Ενας Βεζούβιος δίπλα στον Βεζούβιο. Ολη η πόλη, ένα ηφαίστειο χαράς. Αυτό ήταν η Νάπολη το απόγευμα της Κυριακής, παρά την αποτυχία των  «Παρτενοπέι» να νικήσουν την αδύναμη Σαλερνιτάνα (1-1). Το επίσημο πάρτι αναβλήθηκε για μερικές μέρες, όμως η χαρά των Ναπολιτάνων δεν μπορούσε να περιμένει. Με απόσταση 18 βαθμών από τη δεύτερη της κατάταξης, Λάτσιο, και με μόλις 6 αγωνιστικές να απομένουν, κανείς δεν αμφιβάλλει ότι το «Σκουντέτο» θα κατέβει στη μητρόπολη του ιταλικού Νότου για πρώτη φορά έπειτα από 33 ολόκληρα χρόνια.

Οι εικόνες από τους πρόωρους πανηγυρισμούς έκαναν τον γύρο του Κόσμου. Πυροτεχνήματα φώτιζαν τον ουρανό, μουσικές ακούγονταν παντού, χιλιάδες άνθρωποι χόρευαν σε δρόμους, πλατείες, ή στα μπαλκόνια των σπιτιών τους. Αλλοι ανέμιζαν σημαίες με τη μορφή του Ντιέγκο Μαραντόνα – στη Νάπολη δεν έπαψε ποτέ να «ζει» και να λατρεύεται σαν θεός. Ηταν εκείνος που της χάρισε τα δυο πρώτα της τρόπαια πρωταθλήματος (1987, 1990). Εκείνος που της έμαθε ότι δεν είναι ακατόρθωτο να ανταγωνιστεί τους πλούσιους συλλόγους του Βορρά (Γιουβέντους, Μίλαν, Ιντερ) και να τους νικήσει.

Στη Νάπολη είναι δύσκολο να βρεις κάποιον που δεν λατρεύει το ποδόσφαιρο. Αλλά ακόμη και αυτοί οι λίγοι, που δεν είναι φίλαθλοι, χθες έκλαψαν από χαρά. Γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει για τους καταφρονεμένους νότιους αυτή η επιτυχία, πόση περηφάνεια τους προσφέρει. Οποιον κι αν ρωτήσεις γιατί το «Σκουντέτο» είναι τόσο σημαντικό για την πόλη, θα πάρεις την ίδια απάντηση: «επειδή είναι κάτι πολύ περισσότερο από έναν ποδοσφαιρικό θρίαμβο».

Φορώντας στο κεφάλι μια μπλε κορώνα, η 63χρονη Κοντσέτα Εσπόζιτο κάθεται σε ένα σκαμνί, στη μέση ενός στενού, πλημμυρισμένου από κόσμο, δρόμου, στο ιστορικό κέντρο. «Ο άνδρας μου, που έχει πεθάνει, ήταν φανατικός οπαδός της ομάδας. Πανηγυρίζω και για εκείνον, θέλω να δει μέσα από τα δικά μου μάτια όσα υπέροχα συμβαίνουν», εξήγησε στον Guardian. Η Νάπολη υπήρξε, ανέκαθεν, μια σημαντική πόλη, όμως πολλοί μας θεωρούν κατώτερους ανθρώπους. Αυτό το τρόπαιο αποδεικνύει πως είμαστε καλύτεροι απ’ όλους».

Οι προετοιμασίες για το πάρτι τίτλου είχαν αρχίσει από τις πρώτες μέρες του Μαρτίου, καθώς η Νάπολη πετούσε από νίκη σε νίκη, και η βαθμολογική της διαφορά από τους ανταγωνιστές της μεγάλωνε. Κάθε γειτονιά της πόλης συγκέντρωνε τα δικά της χρήματα για τη γιορτή. Για να στολίσει τους δρόμους με γιρλάντες στα χρώματα της ομάδας (μπλε και λευκό), να τους φωταγωγήσει, να στήσει σημαίες, να κρεμάσει μπάνερ. Ενα από αυτά, στη Φορτσέλα (παλιά πόλη), έγραφε: «Πρώτα μας αγνόησαν, έπειτα μας χλεύασαν… τώρα είμαστε οι πρωταθλητές».

Οι καλλιτέχνες του τατουάζ έχουν πολλή δουλειά αυτές τις μέρες. Ανδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας θέλουν να χαράξουν στο δέρμα τους ένα ανεξίτηλο ενθύμιο των ιστορικών στιγμών που βιώνουν. Το πρωί της Κυριακής ένας ρεπόρτερ του Guardian συνάντησε σε καφέ της Πιάτσα Ντάντε ένα φρεσκοκουρεμένο αγόρι μαζί με τους γονείς του. Δεν χρειάστηκε να πλησιάσει πολύ, για να διακρίνει το «Ν» που είχε σχηματιστεί στο κεφάλι του.

Και φωτογραφίες, παντού. Σε τοίχους, κολόνες, προθήκες καταστημάτων, εστιατόρια, καφετέριες, ακόμη και τυπωμένες πάνω σε μπλουζάκια. Του νιγηριανού στράικερ, Βίκτορ Οσιμεν, και των υπόλοιπων σύγχρονων ηρώων της πόλης: του Κβαρατσχέλια (ή «Κβαραντόνα», όπως τον αποκαλούν τιμητικά οι Ναπολιτάνοι), του Ζιελίνσκι, του Ρασπαντόρι, του Κιμ, του γκολκίπερ Μερέτ, του προπονητή – στρατηγού Λουτσιάνο Σπαλέτι… Μα, κυρίως, του Μαραντόνα. «Για τους Ναπολιτάνους, ο Ντιέγκο δεν πέθανε ποτέ», τονίζει στον Guardian ο Φραντσέσκο Μπρασέλο, υπεύθυνος μπαρ σε ξενοδοχείο της πόλης. «Τον λατρεύουν, όχι μόνον ως ποδοσφαιριστή, αλλά και ως τον άνθρωπο που τους υπερασπίστηκε σε όλο τον Κόσμο».

Οταν η Νάπολι κατέκτησε το «Σκουντέτο», ο Γκαετάνο Πάνε ήταν 11 ετών. Θυμάται ότι ο θείος του είχε βάψει το αυτοκίνητό του, μπλε. Ο ίδιος και ο ξάδελφός του, με το πρόσωπο βαμμένο μπλε – άσπρο, είχαν σκαρφαλώσει στον ουρανό του οχήματος και κρατιόντουσαν από τη σχάρα των αποσκευών. Γύρισαν έτσι όλη την πόλη, κορνάροντας ασταμάτητα. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, πίστευε όλο και περισσότερο ότι δεν θα ζούσε ξανά τέτοιες στιγμές. Αργησαν, αλλά ήρθαν. Νιώθει την ίδια ευτυχία όπως τότε, που ήταν παιδί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News