La grieta. Το χάσμα. Στην Αργεντινή αυτή η λέξη χρησιμοποιείται για να αποδώσει τον διχασμό που έχει προκαλέσει στους πολίτες η έντονη αντιπαλότητα του Προέδρου της χώρας, Μαουρίσιο Μάκρι, με την πρώην Πρόεδρο, Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρχνερ, εν όψει των εκλογών του Οκτωβρίου. Αλλά, η ίδια grieta υπάρχει και στο ποδόσφαιρο. Για τον Μέσι.

Οι νεώτερες γενιές καμαρώνουν, που ο πιο διάσημος παίκτης του κόσμου είναι πατριώτης τους. Για τους μεγαλύτερους, όμως, οι συγκρίσεις με τον Ντιέγκο Μαραντόνα είναι αναπόφευκτες. Ο «Λέο» δεν θα καταφέρει, ποτέ, να κατακτήσει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο με την τέχνη, το πάθος, την «αλητεία» και την πονηριά του «Ντιεγκίτο» (1986). Θα επιστρέφει από τις μεγάλες μάχες, πάντα ηττημένος.

Το Κόπα Αμέρικα του 1993 είναι ο τελευταίος σημαντικός τίτλος που πανηγύρισε η Αργεντινή – ο Μέσι ήταν, τότε, έξι ετών. Στα 26 χρόνια που ακολούθησαν, έχασε τέσσερις λάτιν τελικούς (2004, 2007, 2015, 2016) και έναν παγκόσμιο (Μουντιάλ 2014). Ο σούπερ-σταρ της Μπαρτσελόνα ήταν παρών σε τέσσερις από αυτούς. Δεν σκόραρε ούτε ένα γκολ, και η απόδοσή του ήταν απογοητευτική. Τα τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα και τα τέσσερα Κόπα Αμέρικα στα οποία εμφανίστηκε, άρχισαν με μεγάλες προσδοκίες, αλλά κατέληξαν στην ίδια απορία: γιατί ο σούπερμαν της «Μπάρτσα» μεταμορφώνεται σε κοινό θνητό, μόλις φορέσει τη γαλανόλευκη φανέλα της εθνικής του ομάδας;

Υπήρχαν, πάντοτε, δύο Μέσι. Ο κατά συρροήν νικητής, των Καταλανών, και ο συνήθης ηττημένος, των Αργεντινών. Μοιάζει μεταφυσικό, όμως το φαινόμενο έχει μια πολύ λογική εξήγηση. Αυτός ο υπέροχος παίκτης είναι παιδί της ποδοσφαιρικής ακαδημίας της Μπαρτσελόνα, που τον μεγάλωσε, κι όχι της Αργεντινής, που τον γέννησε. Εχει μάθει να παίζει με έναν συγκεκριμένο τρόπο, τον οποίο οι συμπαίκτες του στην εθνική ομάδα αγνοούν. Στη Βαρκελώνη είχε, πάντα, τους ιδανικούς συνεργάτες – ιδίως τον Τσάβι και τον Ινιέστα, με τους οποίους έζησε μαζί από πιτσιρικάς. Ενώ στην Αργεντινή, συναντούσε μια ομάδα γεμάτη «εγώ».

Σχεδόν όλοι οι προπονητές της «Αλμπισελέστε», ακόμη και ο Μαραντόνα, στην προσπάθειά τους να αξιοποιήσουν τον πιο σημαντικό τους παίκτη επιχείρησαν να δημιουργήσουν μια προσομοίωση της Μπαρτσελόνα. Μάταιος κόπος. Η Αργεντινή δεν θα παίξει, ποτέ, όπως οι Καταλανοί – και ο δικός της Μέσι δεν θα είναι, ποτέ, ο «μάγος» που χαζεύουμε στην Μπαρτσελόνα.

Αυτήν την απλή αλήθεια, πολλοί συμπατριώτες του δεν μπορούν να την κατανοήσουν. Από τη μέρα που έγινε ο νεαρότερος αργεντινός σκόρερ σε Μουντιάλ, εδώ και 13 χρόνια, ένα ολόκληρο έθνος του φορτώνει το κρίμα για όλα τα ποδοσφαιρικά του δεινά. Τον κατηγορούν ότι η καρδιά του ανήκει στη Βαρκελώνη, ότι δεν λέει τα λόγια κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου της χώρας του πριν από τα παιχνίδια, δεν τα πηγαίνει καλά με τους συμπαίκτες του, περιφρονεί τους προπονητές του, ανακατεύεται στις επιλογές για την ενδεκάδα, δεν ιδρώνει τη φανέλα, δεν σκοράρει αρκετά, δεν είναι «εννιάρι», δεν είναι «δεκάρι», ότι δεν αντέχει την πίεση…

Ηταν 19 ετών παιδί, όταν άκουσε αυτές τις κριτικές για πρώτη φορά, και εξακολουθεί να τις ακούει ως πατέρας τριών αγοριών. Επειτα από κάθε άτυχο αποτέλεσμα της Αργεντινής, αυτός ο ποδοσφαιριστής με τις πέντε «Χρυσές Μπάλες» και τους αμέτρητους συλλογικούς τίτλους δεν αισθάνεται τόσο ξένος, τόσο ανεπιθύμητος, πουθενά αλλού, όσο στην πατρίδα του. Μονίμως κατηγορούμενος, αναζητεί τρόπους να εξιλεωθεί. Δεν μπορεί να χαρεί το παιχνίδι. Το άγχος της υποχρέωσης τον πνίγει. Σε αυτόν τον αέναο κύκλο, οι αποτυχίες του με την «Αλμπισελέστε» μοιάζουν με αυτοεκπληρούμενες προφητείες.

