Η Νάνσι Σινάτρα θυμάται με οργή τον πρώτο χορό του Ντόναλντ Τραμπ όταν βγήκε πρόεδρος, στον Λευκό Οίκο, στις 20 Ιανουαρίου του 2017. Ηταν υπό τους ήχους της μεγάλης επιτυχίας του πατέρα της «My way» (Με τον δικό μου τρόπο) και από τα νεύρα της έπιασε το κινητό να γράψει την απάντησή της στο Twitter: «Θυμήσου μόνο τον πρώτο στίχο του τραγουδιού: “Και τώρα το τέλος πλησιάζει”».

Αργότερα μετάνιωσε για τον αυθορμητισμό της και έσβησε το tweet -«μάλλον ήμουν υπερβολικά ειλικρινής για το καλό μου», λέει στον Guardian– αλλά ο θυμός της παραμένει, τέσσερα χρόνια αργότερα, κι ας είναι ανακουφισμένη από την νίκη του Τζο Μπάιντεν. «Αν έβγαινε ξανά, σκεφτόμουν σοβαρά να αλλάξω χώρα». Ο πρώην αμερικανός πρόεδρος πάντως, έπαιξε το ίδιο τραγούδι, φεύγοντας από την Ουάσιγκτον, την ημέρα της ορκωμοσίας του Μπάιντεν.

Στη διάρκεια της προεδρίας Τραμπ, η Νάνσι Σινάτρα μιλούσε δημόσια για τα θέματα που εκείνος πολέμησε, την κλιματική αλλαγή, τα δικαιώματα των γυναικών και την δημόσια περίθαλψη.

Η ίδια λέει ότι ο πατέρας της δεν χώνευε καθόλου τον Τραμπ και μάλιστα είχαν μαλώσει το 1990, όταν έδωσε συναυλία στο καζίνο του, αλλά δεν πληρώθηκε το ποσό που είχαν συμφωνήσει.

Η Σινάτρα έχει θυμώσει πολύ με τους ψηφοφόρους του Τραμπ (το όνομά του δεν το αναφέρει ποτέ στη δημοσιογράφο). Τα τέσσερα τελευταία χρόνια ήταν πολύ δύσκολα για την ψυχική της υγεία: «Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτό το σπουδαίο έθνος έπεσε τόσο χαμηλά. Δεν θα συγχωρήσω ποτέ τους ανθρώπους που τον ψήφισαν. Ποτέ. Εχω πολλή οργή μέσα μου. Ελπίζω να μην με σκοτώσει».

Δύο εβδομάδες μετά την εκλογή του Μπάιντεν, μιλά ανακουφισμένη από το σπίτι της στο Παλμ Σπρινγκς της Καλιφόρνια.

Στα 80 της, έχει αναγκαστεί να μείνει σπίτι από τον περασμένο Μάρτιο, λόγω της πανδημίας και δηλώνει ότι έχει κατάθλιψη για τα πάντα. Ειδικά η έλλειψη της ανθρώπινης επαφής και της αγκαλιάς την έχει τσακίσει. Οι δύο κόρες της και τα εγγόνια της γιόρτασαν τα 80ά της γενέθλια τον Ιούνιο, έξω από το σπίτι. «Είναι πολύς ο χρόνος που είμαι μόνη. Χωρίς αγκαλιές».

Οι δύο κόρες της, Αμάντα και Εϊ Τζέι, από τον γάμο της με τον Χιου Λάμπερτ, που πέθανε νέος από καρκίνο, την έβαλαν να ασχοληθεί με νέες κυκλοφορίες για να περάσει δημιουργικά ο χρόνος. Τον Φεβρουάριο κυκλοφορεί η τετραπλή συλλογή «Nancy Sinatra: Start Walkin’ 1965-1976» με τα τραγούδια της εκείνων των χρόνων. Ανάμεσά τους και πολλές επιτυχίες με τον συνεργάτη της Λι Χέιζελγουντ, το περίφημο «These Boots Are Made For Walkin» του 1966 και τα «Bang Bang», Summer wine», «Some velvet morning», «Jackson» και πολλά άλλα.

