξουν πόστα. Ετσι οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, έπειτα από δύο ημέρες διαβουλεύσεων «κεκλεισμένων των θυρών» στο πλαίσιο του Eurogroup και του Ecofin, επέλεξαν ως ευρωπαϊκή υποψηφιότητα τον Ολλανδό Γερούν Ντάισελμπλουμ, καθώς «υποχώρησαν οι υποψηφιότητες» του βρετανο-καναδού διοικητή της Τράπεζας της Αγγλίας Μαρκ Κάρνεϊ (που είναι η προτίμηση του αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ) και του φινλανδού «ιέρακος» Ολι Ρεν.

Ο 53χρονος Εργατικός Ντάισελμπλουμ υπήρξε πρόεδρος του Eurogroup το διάστημα 2013 – 2018 και τον θυμόμαστε όλοι οι Ελληνες από τον πρωταγωνιστικό ρόλο του στις διαπραγματεύσεις για τον χειρισμό της ελληνικής κρίσης και από τα παραπολιτικού ενδιαφέροντος «επεισόδια» με τον Βαρουφάκη.

Η επιλογή διαδόχου της Λαγκάρντ ήταν περίπλοκη υπόθεση για την Ενωση, παρατηρεί και η Corriere della Sera, όσο τουλάχιστον και οι «διαπραγματεύσεις στις ευρωπαϊκές συνόδους κορυφής». Και οι δύο ιταλικές εφημερίδες θυμίζουν ότι «παραδοσιακά» η ηγεσία του ΔΝΤ πηγαίνει σε έναν Ευρωπαίο, ενώ εκείνη της Παγκόσμιας Τράπεζας σε έναν Αμερικανό – αυτός ήταν ο λεγόμενος κανόνας της ισορροπίας του Ατλαντικού. Ομως, όπως υπογραμμίζει η Corriere, πλέον η ανάπτυξη έχει ταξιδέψει ανατολικά: «Σήμερα υπάρχουν περισσότερες αναδυόμενες χώρες, η Κίνα, η Βραζιλία, η Ινδία και άλλες, οι οποίες στα δύο διεθνή θεσμικά όργανα της Ουάσιγκτον αισθάνονται ότι δεν εκπροσωπούνται όσο πρέπει και ότι τιμωρούνται». Με αυτήν την παρατήρηση τίθεται επί τάπητος, ακροθιγώς έστω, το μείζον θέμα της απομόνωσης από τη διοίκηση των διεθνών οικονομικών θεσμών της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας του πλανήτη, της κινεζικής.

Το ΔΝΤ χρηματοδοτείται κυρίως από τις ΗΠΑ, ενώ στους επτά μεγαλύτερους «αιμοδότες» του συγκαταλέγονται κατά σειράν εισφοράς: η Ιαπωνία, η Κίνα, η Γερμανία, η Γαλλία, η Βρετανία και η Ιταλία. Οι όπου Γης παρεμβάσεις του ενίοτε δημιουργούν πολιτικά ζητήματα «διπλής αναγνώσεως». Στην περίπτωση του «ελληνικού ζητήματος», λόγου χάρη, το Ταμείο κατηγορήθηκε ότι ξόδεψε πολύ χρόνο, πολλή προσοχή και πολύ χρήμα για τη διάσωση μίας χώρας η κρίση της οποίας ήταν ευρωπαϊκή υπόθεση.

Η Corriere γράφει ότι «οι αναδυόμενες οικονομίες αργά ή γρήγορα θα θελήσουν να σπάσουν την ευρωαμερικανική κυριαρχία στο ΔΝΤ και στην Παγκόσμια Τράπεζα» με στόχο την καλύτερη εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων. Ετσι πιθανολογεί ότι «ο διορισμός του προσώπου που θα αντικαταστήσει την Κριστίν Λαγκάρντ είναι ένα πεδίο στο οποίο αυτές οι χώρες θα προσπαθήσουν να παίξουν ρόλο».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News