Δεν είναι μία αλλά πολλές οι φορές που ο Αντόνιο Μουνιόθ Μολίνα, ισπανός συγγραφέας με πλήθος βιβλίων του μεταφρασμένα στα ελληνικά, βρέθηκε αναγκασμένος να εξηγεί σε ξένους φίλους και δημοσιογράφους ότι η χώρα του είναι δημοκρατία. Σε ένα ταξίδι του στη Νέα Υόρκη, μάλιστα, έφτασε στο σημείο να υπενθυμίσει ότι, αντίθετα από τις ΗΠΑ, στην Ισπανία δεν ισχύει η θανατική ποινή, ούτε φυλακίζονται ανήλικοι σε ισόβια, αλλά ούτε και βασανίζονται κρατούμενοι σε μυστικές φυλακές.

Είναι, γράφει στην El Pais, μια άνιση μάχη απέναντι στα στερεότυπα. Αναγκάζεται, για παράδειγμα, να εξηγήσει ότι η Χώρα των Βάσκων δεν έχει και τόση σχέση με το Κουρδιστάν, την Παλαιστίνη ή τη ζούγκλα της Νικαράγουας όπου οι Σαντινίστας πολεμούσαν τον δικτάτορα Σομόζα. Oτι είναι μία από τι πιο ανεπτυγμένες περιοχές της Ευρώπης με αρκετά υψηλό επίπεδο διαβίωσης και μια εξουσία πολύ πιο αυτόνομη από πολλά ομόσπονδα κρατίδια στον κόσμο. Αλλά ποια ήταν η αντίδραση όσων τον άκουγαν; Στην καλύτερη περίπτωση, ένα ευγενικό αλλά επιφυλακτικό χαμόγελο.

Ο Μολίνα τα ζει όλα αυτά εξαιτίας της αντίδρασης της Μαδρίτης στον αυτονομιστικό πυρετό της Καταλονίας. Βλέπει ακαδημαϊκούς και δημοσιογράφους, που υποτίθεται ότι είναι ενημερωμένοι και αγαπούν την Ισπανία, να πνίγονται σε μια θάλασσα από κλισέ. Να βλέπουν τους Ισπανούς σαν ταυρομάχους, ηρωικούς αντάρτες, αλλά και ιεροεξεταστές και θύματα. «Μας αγαπούν τόσο πολύ ώστε μισούν να αμφισβητούμε την εθελοτυφλία πάνω στην οποία βάσισαν την αγάπη τους. Αγαπούν τόσο την ιδέα μιας επαναστατημένης Ισπανίας που πολεμά τον φασισμό ώστε δεν μπορούν να δεχθούν ότι ο φασισμός τελείωσε πολλά χρόνια πριν» γράφει.

Και να που μια μέρα μια γερμανίδα καθηγήτρια του μετέφερε σε ένα δείπνο τη διαβεβαίωση ενός καταλανού φίλου της ότι η Ισπανία είναι «η χώρα του Φράνκο». Ο Μολίνα τη ρώτησε «όσο πιο ευγενικά μπορούσε» πώς θα αισθανόταν εκείνη εάν κάποιος της έλεγε ότι η Γερμανία είναι η χώρα του Χίτλερ. «Της εξήγησα όσο πιο ψύχραιμα γινόταν κάτι που κανένας άλλος Ευρωπαίος δεν αναγκάζεται να εξηγήσει για τη χώρα του: ότι η Ισπανία είναι μια δημοκρατία, ότι έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία σαράντα χρόνια, ότι αναγνώρισε τους γάμους των ομοφυλοφίλων χωρίς εντάσεις, ότι δέχθηκε εκατομμύρια μετανάστες χωρίς εκρήξεις ξενοφοβίας». Και την Καταλoνία; Α ναι, η Ισπανία καταπιέζει τόσο πολύ την κουλτούρα της ώστε επέλεξε ως υποψήφια για τα ξενόγλωσσα Οσκαρ μια ταινία στην καταλανική γλώσσα.

Αν έχεις υποφέρει από τα στερεότυπα των άλλων για τη χώρα σου, τον καταλαβαίνεις.

