Κίτρινο, πορτοκαλί, κόκκινο, μωβ και άλλα πολλά χρώματα διακρίνονται στη λεγόμενη «Κοιλάδα του Ουράνιου Τόξου», κοντά στην κορυφή του Εβερεστ. Τα χρώματα προκύπτουν από πολύχρωμα μπουφάν, φιάλες οξυγόνου, σκηνές και κάθε είδους εξοπλισμό ορειβατών που άφησαν την τελευταία τους πνοή πέριξ της υψηλότερης κορυφής των Ιμαλαΐων.

Η απομάκρυνσή τους, του εξοπλισμού αλλά και των σορών, πέρα από δαπανηρή, είναι επίσης εξαιρετικά επίπονη και επικίνδυνη: κάθε ορειβάτης ενδέχεται να συναντήσει έως και δέκα σορούς στον δρόμο του προς την κορυφή του κόσμου, όπου εκτιμάται πως κείτονται ακόμη τα λείψανα περίπου 200 ανθρώπων…

Πριν από έναν μήνα, ένα αντικείμενο ανάμεσα στον σωρό τράβηξε την προσοχή του Τζίμι Τσιν, γνωστού ορειβάτη και σκηνοθέτη ντοκιμαντέρ για το National Geographic, και του συνεργείου του, καθώς διέσχιζαν προς τα κάτω τον παγετώνα Ρόνγκμπουκ, στη βόρεια πλευρά του Εβερεστ και μερικές εκατοντάδες μέτρα από την κορυφή.

Ηταν μια παλιά μπότα με μουντό καφέ χρώμα, με το δέρμα και τα καρφιά σε σχήμα ρόμβου κάτω από τη σόλα να παραπέμπουν στην… αρχαιότητα της ορειβασίας. Μέσα στην μπότα ήταν το πόδι, όμως δεν υπήρχε το υπόλοιπο σώμα… Αλλά η μάλλινη κάλτσα που μπόρεσε να ξεδιπλώσει ένας από τους συντελεστές του ντοκιμαντέρ έφερε ένα όνομα ραμμένο με κόκκινη κλωστή: A.C. Irvine.

Οπως θυμίζει η Repubblica σε ρεπορτάζ της, ο Αντριου «Σάντι» Ιρβαϊν εξαφανίστηκε τον Ιούνιο του 1924 καθώς προσπαθούσε να φτάσει στην κορυφή του Εβερεστ μαζί με τον σύντροφό του σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη αποστολή Τζορτζ Μάλορι.

Το ζευγάρι των βρετανών ορειβατών εθεάθη για τελευταία φορά στις αρχές Ιουνίου, πριν από έναν αιώνα, κοντά στην κορυφή. Απείχαν ελάχιστα από το να γίνουν οι πρώτοι που θα κατακτούσαν την κορυφή του κόσμου, ωστόσο ένα σύννεφο τούς τύλιξε ξαφνικά και όταν διαλύθηκε οι δυο ορειβάτες είχαν εξαφανιστεί, δίχως ποτέ να διευκρινιστεί αν αυτό συνέβη πριν πετύχουν το ακατόρθωτο ή μετά, κατά την κατάβαση.

Εκείνη την εποχή, γράφει η ιταλική εφημερίδα, η Βρετανία είχε χάσει την κούρσα για την κατάκτηση του Νοτίου Πόλου, όπου πρώτος έφτασε τον Δεκέμβριο του 1911 ο Νορβηγός Ρόαλντ Αμούνδσεν, ενώ τον Βόρειο Πόλο τον είχαν ήδη κατακτήσει οι Αμερικανοί το 1908/1909. Οπότε η αγωνία και η πίεση για την κατάκτηση του Εβερεστ ήταν τεράστια στη Βρετανία και όλο το βάρος έπεφτε στις πλάτες του 38χρονου Μάλορι – ο οποίος πριν από τον μοιραίο Ιούνιο του 1924 είχε ήδη λάβει μέρος σε μια (αποτυχημένη) αποστολή στο Εβερεστ. 

Στη δεύτερη αποστολή των Βρετανών, μεταξύ των μελών της ομάδας συγκαταλεγόταν και ο 22χρονος φοιτητής Μηχανικής στην Οξφόρδη και πρωταθλητής κωπηλασίας Αντριου Ιρβαϊν. Δεν είχε μεγάλη εμπειρία στο σπορ αλλά «έπιαναν» τα χέρια του και ο Μάλορι του εμπιστεύθηκε τη συντήρηση/βελτίωση των φιαλών οξυγόνου, οι οποίες εκείνη την εποχή ήταν υποτυπώδεις. 

Ομως ο Σάντι (όπως τον φώναζαν χαϊδευτικά) κρατούσε στα χέρια του και ένα άλλο πολύτιμο εργαλείο: μια φωτογραφική μηχανή στην οποία θα μπορούσε να εμπεριέχεται ακόμα το φιλμ, ενδεχομένως με το αρνητικό μιας φωτογραφίας των δύο ανδρών στην κορυφή του κόσμου, σχεδόν 30 χρόνια πριν από τον Νεοζηλανδό Εντμουντ Χίλαρι και τον σέρπα Τένζινγκ Νοργκάι, στους οποίους πιστώνεται έως σήμερα η κατάκτηση της κορυφής του Εβερεστ, στο πλαίσιο της ένατης βρετανικής αποστολής, την 29η Μαΐου του 1953.

Οι κινηματογραφιστές του National Geographic, πέρα από την μπότα δεν εντόπισαν κάτι άλλο σημαντικό, αλλά θεωρούν πως η ανακάλυψή της θα μπορούσε να είναι το πρώτο βήμα για την εξεύρεση και της σορού του βρετανού ορειβάτη, αλλά και της φωτογραφικής μηχανής του, η οποία θα μπορούσε να ξαναγράψει την ιστορία της κατάκτησης του Εβερεστ.

Η ανακάλυψη της σορού του Τζορτζ Μάλορι το 1999 δεν διέλυσε τις αμφιβολίες. Τα ευρήματα της ιατροδικαστικής έρευνας υποδηλώνουν πτώση, αλλά το πότε συνέβη παραμένει άγνωστο. Ο βρετανός ορειβάτης είχε εκφράσει την πρόθεση να αφήσει μια φωτογραφία της γυναίκας του στην κορυφή, και αυτή η φωτογραφία δεν βρέθηκε πάνω του. Επιπλέον, τα γυαλιά ηλίου του βρέθηκαν στην τσέπη του, κάτι που υποδηλώνει πως η πτώση θα μπορούσε να είχε συμβεί στη διάρκεια της νύχτας, όταν ίσως οι δύο ορειβάτες είχαν πάρει ήδη τον δρόμο της επιστροφής.