Αύγουστο μήνα και το Ηρώδειο ήταν φίσκα. Δεν έπεφτε καρφίτσα. Λίγο μετά τις 9.15 το βράδυ ο Νίκος Πορτοκάλογλου καλωσόρισε το κοινό και αφηγήθηκε μέσα από τα τραγούδια του 40 χρόνια μουσικής διαδρομής. Τρεις ώρες μετά, η συναυλία έκλεινε με χορωδία, στη σκηνή -από τα παιδιά του Μουσικού Σχολείου Παλλήνης- αλλά και στις μαρμάρινες κερκίδες από το κοινό που συμμετείχε στη γιορτή. 

Η δεύτερη αυτή μουσική παράσταση με τίτλο «40 χρόνια – Εφ’ όλης της ύλης» ήταν προγραμματισμένο να γίνει στις 9 Ιουλίου, αλλά η βροχή δεν επέτρεψε την πραγματοποίησή της. Εγινε την Τετάρτη το βράδυ και όλα πήγαν θαυμάσια. Χάρη στα τραγούδια, στις φωνές και τους εξαιρετικούς μουσικούς αλλά κυρίως χάρη στο ταλέντο και τη στάση ζωής του Πορτοκάλογλου, που επέλεξε το χιούμορ και την απλότητα για να στήσει μια ευγενική γιορτή.

Δεν ζούμε σε εποχές αισιοδοξίας, το βλέπεις παντού γύρω σου. Ζούμε σε μια εποχή κόπωσης και διχασμού, μετά από 14 χρόνια συνεχόμενων κρίσεων. Και αυτό το κλίμα έχει περάσει δυστυχώς και στο χώρο της τέχνης. Με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία, είδαμε πάλι στρατόπεδα. Η ένταση και η στράτευση μπλέχτηκαν και με τη μουσική, όχι στο πνεύμα της πολιτικοποίησης των εποχών του 60’ και του 70’ που γέννησαν μεγάλα τραγούδια, αλλά πιο κοντά στο πνεύμα του χουλιγκανισμού – σαν ξεκαθάρισμα λογαριασμών. 

Η γιορτή που έστησε ο Νίκος Πορτοκάλογλου ήταν μια όαση μέσα σε αυτό κλίμα. Το κοινό, συνομήλικοί του -η γενιά της Μεταπολίτευσης- αλλά και πολλοί νεότεροι, που ήξεραν απέξω τα τραγούδια του, τον άκουσαν να μιλάει με τρυφερότητα για όσους έπαιξαν ρόλο σε αυτή τη διαδρομή -αλλά και στη ζωή του.

Αφιέρωσε μεταξύ άλλων τραγούδια στη σύζυγό του Μαρίνα Κατσιώτη (παντρεύτηκαν το 1983), στη μνήμη του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και σε αυτή του θρυλικού μουσικού παραγωγού Τάσου Φαληρέα -που τον στήριξε στα πρώτα του βήματα. Και μίλησε για τον «μεγάλο μας μάγο και θαυματοποιό», τον Διονύση Σαββόπουλο, που όπως είπε τον ενθάρρυνε με γενναιοδωρία. 

«Να με προσέχεις»

Ο Σαββόπουλος, προληπτικά (λόγω της καλοκαιρινής έξαρσης του κορονοϊού) δεν μπόρεσε να παραστεί αλλά έστειλε μήνυμα. «Η καρδιά του είναι μαζί μας, μου είπε», ανέφερε ο Πορτοκάλογλου και του αφιέρωσε το υπέροχο κομμάτι «Να με προσέχεις» που το είχε ερμηνεύσει σε επανεκτέλεση ο Σαββόπουλος στο άλμπουμ «Ασωτος υιός» το 1996 αλλά και σε μια αξέχαστη συναυλία του Πορτοκάλογλου στον Λυκαβηττό την ίδια χρονιά. 

Στο πρώτο μέρος της συναυλίας στο Ηρώδειο, ακούσαμε δύο εξαιρετικές μπάντες: τους μουσικούς που συνοδεύουν τον τραγουδοποιό στο «Μουσικό Κουτί» της ΕΡΤ και ένα ξεχωριστό σχήμα που είναι μαζί του στις περιοδείες του. Η Ρένα Μόρφη, γέμισε με την υπέροχη φωνή της τον χώρο και δίπλα στον Πορτοκάλογλου ο τραγουδοποιός Βύρων Τσουράπης τον συνόδευε μεταδίδοντας ρυθμό και ενέργεια στη σκηνή και στο κοινό.