Φωτό: Ε όχι, δεν είναι αυτή η Ισπανία. Πηγή: Shutterstock

Ακόμη και οι αδελφοί Κοέν, αυτοί οι λεπτολόγοι του σύμπαντος της βλακείας, δύσκολα θα τραβούσαν τόσο πολύ στα άκρα μια ιστορία. Την τράβηξε όμως η ίδια η ζωή. Και είναι η ιστορία ενός μαφιόζου που ζήτησε από τον γιο του να σκοτώσει την κόρη του (και αδελφή του εντολοδόχου δολοφόνου) επειδή εκείνη είχε κάνει σχέση με έναν «μπάτσο». Ο μαφιόζος μπορεί και να μην λέγεται τυχαία Πίνο Σκαντούτο που στα ιταλικά σημαίνει ληγμένος. Ηταν πίσω από τα σίδερα της φυλακής πάντως όταν σκέφτηκε ότι ο μόνος τρόπος για να τιμωρήσει την κόρη του για την ανήκουστη πράξη της ήταν να κάνει ό,τι έκανε και με τους αντίπαλούς του στο οργανωμένο έγκλημα: να την βγάλει από τη μέση.

Για καλή της τύχη, το σχέδιο αποκαλύφθηκε όταν οι αρχές έριξαν μια ματιά στην αλληλογραφία που διατηρούσε από τη φυλακή ο νονός με τον γιο του. Οι ειδικοί δεν άργησαν να καταλάβουν τι ήταν το «δώρο» που ήθελε να δώσει στην κόρη του. Ούτε ποιος θα έκανε τη δουλειά επειδή «η αδελφή σου έχει γίνει πληροφοριοδότης». Μόνο που ο αδελφός, ο οποίος παρεμπιπτόντως κατηγορείται επίσης για φόνο, εμφανίστηκε κάπως απρόθυμος να εκτελέσει την εντολή. «Δεν θέλω να το κάνω» ακούγεται να λέει σε συνομιλία που έπιασαν οι κοριοί. «Αν θέλεις να το κάνεις, καν’ το μόνος σου. Γιατί να μπλέξω εγώ; Είμαι μόνο 30 χρονών».

Ο μαφιόζος, γράφει ο Guardian, δεν παράτησε την προσπάθεια. Απευθύνθηκε σε κάποιο άλλο μέλος του κλαν της Μπαγκερία – αρνήθηκε όμως και εκείνος επειδή, όπως του είπε, «εγώ δεν ανακατεύομαι στις οικογένειες των άλλων». Επειτα απ’ όλα αυτά, ο Σκαντούτο, που στο μεταξύ είχε αφεθεί ελεύθερος, συνελήφθη μαζί με άλλα δεκαπέντε άτομα του κλαν. Ετσι θα τελείωνε και η ιστορία των Κοέν: η κόρη θα κοιμόταν ήσυχη στην αγκαλιά του αστυνομικού της. Που στην ταινία μπορεί να μην είχε καταλάβει και τίποτα.

Φωτό: Πίνο Σκαντούτο , ληγμένος όνομα και πράμα. Πηγή: Gazzetta di Sicilia

Είναι για γερά στομάχια αυτό το ρεπορτάζ του Reuters για τους «εμπόρους των πτωμάτων» που ανθούν στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Oταν οι Αμερικανοί δωρίζουν το σώμα τους στην επιστήμη, το δωρίζουν και στο εμπόριο» γράφουν οι δυο δημοσιογράφοι του πρακτορείου που πραγματοποίησαν την έρευνα. Στο Λας Βέγκας για παράδειγμα υπάρχει μια εταιρία δωρεάς οργάνων, η οποία προσφέρεται να συνδράμει τις φτωχές οικογένειες στα έξοδα της κηδείας. Πώς; Αναλαμβάνοντας την αποτέφρωση ενός μέρος της σορού με αντάλλαγμα διάφορα μέρη της και όργανα. Αυτά τα τελευταία τα πωλούν στη συνέχεια σε ινστιτούτα ιατρικών ερευνών.