Δύο φορές αναγκάστηκε να το βάλει στα πόδια. Η πρώτη ήταν το 2016, αμέσως μετά την απώλεια του Κόπα Αμέρικα στον τελικό με τη Χιλή, στον οποίο ο ίδιος έχασε ένα καθοριστικό πέναλτι. Δήλωσε ότι αποσύρεται από την εθνική του ομάδα, μα ύστερα το μετάνιωσε. Επέστρεψε με μούσι και κατάξανθα μαλλιά, μάλλον για να τονίσει την απόφασή του για μια νέα αρχή. Η δεύτερη, πέρυσι, έπειτα από τον αποκλεισμό της Αργεντινής από τη (μετέπειτα παγκόσμια πρωταθλήτρια) Γαλλία, την 1η Ιουλίου, στο κορυφαίο ματς του Παγκόσμιου Κυπέλλου της Ρωσίας.

Η «Αλμπισελέστε» είχε φτάσει στην τελική φάση χάρη στα γκολ του Μέσι, που είναι ο top σκόρερ της (όλων των εποχών) με 67 γκολ, και δεν απέχει πολύ από το να γίνει ο πρώτος και σε συμμετοχές – έχει 17 λιγότερες απ’ όσες ο Μασεράνο. Ε, και; Ο «Λέο» κρεμάστηκε, πάλι, στα μανταλάκια ως ο βασικός ένοχος για την «αποτυχία». Αυτή τη φορά, λίγοι περίμεναν πως θα επέστρεφε. Το έκανε τον περασμένο Μάρτιο, σε ένα φιλικό με τη Βενεζουέλα στη Μαδρίτη, δίνοντας μια λακωνική εξήγηση: «Ο γιος μου με ρωτούσε γιατί δεν ήμουν στην ομάδα. Κι εγώ βλέπω παιδιά (τους συμπαίκτες του), που θέλουν πραγματικά να βρίσκονται εδώ».

Στις αρχές του Ιουνίου είπε δυό λόγια παραπάνω: «Πρέπει να σηκωθώ και να προσπαθήσω ξανά, όσες φορές κι αν έχω πέσει. Αυτό είναι ένα καλό μήνυμα για τα νέα παιδιά, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά και στη ζωή. Θέλω να αποχωρήσω, έχοντας κερδίσει κάτι με την Αργεντινή». Από το 2005, που έκανε το ντεμπούτο του με την εθνική Ανδρών, μέχρι σήμερα, αυτός ο ασύλληπτος παίκτης, ο οποίος κατέκτησε τα πάντα σε επίπεδο συλλόγων, έχει να διηγηθεί μόνο μια ευτυχισμένη στιγμή με τη φανέλα της Αργεντινής: το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στο Πεκίνο, το 2008. Ακούει το τικ-τακ του ρολογιού (στις 24 Ιουνίου κλείνει τα 32) και νιώθει πως ο χρόνος του τελειώνει. Ισως αυτό το Κόπα Αμέρικα, της Βραζιλίας, που αρχίζει τα ξημερώματα του Σαββάτου, να είναι η τελευταία του ευκαιρία να αγαπηθεί -πραγματικά- από τους Αργεντινούς.

Εδώ και 13 χρόνια, κάθε Κόπα Αμέρικα, κάθε Μουντιάλ, εξελίχθηκε γι’ αυτόν σε τραγωδία. Και διαλυμένος κάθε φορά, έτρεχε στην αγκαλιά της Μπαρτσελόνα για να γιατρευτεί: να ξαναβρεί τις μαγικές του ιδιότητες. Τώρα, όμως, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Ο διαλυμένος Μέσι είναι ο Μέσι της Μπαρτσελόνα. Πληγωμένος από τον σοκαριστικό αποκλεισμό (από τη Λίβερπουλ) στο Champions League, για δεύτερη διαδοχική σεζόν, αναζητεί γιατρειά στην εθνική του ομάδα.

Στο πρώτο της παιχνίδι στο τουρνουά (Κυριακή 01:00 τα ξημερώματα ώρα Ελλάδας) η Αργεντινή θα αντιμετωπίσει την Κολομβία (και οι 26 αγώνες θα μεταδοθούν από την ΕΡΤ). Πίσω από τις ελπίδες της να μπει ένα τέλος σε αυτά τα 26 άγονα χρόνια, η κοινωνία των αργεντίνων οπαδών είναι, πάλι, διχασμένη. Κάποιοι πιστεύουν πως, αυτή τη φορά, ο «μάγος» θα κάνει το θαύμα του. Κάποιοι άλλοι τον περιμένουν να αποτύχει ξανά, για να τον «σταυρώσουν». Ολοι, όμως, συμφωνούν ότι η εθνική Αργεντινής που ταξίδεψε στη Βραζιλία, είναι μια από τις πιο αδύναμες των τελευταίων δεκαετιών. Εάν ο Μέσι τη φτάσει στην κορυφή, θα έχει σώσει την υστεροφημία του από μια μεγάλη μουτζούρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News