Ο Πορτοκάλογλου δεν επέλεξε μια αλληλουχία από γκεστ εμφανίσεις μεγάλων ονομάτων, μοιράστηκε τη σκηνή με τους δικούς του ανθρώπους και την πολύ καλή τραγουδίστρια Βίκυ Καρατζόγλου που είναι μαζί του στην καλοκαιρινή του τουρνέ.  

Φατμέ, 33 χρόνια μετά 

Επέλεξε όμως, ο Πορτοκάλογλου, τη χρονοκάψουλα. Και προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση στην έναρξη του δεύτερου μέρους. Τα φώτα άναψαν ξανά και πάνω στη μεγάλη σκηνή, αντί για τις πολυπληθείς μπάντες και τους τραγουδιστές, βρίσκονταν τέσσερις άνθρωποι: οι Φατμέ. Και το αγαπημένο συγκρότημα της δεκαετίας του 1980 θύμισε στους χιλιάδες θεατές τον ήχο και τα τραγούδια που έχουν εγγραφεί στο DNA αυτής της δεκαετίας. Πορτοκάλογλου, Οδυσσέας Τσάκαλος, Μιχάλης Μουστάκης και Μίμης Ντούσουλης βρέθηκαν για πρώτη φορά μαζί από το 1989. Τότε έγινε η τελευταία συναυλία τον Φατμέ στον Λυκαβηττό, πριν διαλυθεί το συγκρότημα.

Κάπως έτσι η παλιοπαρέα της Νέας Σμύρνης έγινε ίσως το μοναδικό συγκρότημα που έκανε reunion μετά απά 33 χρόνια χωρίς ποτέ να έχουν ξαναπαίξει μαζί στο μεσοδιάστημα. «Είδα ένα όνειρο παράξενο/ χορεύαμε στον ουρανό/ όλη η παρέα η παλιά/ σε πάρτι μαγικό» έλεγαν οι Φατμέ το 1988 στο τραγούδι «Πάνω απ’ τα σύννεφα» και οι στίχοι μοιάζει να γράφτηκαν για τις δύο βραδιές του Ιουλίου και του Αυγούστου. 

Και μετά το τραγούδι λέει: «Τέρμα μωρό μου τα προβλήματα/ μόλυνση, σκάνδαλα, συνθήματα/ σβήνουνε όλα σαν φτηνά/ πυροτεχνήματα». Είναι ίσως τετριμμένο, αλλά ακούγοντας και βλέποντας ξανά στη σκηνή τους Φατμέ δεν μπορείς παρά να σκεφτείς πόσο έχει αλλάξει το κλίμα σε σύγκριση με την αισιοδοξία (κι ας ήταν εν μέρει αυταπάτη) αλλά και τη δημιουργικότητα που αποτυπώθηκε τη δεκαετία του 1980 και στο ελληνικό τραγούδι. Η γιορτή του Νίκου Πορτοκάλογλου είχε κάτι από το κλίμα ενότητας που χάσαμε -και που τόσο έχουμε ανάγκη σήμερα. 

Δεν συνέβη τυχαία. Ηταν προφανές ότι ο ίδιος σκηνοθέτησε τη γιορτή με αυτή τη φιλοσοφία. Αυτή ήταν η δική του πρόταση. Και -σαράντα χρόνια φούρναρης- ξέρει ότι όσο πιο καλά «κουρδισμένη» είναι μια μουσική παράσταση -από τη δουλειά που γίνεται στις πρόβες- τόσο πιο καλά λειτουργεί και ρέει αβίαστα. Και το πέτυχε. Με το χιούμορ και τη σεμνότητα που τον διακρίνει και με όχημα τη μουσική, μετά το δεύτερο – τρίτο τραγούδι, «τα παιδιά στην κερκίδα», όλοι εμείς (μικροί και μεγάλοι που κουβαλάμε ο καθένας τη δική του ένταση) τον ακούγαμε και τραγουδούσαμε λυμένοι. Και χαρήκαμε τη γιορτή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News