Πρόσφατα, το πολυαγαπημένο κομμάτι με τις μπότες της Νάνσι, ήταν ο ύμνος των γυναικών στις διαδηλώσεις εναντίον του Τραμπ. Το 1966, θεωρήθηκε επίσης φεμινιστικός ύμνος, αν και η ίδια λέει ότι τότε δεν είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό της. «Η δεκαετία του ’60 ήταν πολυτάραχη, αλλά τα τραγούδια μου δεν ήταν τραγούδια διαμαρτυρίας, όπως της Τζοάν Μπαέζ. Είχα διαλέξει επίτηδες να συνεχίσω να ασχολούμαι με την ποπ μουσική και όχι με τη φολκ».

Μάλιστα έδωσε και συναυλίες στο Βιετνάμ, το 1966 και το ’67, για τους αμερικανούς στρατιώτες, κάτι που την έκανε ανεπιθύμητη στο αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ. «Δική μου δουλειά ήταν η ψυχαγωγία. Δεν ήθελα να ασχοληθώ με τα τραγούδια διαμαρτυρίας. Ηταν σημαντικό να στηρίξουμε τους ανθρώπους  που είχαν μπλέξει σε αυτόν τον πόλεμο και όχι να εναντιωθούμε σε αυτό που έκαναν», λέει.

Οι εμφανίσεις της στο Βιετνάμ προκάλεσαν αντιδράσεις από την πλευρά του αντιπολεμικού κινήματος και οι συνάδελφοί της καλλιτέχνες δεν έκρυψαν τη δυσαρέσκειά τους απέναντί της. «Ημουν για πολλά χρόνια εξοστρακισμένη στο περιθώριο. Σε καλλιτεχνικές συγκεντρώσεις δεν μου φέρονταν σαν ίση. Με πλήγωνε αυτό. Αλλά επέμενα σε αυτό που έκανα. Ισως να μου στοίχισε μακροπρόθεσμα. Αλλά τουλάχιστον, έμεινα πιστή στις πεποιθήσεις μου και στους ανθρώπους για τους οποίους ανησυχούσα».

Η Νάνσι Σινάτρα γεννήθηκε το 1940 στο Νιου Τζέρσεϊ. Οταν ο πατέρας της έγινε διάσημος, η οικογένεια μετακόμισε στην Καλιφόρνια. Από τότε, το μόνο που ήθελε ήταν να τραγουδά. «Ηταν το μόνο που ήξερα να κάνω». Σε ηλικία 17 ετών εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην τηλεόραση, στην εκπομπή του πατέρα της, ενώ το 1960 εμφανίστηκε μαζί με τον Ελβις Πρέσλεϊ, για τον οποίο έχει να πει τα καλύτερα λόγια. «Ηταν ευγενικός, γλυκός, υπέροχος. Μου φέρθηκε σαν καλή φίλη και με πήρε τηλέφωνο όταν γεννήθηκε η κόρη του. Ηταν ευγνώμων», θυμάται.

Η μόνη περίοδος που δεν ασχολήθηκε με το τραγούδι ήταν τα πέντε χρόνια του πρώτου της γάμου, με τον Τόμι Σαντς, τα οποία έχει μετανιώσει: «Παντρεύτηκα μόνο για να κάνω σεξ. Πριν ήμουν παρθένα. Ετσι γινόταν τότε, δυστυχώς».

Στη συνέχεια, ο Φρανκ Σινάτρα της πρόσφερε συμβόλαιο στη δισκογραφική του εταιρεία, Reprise, με τον όρο να πουλήσει δίσκους. Ο πρώτος δεν είχε μεγάλη επιτυχία στις ΗΠΑ, όμως όταν γνώρισε τον Λι Χέιζελγουντ, βρήκε το κλειδί της επιτυχίας.

