Ξάπλωσε στο τερέν και ξέσπασε σε κλάματα. Υστερα, με τα δάκρυα νωπά ακόμη, έτρεξε προς τον προπονητή, φίλο και εξομολογητή της, Τομ Χιλ, τον άνθρωπο που γνωρίζει καλύτερα από τον καθέναν πόσα έχει περάσει. Τη στιγμή που ο τηλεσκηνοθέτης σημάδευε την ηττημένη του τελικού, μέσα από το ανοικτό μικρόφωνο ακούστηκε η φωνή της Μαρίας Σάκκαρη: «Μαμά, τα κατάφερα!».

Τρεις λέξεις, μια απέραντη ανακούφιση. Σχεδόν τεσσεράμισι χρόνια πάλευε για αυτό το τρόπαιο, ή για ένα σαν αυτό, η κορυφαία ελληνίδα τενίστρια όλων των εποχών. Στις αρχές Μαΐου του 2019 είχε κατακτήσει τον τίτλο στο Ραμπάτ. Και μετά, τίποτα. Περισσότερο από τους επτά χαμένους τελικούς που μετρούσε -έξι διαδοχικούς- την πλήγωναν τα πικρόχολα σχόλια που διάβαζε και άκουγε. «Ηταν πολύ δύσκολο, ιδίως τα δύο τελευταία χρόνια, που είμαι παίκτρια του Top-10», εκμυστηρεύτηκε στη συνέντευξη Τύπου μετά τον θρίαμβό της, τα ξημερώματα της Κυριακής (24/9). «Ολοι έλεγαν “είναι Top-10, Top-5, Top-3, και έχει κερδίσει μόνο ένα 250άρι τουρνουά. Επιτέλους, μπορώ να τους βουλώσω το στόμα (γέλια)».

Διάβαζε και άκουγε κι άλλα, πολύ χειρότερα, χυδαιότητες που «άγγιζαν» την προσωπική της ζωή. Ελληνίδα στο Top-10 της παγκόσμιας κατάταξης, και μάλιστα για πάνω από 100 εβδομάδες, δεν είχαμε ποτέ στο παρελθόν. Ούτε είχε δει η Ελλάδα κάποια άλλη τενίστριά της να την εκπροσωπεί σε ημιτελικούς Γκραν-Σλαμ. Κι όμως, οι δικαστές των social media είχαν επιβάλει στη Μαρία την ποινή της απόλυτης απαξίωσης. Θέλει «κότσια», για να αγνοήσεις τη χλεύη και να συνεχίσεις να προσπαθείς. Η Σάκκαρη τα έχει.

Σε μια σεζόν γεμάτη απογοητεύσεις, ατυχίες και πολλές αναπάντεχες ήττες, ίσως τη χειρότερη στην καριέρα της, η 28χρονη πρωταθλήτρια βρήκε το κουράγιο να φτάσει στον σπουδαιότερο τίτλο της μέχρι σήμερα. Στον τελικό της Γουαδαλαχάρα, στο «δεύτερο σπίτι» της όπως συνηθίζει να λέει (οι Μεξικάνοι τη λατρεύουν), νίκησε την 25χρονη Αμερικανίδα, Καρολάιν Ντόλεχαϊντ, με 2-0 (7-5, 6-3) σε μία ώρα και 43 λεπτά, και έγινε η πρώτη παίκτρια του εφετινού tour που κατέκτησε «χιλιάρι» τουρνουά σε σκληρή επιφάνεια χωρίς να χάσει σετ.

Ο θρίαμβος αυτός ήρθε τη στιγμή που τον είχε ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Πριν από 27 μέρες, αμέσως μετά τον απρόσμενο αποκλεισμό της στον πρώτο γύρο του Αμερικανικού Οπεν, η αυτοκριτική της μας είχε συγκλονίσει. Είχε φτάσει στο σημείο να δηλώσει, στο Eurosport Greece, ότι νιώθει πως ντροπιάζει όλους τους Ελληνες με την αδυναμία της να διακριθεί εφέτος στα μεγάλα τουρνουά. «Δεν αντέχω άλλο, δεν ξέρω τι θα κάνω. Ισως, χρειάζομαι ένα διάλειμμα», είχε πει μέσα σε λυγμούς. Τελικώς, η Μαρία αποφάσισε να μην παραδοθεί στην κακοτυχία της. Σχεδόν ένα μήνα αργότερα έκλαψε ξανά – από χαρά αυτή τη φορά.

Ηταν μια δικαίωση που της άξιζε. Γιατί, εκτός από τις αντιπάλους της, νίκησε και το σκοτάδι της. Απέδειξε -στον εαυτό της, πρωτίστως- ότι δεν είναι αργά για να πετύχει όσα έχει ονειρευθεί. Βρήκε, πάλι, τη χαμένη της χαρά για το τένις. Διόλου τυχαία, εκεί που αισθάνεται ότι την αγαπούν. Το παραδέχθηκε και η ίδια: «Δεν θα μπορούσα να ζητήσω καλύτερο μέρος για να ξεπεράσω τους φόβους και τις αμφιβολίες μου». Και πρόσθεσε με χιούμορ: «Ισως, μπορώ να πάρω την ιθαγένεια. Να είμαι, και Ελληνίδα, και Μεξικανή».

Πανηγύρισε την επιτυχία της, φορώντας μια φανέλα της εθνικής ομάδας του Μεξικού με το όνομά της στην πλάτη. Αυτό το τρόπαιο, το οποίο αφιέρωσε στον παππού της, Δημήτρη Κανελλόπουλο, που «έφυγε» πέρυσι, μπορεί να της δώσει μεγάλη ώθηση. Την απάλλαξε από το άγχος της υποχρέωσης να κερδίσει, επιτέλους, έναν τίτλο, και της χάρισε αυτοπεποίθηση. Για τέτοιους χαρακτήρες, όπως η Σάκκαρη, είναι πολύ σημαντική.

Τη Δευτέρα (25/9) θα ανεβεί στο Νο.6 του ranking, και την προσεχή εβδομάδα θα συμπληρώσει δύο χρόνια αδιάκοπης παρουσίας στο Top-10. Εκανε και ένα σημαντικό βήμα για να εξασφαλίσει τη συμμετοχή της στους WTA Finals, στα τέλη Οκτωβρίου στο Κανκούν. Πλέον, βρίσκεται στην 9η θέση του Race, και προκρίνονται οι οκτώ κορυφαίες τενίστριες της χρονιάς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News