Επιστρέφει περί τα τέλη του μήνα η θερινή ώρα: τη νύχτα της 25ης προς την 26η Μαρτίου οι δείκτες του ρολογιού θα μετακινηθούν κατά μία ώρα μπροστά. Για να ξαναγυρίσουν μία ώρα πίσω τη νύχτα της 28ης προς την 29η Οκτωβρίου.

Ολα αυτά, όμως, εκτός απροόπτου. Γιατί στις αγγλοσαξονικές χώρες βρίσκεται σε εξέλιξη μια πραγματική εκστρατεία, στόχος της οποίας είναι να αφήσει η ανθρωπότητα τους δείκτες – ή τουλάχιστον η μισή που τους πειράζει – στην ησυχία τους. Η εκστρατεία ενισχύεται όλο και περισσότερο επειδή το τρικ της αλλαγής της ώρας θεωρείται όχι μόνο μια ενέργεια χωρίς νόημα, αλλά και δαπανηρή αλλά και επικίνδυνη – μελέτες υποστηρίζουν ότι με την θερινή ώρα αυξάνονται τα εμφράγματα και τα εγκεφαλικά.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου θερινή ώρα επέστρεψε την περασμένη Κυριακή, δηλαδή δυο εβδομάδες νωρίτερα σε σχέση με την Ευρώπη, η οργή περισσεύει: «Στην Ιντιάνα, όπου η θερινή ώρα υιοθετήθηκε το 2006, οι κάτοικοι καταναλώνουν περισσότερη ηλεκτρική ενέργεια σε σχέση με πριν» γράφει το Bloomberg  χαρακτηρίζοντας την αλλαγή της ώρας «κατάλοιπο της ενεργειακής κρίσης της δεκαετίας του ‘70».

Πολλές έρευνες, εξάλλου, συγκρίνουν την υποτιθέμενη αύξηση της κατανάλωσης ανάμεσα στο μεγαλύτερο τμήμα των ΗΠΑ και τις δυο μοναδικές πολιτείες που δεν έχουν υιοθετήσει την θερινή ώρα: την Αριζόνα και την Χαβάη. Ποιο είναι το συμπέρασμά τους; Οτι το μέτρο είναι αντιοικονομικό.

Ακόμη και το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο συζητά εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια (χωρίς ποτέ να αποφασίζει) την ιδέα να καταργηθεί η αλλαγή της ώρας. Θα τελειώσει μια παράδοση που πρώτος εμπνεύστηκε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος το μακρινό 1784 και υιοθετήθηκε ολοκληρωτικά σε ολόκληρη την Ευρώπη από το 1975;

Στην Ελλάδα η θερινή ώρα εφαρμόστηκε για πρώτη φορά δοκιμαστικά το 1932, στη συνέχεια εγκαταλείφθηκε, ενώ τώρα η εφαρμογή είναι υποχρεωτική. Η συζήτηση θα γίνει κάποια στιγμή κι εδώ. Η βασική ένσταση του συντάκτη αυτής της στήλης, πάντως, είναι για εκείνη τη μία ώρα του ύπνου που χάνει εδώ και σαράντα τόσα χρόνια κάπου την τελευταία εβδομάδα του Μαρτίου. Αυτό το κίνημα πότε θα γιγαντωθεί επιτέλους;

Φωτό: Να τους γυρίσουμε ή να τους αφήσουμε εκεί που είναι; Πηγή: Photo by Joe Raedle/Getty Images/Ideal Images

Ηταν τον περασμένο Δεκέμβριο όταν 24 πετρελαιοπαραγωγικές χώρες πανηγύριζαν για αυτό που ίδιες χαρακτήριζαν ως «ιστορικό επίτευγμα». Κι αυτό δεν ήταν άλλο από τη συμφωνία τους να μειώσουν τη συνολική τους ημερήσια παραγωγή κατά 1,8 εκατομμύρια βαρέλια προκειμένου να ανεβάσουν τις τιμές ενός προϊόντος που άλλοτε ήταν μαύρος χρυσός, αλλά τώρα είχε φτάσει να πωλείται 27 δολάρια το βαρέλι. Η συμφωνία ήταν ιστορική και ως προς ένα άλλο γεγονός: τη συμμετοχή της Ρωσίας, η οποία παραδοσιακά δεν τα έβρισκε ποτέ με τις χώρες του ΟΠΕΚ.