Κάθε χρόνο χιλιάδες Αμερικανοί δωρίζουν το σώμα τους στην επιστήμη πεπεισμένοι ότι συμβάλλουν στην πρόοδο της έρευνας. Στην πραγματικότητα όμως τροφοδοτούν μια αγορά χωρίς ρυθμιστικό πλαίσιο. Και οι έμποροι αυτής της αγοράς «θυμίζουν τους κλέφτες πτωμάτων του 18ου και του 19ου αιώνα»: ο τρόπος που ενεργούν, καταγγέλλει η Αντζελα ΜακΑρθουρ από την ιατρική σχολή του πανεπιστημίου της Μινεσότα, προσβάλλει πολλές φορές την αξιοπρέπεια των νεκρών. «Αρκούν λίγα μέιλ για να αγοράσει κανείς δυο κεφάλια» συμπληρώνουν οι ρεπόρτερ του πρακτορείου.

Οι ίδιοι υπολογίζουν ότι οι έμποροι των πτωμάτων είναι καμιά σαρανταριά, ενώ ανάμεσα στο 2011 και το 2015 αγόρασαν 50.000 πτώματα για να πουλήσουν στη συνέχεια περισσότερα από 182.000 «κομμάτια». Κάποιοι από αυτούς, οι πιο μεγάλες εταιρίες, κάνουν τζίρους ακόμη και 27 εκατομμυρίων δολαρίων τον χρόνο. Αλλά υπάρχουν και οι «μικροπωλητές». Όπως εκείνος ο «εμποράκος» σε ένα φτωχό προάστιο του Λας Βέγκας που οι περίοικοι τον θυμούνται να ξεπαγώνει έναν ανθρώπινο κορμό χωρίς κεφάλι και άκρα στον διάδρομο…

Φωτό: Στο ταμπελάκι γράφει το όνομα ή την τιμή; Πηγή: Shutterostock

Είναι η πρώτη μηχανή στον κόσμο προγραμματισμένη να φτιάχνει ιστορίες τρόμου. Καθόλου τυχαία λοιπόν πήρε το όνομα Σέλεϊ, δηλαδή το όνομα της συγγραφέως που χάρισε στην ανθρωπότητα την ιστορία του Φρανκενστάιν. Αυτή η Σέλεϊ είναι στην ουσία ένα σύνθετο σύστημα τεχνητής ευφυΐας που έμαθε 140.00ο τρομακτικές ιστορίες οι οποίες είχαν δημιουργηθεί σε ένα φόρουμ ερασιτεχνών συγγραφέων. Και τώρα η Σέλεϊ είναι σε θέση να φτιάχνει τις δικές της ιστορίες τρόμου.

«Αυτή η μηχανή γράφει ιστορίες που πραγματικά σου κόβουν την ανάσα» σχολιάζει η Washington Post. Μπορεί να τους ρίξει κανείς μια ματιά στον ιστότοπο shelley.ai: «Αλλες είναι πολύ τρομακτικές, άλλες διασκεδαστικές και απρόβλεπτες. Ολες τους όμως εξερευνούν τα όρια της τεχνητής ευφυΐας και τη ικανότητας εκμάθησης μιας μηχανής». Και η Σέλεϊ μαθαίνει πολύ γρήγορα. Γιατί εάν ο Στίβεν Κινγκ χρειάζεται μήνες για να γράψει την πρώτη παράγραφο ενός μυθιστορήματος, εκείνη δεν χρειάζεται παρά μερικά δευτερόλεπτα.

Κι έπεται συνέχεια: Η Σέλεϊ θα εκπαιδευτεί τώρα στις ροζ ιστορίες με μπόλικο σεξ για να φτιάξει κάποια στιγμή τις δικές της. Δεν θα προσπαθεί να μας τρομάξει πια, αλλά να μας ερεθίσει. Και τότε πώς θα την λένε; Αναΐς Νιν μάλλον.

Φωτό: Αυτή είναι η Σέλεϊ στο σάιτ της. Πηγή: shelley.ai