«Οποιο δάχτυλο κι αν κόψεις, πονάει», έλεγε προ ημερών ο Αργύρης Πεδουλάκης, όταν ανακοίνωνε τους τέσσερις ξένους που δήλωσε για να χρησιμοποιεί στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ο Νίκολς και ο Φελντέιν, όμως, δεν «κόπηκαν» με κλήρωση, αλλά με απόφαση του κόουτς του Παναθηναϊκού. Ολα τα δάχτυλα δεν είναι ίδια. Αυτή είναι η αλήθεια, την οποία οι προπονητές δεν μπορούν να ομολογήσουν. Για ευνόητους λόγους.

Αν ο Πεδουλάκης είχε τη δυνατότητα να βάλει… στη γυάλα έναν από τους αλλοδαπούς παίκτες του, αυτός θα ήταν ο Μάικ Τζέιμς. Θα τον ασφάλιζε κατά παντός κινδύνου, όχι μόνο για τις σπάνιες αρετές του (ταχυδυναμική, επιθετική άμυνα, ικανότητα στο transition, εξαιρετική ευστοχία), αλλά και επειδή μπορούσε να του λύσει όλα τα προβλήματα στην πιο προβληματική θέση της πράσινης πεντάδας: αυτή του πλέι μέικερ.

Ψηλούς (Γκιστ, Σίνγκλετον, Νίκολς) θα έβρισκε. Περιφερειακούς (Ρίβερς, Φελντέιν), επίσης. Τον πρώην παίκτη της Λαμποράλ, όμως, δύσκολα θα τον αντικαταστήσει. Ιδίως αυτή την εποχή. Γι’ αυτό, άλλωστε, ο Παναθηναϊκός «του έσκασε» -το καλοκαίρι- ένα εκατομμύριο δολάρια για έναν χρόνο.

Για την ομάδα, η ζημιά είναι τεράστια. Πάνω που προσπαθεί να μοντάρει δυο «πεντάδες», μια για την Ελλάδα και μία για την Ευρώπη, χάνει έναν από τους πολυτιμότερους παίκτες της. Οχι από ατυχία, αλλά από ανόθευτη βλακεία. Επειδή, πάνω στα νεύρα του, έριξε γροθιά σε μια τζαμαρία. Αλλά μπορείς να θυμώσεις με κάποιον που πήδησε από το μπαλκόνι, επειδή σου βούλιαξε το καπό του αυτοκινήτου σου; Αν το σκίσιμο στο χέρι του ήταν μερικά χιλιοστά πιο βαθύ, ο Τζέιμς θα έχανε την (μπασκετική) του ζωή μόλις στα 26 του. Δεν έχει νόημα να ψειρίζεις τη συμπεριφορά ενός ανθρώπου που δεν υπολόγισε την καριέρα του και τη σωματική του ακεραιότητα.

Ο σύλλογος αποφάσισε να τον συγχωρήσει. Να μη του διακόψει το συμβόλαιο (όπως θα μπορούσε, έπειτα από αυτή τη σπάνια επίδειξη αντι-επαγγελματισμού) και να τον περιμένει να επιστρέψει σε δυο μήνες. Ο Πεδουλάκης (52) έχει περπατήσει στη ζωή και στα γήπεδα ακριβώς τα διπλάσια χρόνια από εκείνα του Αμερικανού. Και, όπως ο ίδιος υπογράμμισε μετά το χθεσινό ματς του Παναθηναϊκού (81-71 τον Προμηθέα Πατρών), «την εμπειρία την περπατάς».

Η πείρα λέει οτι κάθε -αναπόφευκτη- κρίση μπορεί, μακροπρόθεσμα, να βγει σε καλό. Αρκεί να την διαχειριστείς σωστά. Οπως είχε κάνει πριν από 16 χρόνια, Ιανουάριο του 2000, ο «δάσκαλος» Ζέλικο Ομπράντοβιτς σε μια παρόμοια περίσταση.

Ο… Τζέιμς της εποχής ήταν ο Φραγκίσκος Αλβέρτης. Ο Παναθηναϊκός είχε νικήσει (71-81) στη Δάφνη, αλλά ο κόουτς -ο οποίος ήταν φρέσκος στην ομάδα- δεν είχε χρησιμοποιήσει τον (τότε) αρχηγό της ούτε δευτερόλεπτο. Στο προηγούμενο ματς, με τον Πανιώνιο, του είχε δώσει μόλις τέσσερα λεπτά συμμετοχής. Μετά τη λήξη του αγώνα, ο Αλβέρτης δεν πήγε στο κέντρο του γηπέδου για το καθιερωμένο «ζντο», και ο Σέρβος του το φύλαγε στα αποδυτήρια.