Αυτή η ιστορία, όμως, φαίνεται ότι κράτησε πολύ λίγο. Από τις 7 του περασμένου Μαρτίου οι τιμές του πετρελαίου βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση.  Και τώρα; Και τώρα το χάος. Η Ρωσία, για παράδειγμα, προβλέπει ότι μακροπρόθεσμα θα επέλθει κάποια ισορροπία στην αγορά πετρελαίου. Στο μεταξύ, όμως, δεν αποκλείει έναν πόλεμο τιμών. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η Σαουδική Αραβία: αφού τον Ιανουάριο μείωσε την παραγωγή της σε 9,8 εκατομμύρια βαρέλια, ανακοίνωσε ότι επέστρεψε σε μια ημερήσια παραγωγή άνω των 10 εκατομμυρίων βαρελιών τον Φεβρουάριο.

Γιατί αυτή η ταχεία επιστροφή στο πολεμικό κλίμα; Το πρόβλημα είναι κατά κάποιον τρόπο δομικό: παρά τη μείωση της παραγωγής, ο κόσμος κολυμπάει στο πετρέλαιο, ενώ την ίδια ώρα οι «πετρελαιάδες» κάνουν λιγότερα από αυτά που συμφωνούν ότι θα κάνουν. Η Ρωσία, ας πούμε, είχε υποσχεθεί ότι θα μειώσει την παραγωγή τη κατά 300.000 βαρέλια την ημέρα, αλλά τελικά η μείωση ήταν λιγότερη από το μισό. Επειτα, υπάρχει κι ένας άλλος ένοχος – σύμφωνα με το Quartz, είναι και ο βασικός. Ποιος είναι αυτός; Η αμερικανική παραγωγή σχιστολιθικού πετρελαίου, η οποία τον ερχόμενο Απρίλιο θα φτάσει τα 5 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως – που είναι και η υψηλότερη από τον Μάρτιο του 2016.

Τα βουβάλια τσακώνονται. Αλλά μήπως αυτή τη φoρά κερδίζουμε εμείς οι βάτραχοι;

Φωτό: H αντλία βγάζει, η τιμή πέφτει. Αυτή είναι ζωή. Πηγή: Reuters/Todd Korol

Λένε ότι δεν υπάρχει Στραντιβάριους στον κόσμο που να μοιάζει με ένα άλλο Στραντιβάριους. Το Στραντιβάριους, όμως, με το οποίο έπαιξε η βιολονίστα Μίρα Ουάνγκ προχθές στο Μανχάταν είναι πραγματικά μοναδικό. Γιατί είχε κατασκευαστεί το 1734, μόλις τρία χρόνια πριν από τον θάνατο του Αντόνιο Στραντιβάρι. Γιατί είχε κλαπεί πριν από 37 ολόκληρα χρόνια. Και γιατί ο ιδιοκτήτης του, ο βιρτουόζος Ρομάν Τότενμπεργκ, πέθανε το 2002 σίγουρος ότι δεν θα το έβλεπε κανείς ξανά και ποτέ. Η μαθήτριά του, όμως, απέδειξε ότι ο δάσκαλός της έκανε λάθος.

