«Το διάβασμα είναι το μεγαλύτερο χόμπι μου. Είναι τρόπος ζωής. Η ανάγνωση όλων των ειδών βιβλίων θα είναι το χόμπι μου για όλη τη ζωή μου». Το τσιτάτο ανήκει στον κινέζο πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ και το παραθέτει σχετικό δημοσίευμα της China Daily, όπου διαβάζει κανείς και τα εξής: «Ο πρόεδρος είναι βιβλιοφάγος. Το πάθος του για το διάβασμα κρατάει από την εποχή που ήταν ‘‘μορφωμένος νέος’’, τη δεκαετία του ’70, και συνεχίζεται μέχρι και τώρα, που είναι ο ανώτατος ηγέτης της χώρας». 

Ενδιαφέρον. Και τι διαβάζει ο πρόεδρος; Επτά είναι τα πλέον αγαπημένα αναγνώσματά του. Το ίδιο μέσο τα απαριθμεί και δίνει και τα σχόλια του αναγνώστη Σι στο καθένα από αυτά. Τα προεδρικά ολιγόλογα συμπεράσματα για κάθε διαβασμένο έργο δίνονται και στα κινεζικά και στα αγγλικά. Η κομματική γραφιστική φροντίδα τα παρουσίασε σαν γαλάζιες σελίδες βιβλίου που επιβάλλεται να ξεφυλλιστεί (από μη Κινέζους, πρωτίστως).

Πρώτη και καλύτερη προτίμηση το «Κομμουνιστικό μανιφέστο», ούτως ώστε να μην υπάρχουν εκπλήξεις και απορίες. Το σχόλιο του Σι: «Το ‘‘Κομμουνιστικό μανιφέστο’’ είναι ένας πλούσιος θεωρητικός θησαυρός που συνέβαλε σε πολλές πτυχές της θεωρίας. Μπορούμε συνεχώς να αντλούμε πνευματική τροφή από αυτό μέσω της επαναλαμβανόμενης και εις βάθος μελέτης».

Ο κινέζος πρόεδρος απέφυγε να αναφέρει το θεμελιώδες κομμουνιστικό έργο, αφού «Το κεφάλαιο» ανατέμνει τον καπιταλισμό – της εποχής του Μαρξ, βέβαια, όμως ο αναγνώστης του ενδέχεται να ψυλλιαστεί κάτι και για το είδος του σημερινού κινεζικού πολιτεύματος όσον αφορά τις παραγωγικές δυνάμεις και τις παραγωγικές σχέσεις.

Εννοείται ότι κανένα κλασικό κείμενο του Μάο δεν αγαπάει ο πρόεδρος Σι, ούτε το «Για την πράξη» ούτε το «Για την αντίθεση». Και δεν συζητάμε για το ανθολογημένο από τον αλήστου μνήμης Λιν Πιάο «Κόκκινο βιβλίο», που πρωτοκυκλοφόρησε και με δική του εισαγωγή… Ούτε από Λένιν κάτι (λόγου χάρη, τα εξόχως επικίνδυνα «Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» και «Κράτος και επανάσταση» ο πρόεδρος Σι δεν τα ακουμπάει καθόλου).

Τα υπόλοιπα έξι βιβλία μικρή σημασία έχουν, αφού ο Σαίξπηρ (γενικώς) και ο Χέμινγουεϊ («Ο γέρος και η θάλασσα») είναι από τα στάνταρ κάθε διαβασμένου ή «διαβασμένου» όταν ερωτάται… «αν του αρέσει ο Σολωμός ή το χαβιάρι». Πάντως, ενδιαφέρουσα είναι η κατάθεση του προέδρου σχετικώς με το περιβόητο «να ζει κανείς ή να μη ζει»: το ερώτημα τον απασχόλησε νεαρό, λέει, προτού «αφιερώσει τον εαυτό του στην πατρίδα και στον λαό».

Η αγγλική λέξη που χρησιμοποιήθηκε για τη δήλωση της κινεζικής πατρίδας στο παραπάνω τσιτάτο είναι η «motherland» και όχι η «fatherland», ως εκ τούτου συνάγεται ότι ο πρόεδρος είτε πραγματοποιεί άνοιγμα στο παγκόσμιο #MeToo είτε θέλει να τονίσει την αντίθεση προς το αποτρόπαιο ναζιστικό «Vaterland».

Ο ρομαντικός ρώσος ποιητής και συγγραφέας Μιχαήλ Λέρμοντοφ ακολουθεί στη λίστα προτιμήσεων του Σι, όχι όμως ο Τολστόι (το «Αφέντης και δούλος» πέφτει βαρύ, το «Πόσα μέτρα γης χρειάζεται ο άνθρωπος» επίσης), ούτε ο Γκόρκι, ο Μπουλγκάκοφ και οι Σοβιετικοί. Τη λίστα κλείνουν οι Χέρμπερτ Μαρκούζε («Ο μονοδιάστατος άνθρωπος»), ο Τομά Πικετί («Το κεφάλαιο στον 21ο αιώνα») και ο –αλίμονο αν έλειπε– Κομφούκιος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News