– Ομπράντοβιτς: «Κάποιος δεν ήρθε στο «ζντο» της ομάδας…»

– Αλβέρτης: «Για μένα το λες αυτό;»

– Ομπράντοβιτς: «Ναι, για σένα…»

– Αλβέρτης: «Δεν θα με τρελάνεις εσύ. Δεν μπορείς να μου… γ@μ@ς το μυαλό»

– Ομπράντοβιτς: «Σε καθαιρώ από αρχηγό, τώρα»

– Αλβέρτης: «Είμαι δέκα χρόνια στην ομάδα, ενώ εσύ λίγους μήνες. Δεν μπορείς να μου λες τέτοια πράγματα».

Προπονητής και αρχηγός κόντεψαν να πιαστούν στα χέρια. Δυο μέρες μετά τον άγριο τσακωμό τους, συναντήθηκαν κατ’ ιδίαν, συζήτησαν και «τα βρήκαν». Οταν, πλέον, η παρεξήγηση λύθηκε, ο Ομπράντοβιτς αγκάλιασε τον αρχηγό της ομάδας του και του είπε -σε άπταιστα ελληνικά- «σε πάω». Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Αλβέρτης έγινε το «αγαπημένο παιδί» του σέρβου κόουτς. Οι δυο άνδρες που κόντεψαν να… σκοτωθούν στα αποδυτήρια της Δάφνης, σήκωσαν μαζί… ό,τι σηκώνεται. Κατέκτησαν 23 τίτλους.

«Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος επικοινωνίας, από το να κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια και να λες ό,τι σκέφτεσαι. Επειτα από εκείνο το περιστατικό, όλα έγιναν πιο ξεκάθαρα, και για τους δυο μας. Ο Φράνκι έγινε πραγματικός αρχηγός», είχε εξηγήσει ο προπονητής σε συνέντευξή του, δυο χρόνια μετά. «Πάντα δίνω δεύτερη και τρίτη ευκαιρία σε όποιον είναι ειλικρινής. Οι παίκτες είναι παιδιά κι εγώ ξέρω πώς να τους αντιμετωπίσω, επειδή είμαι γονιός».

Η άφεση αμαρτιών στον Τζέιμς δεν δόθηκε μόνο χάριν διαπαιδαγώγησης, αλλά και λόγω της συγκυρίας. Ο Πεδουλάκης -προφανώς σε συνεννόηση με τη διοίκηση- εκτίμησε οτι αυτή τη στιγμή δεν προέχει η σιδηρά πειθαρχία, αλλά το καλό κλίμα στην ομάδα. Να μην αγχωθούν οι παίκτες, να μη νιώσουν ανασφάλεια, να συσπειρωθούν. Και, βεβαίως, ο Παναθηναϊκός να μη χάσει δια παντός μια από τις καλύτερες μονάδες του. Ενα γερό πρόστιμο, είναι αρκετό.

Οπως ήταν πριν από ενάμισι χρόνο, όταν ο Γκιστ βρέθηκε θετικός σε χρήση απαγορευμένης ουσίας. Ενώ στα πλέι-οφ του περασμένου Μαΐου, που δεν τον είχαν τόσο μεγάλη ανάγκη, τα νυχτοπερπατήματά του έτυχαν πολύ πιο σκληρής αντιμετώπισης.

Η συνύπαρξη πειθαρχίας και οικογενειακού κλίματος στην ομάδα είναι μια λεπτή ισορροπία. Διατηρείται με ένα μίγμα στρατιωτικής αυστηρότητας και πατρικής στοργής, του οποίου η σωστή δοσολογία είναι δύσκολη υπόθεση. Σε κάθε περίπτωση, ο Τζέιμς έχει τιμωρηθεί, ήδη, πολύ αυστηρά. Οχι επειδή θα δυσκολεύεται να βουρτσίσει τα δόντια του με το αριστερό, αλλά γιατί θα λαχταράει να παίξει στη Μαδρίτη, στη Μόσχα και στο ΣΕΦ, και δεν θα μπορεί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News