Η 49χρονη βιολονίστα, γράφει η Washington Post, εκτέλεσε τη σονάτα Αρ. 2 «Jacques Thibaud» μόνο για βιολί σαν να είχε γραφτεί ειδικά γι’ αυτό το Στραντιβάριους. Μα πώς έφτασε στα χέρια της; Πάμε πίσω σε εκείνο του κοντσέρτο του 1980 όταν το βιολί έπεσε θύμα ενός εγκλήματος πάθους. Ο άνθρωπος που το έκλεψε ήταν ο Φίλιπ Τζόνσον, ένας ταλαντούχος αλλά και εκκεντρικός νεαρός βιολονίστας. Η σκηνή του εγκλήματος ήταν το ωδείο Longy στη Βοστώνη όπου ο Ρομάν Τότενμπεργκ είχε εκτελέσει ένα αφιέρωμα στον Μότσαρτ.

Οι υποψίες είχαν πέσει αμέσως στον Τζόνσον αλλά δεν αποδείχθηκε τίποτε. Εως ότου μια ημέρα του 2015, η ανυποψίαστη πρώην γυναίκα του, κι ενώ ο ίδιος είχε πεθάνει χτυπημένος από καρκίνο, έδωσε ραντεβού σε ένα ξενοδοχείο με έναν έμπορο σπάνιων οργάνων για να εκτιμήσει την αξία του. Εκείνος το κατάλαβε αμέσως: ήταν το βιολί του Τότενμπεργκ. Ετσι ειδοποιήθηκε το FBI κι έτσι έφτασε στα χέρια των κληρονόμων του. Οι οποίοι αποφάσισαν να το πουλήσουν – σε κάποιον όμως που θα καταλάβαινε τι θα κρατούσε στα χέρια του και αφού άκουγαν τον ήχο του από κάποιον που έπαιζε Μπραμς και Μπαχ στον Ρομάν Τότενμπεργκ πριν αφήσει την τελευταία του πνοή.

Αυτή ήταν η Μίρα Ουάνγκ. Κι αυτό ήταν το τέλος ενός μουσικού μυστηρίου που κράτησε 37 ολόκληρα χρόνια δικαιώνοντας τη φήμη των Στραντιβάριους. Α, και πόση είναι η αξία του; Κάπου στα 5 εκατομμύρια δολάρια.

Φωτό: Το Στραντιβάριους δεν είναι εύκολο να αναγνωριστεί από τους μη ειδικούς. Το πάθος όμως; Πηγή: The Washington Post/ Jesse Dittmar

Δεν μπορεί να ξέρει κανείς πόσοι το πήραν χαμπάρι εδώ στην Ελλάδα, αλλά χθες ο υπόλοιπος κόσμος γιόρτασε τον αριθμό «π» – τη μαθηματική σταθερά που ορίζεται ως ο λόγος της περιφέρειας προς τη διάμετρο του κύκλου και πολλοί αναγνωρίζουν ως «ελληνική» χάρις στο σύμβολό της.

Η παγκόσμια ημέρα του «π», υπενθυμίζει η Repubblica, καθιερώθηκε το 1988 από τον αμερικανό μαθηματικό Λάρι Σόου και με το πέρασμα των χρόνων έγινε κάτι σαν ετήσιο ραντεβού για τους μαθηματικούς και τους φυσικούς, ενώ κάποια στιγμή η «γιορτή» πέρασε τα όρια της επιστημονικής κοινότητας.

Ωραία, αλλά γιατί στις 14 Μαρτίου; Επειδή οι Αγγλοσάξονες γράφουν την ημερομηνία με τον μήνα να προηγείται της ημέρας. Δηλαδή, 3.14, όσο είναι και ο αριθμός αυτός, ή μάλλον τα τρία πρώτα ψηφία του. Υπάρχει και ένας άλλος λόγος όμως: στις 14 Μαρτίου γεννήθηκε ο Αλβέρτος Αϊνστάιν. Κάτι συμπτώσεις ε;

Φωτό: Oταν μια μαθηματική σταθερά ερεθίζει την φαντασία. Πηγή: youtube.com