Μεταξύ τους υπήρχε φοβερή χημεία, αν και ποτέ δεν υπήρξε κάτι ερωτικό στην πράξη. «Καλύτερα», λέει η Σινάτρα, «γιατί έτσι τα τραγούδια και οι φωνές μας βγήκαν πολύ αισθησιακές, πολύ σέξι. Αυτό είναι το μυστικό τους. Μέχρι και σήμερα, αναρωτιούνται αν είχε γίνει ποτέ κάτι μεταξύ μας».

«Υπάρχει πολλή περηφάνεια στο να είσαι γυναίκα»

Παράλληλα, η Νάνσι, που στο μεταξύ είχε πάρει διαζύγιο, άλλαξε γενικότερα. Εγινε ξανθιά, φορούσε μίνι, βρήκε τον εαυτό της, τη φωνή της και την αυτοπεποίθησή της. «Ετυχε να τα κάνω όλα αυτά την εποχή του φεμινιστικού κινήματος, δεν ήταν προσχεδιασμένα, ούτε εννοούσα κάτι επαναστατικό. Ηταν απλά η δική μου ελευθερία έκφρασης. Τότε ένιωσα άνετα που ήμουν γυναίκα. Μέχρι τότε ήμουν κορίτσι και η διαφορά είναι μεγάλη. Ο φεμινισμός είναι περηφάνεια. Υπάρχει πολλή περηφάνεια στο να είσαι γυναίκα. Οι γυναίκες κάνουν όλη τη δουλειά. Οι άντρες κάνουν υποστηρικτική δουλειά, αλλά οι μητέρες τους τους γεννούν, τους μεγαλώνουν, τους αγκαλιάζουν όταν κλαίνε. Οι άντρες (τότε) έπρεπε να μπουν στη θέση τους. Τώρα είναι, σε μεγάλο βαθμό. Καταλαβαίνουν ότι το σύμπαν το μοιράζονται με τις γυναίκες».

Ο κόσμος της κατέρρευσε, κατά μία έννοια, όταν ο Χέιζελγουντ, για λόγους που ποτέ δεν της εξήγησε, όπως λέει, μία μέρα απλά εξαφανίστηκε και πήγε στη Σουηδία. Χωρίς καμία προειδοποίηση, καμία εξήγηση. Επέστρεψε πολλά χρόνια αργότερα, το 2004, και έκαναν έναν ακόμα δίσκο μαζί και περιοδεία. «Με πλήγωσε πολύ. Μου πήρε καιρό να τον συγχωρήσω». Δεν έζησε όμως πολύ. Το 2007 πέθανε από καρκίνο.

Η καριέρα της αναβίωσε χάρη στον Κουέντιν Ταραντίνο, που το 2003 έβαλε στην ταινία του Kill Bill το τραγούδι της Bang Bang (αρχικά της Σερ), και έγινε μεγάλη επιτυχία.

«Δεν το περίμενα καθόλου. Εξεπλάγην που ο Ταραντίνο ενδιαφέρθηκε. Δεν τον είχα γνωρίσει ποτέ. Είναι μεγάλη μου τιμή που καλλιτέχνες σαν τους Sonic Youth, Κόρτνεϊ Λαβ, Τζάρβις Κόκερ και Λάνα Ντελ Ρέι, με κατονομάζουν ως επιρροή τους», λέει.

Κλείνοντας τη συνέντευξή της στον Guardian, εκφράζει την ανησυχία της για το μέλλον των ΗΠΑ. Ελπίζω ότι θα έχουμε πίσω τις ελευθερίες μας και την ειρήνη στη χώρα. Ανησυχώ. Δεν θέλω οι εγγονές μου να μεγαλώσουν σε μία χώρα γεμάτη μίσος».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News