Οι αγωνιστικές υποχρεώσεις του Ολυμπιακού στην εφετινή Ευρωλίγκα ολοκληρώθηκαν το βράδυ της Παρασκευής με τη νίκη του (82-75) επί της Χίμκι. Πρόωρα και άδοξα, αλλά όχι άδικα. Κάποιοι συμπτωματικοί θρίαμβοι, ιδίως μακριά από το ΣΕΦ, δεν αλλάζουν τη μεγάλη εικόνα: αυτή η ομάδα με τις ακραίες μεταπτώσεις δεν άξιζε να προκριθεί στα πλέι-οφ. Τερμάτισε 12η, μακριά από την όγδοη που συνεχίζει.

Για τους «ερυθρόλευκους», που απέχουν από τις εγχώριες διοργανώσεις, οι διακοπές άρχισαν στις 10 Απριλίου – νωρίτερα από κάθε άλλη σεζόν που μπορεί να ανακαλέσει η μνήμη. Μαζί τους, και οι συζητήσεις για τον Ολυμπιακό του 2021-2022. Με κυρίαρχο το ερώτημα μεταξύ των φιλάθλων, αν το χθεσινό ήταν το τελευταίο ματς του Βασίλη Σπανούλη.

Το συναίσθημα φωνάζει «όχι!». Δεν μπορεί, ένα τόσο μεγάλο κεφάλαιο του ελληνικού μπάσκετ να αποχωρήσει έτσι στα βουβά, όπως κάποτε ο Νίκος Γκάλης. Ολοι όσοι λάτρεψαν τον εμβληματικό αρχηγό, που το καλοκαίρι του 2010 αφίχθη στον Πειραιά και πολύ σύντομα κατόρθωσε να αλλάξει το status του μπασκετικού Ολυμπιακού, αλλά και οι αντίπαλοί του που αγαπούν το σπορ, θα ήθελαν έναν επίλογο αντάξιο της εκτυφλωτικής του καριέρας. Σε ένα γεμάτο από κόσμο ΣΕΦ, έπειτα από μια σπουδαία επιτυχία, κατά προτίμηση με ένα, ακόμη, τρόπαιο στα χέρια. Αλλωστε, ο «V-Span» υπήρξε, πάντοτε, θορυβώδης: όταν έκανε την «τρέλα» να αφήσει τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς για τον Ολυμπιακό με το αβέβαιο μέλλον, όταν νικούσε, όταν έχανε, όταν θύμωνε, όταν πείσμωνε… Πώς να γίνει στη σίγαση, ο αποχαιρετισμός μιας τόσο έντονης προσωπικότητας;

Η λογική, πάλι, είναι διχασμένη. Από τη μία, ψιθυρίζει στο αυτί του Σπανούλη οτι είναι προτιμότερο, φίλοι και εχθροί να τον θυμούνται ως το αδάμαστο θηρίο των γηπέδων. Ως τον παίκτη που έκανε τα «θαύματα» συνήθεια. Τα χρόνια που πέρασαν (στις 7 Αυγούστου θα κλείσει τα 39), του έχουν στερήσει εκείνη την τρομερή «έκρηξη» που είχε στο πρώτο βήμα, έχουν βαρύνει το κορμί του, έχουν αυξήσει τα λάθη του στους αγώνες, κι έχουν μειώσει τις αντοχές του. Από επιτυχίες, δόξα και χρήμα έχει χορτάσει. Τι λόγο έχει, λοιπόν, να βασανίζεται, διαπιστώνοντας ξανά και ξανά οτι το γέρικο σώμα του να αδυνατεί να συμβαδίσει με την έφηβη ψυχή του; Η σύζυγός του και τα έξι τους παιδιά τον περιμένουν, απελευθερωμένο από τις αλυσίδες του πρωταθλητισμού, να χαρούν την οικογενειακή τους ζωή.

Κι από την άλλη, τον παρακινεί να συνεχίσει. Η πείρα και η «κλάση» του εξισορροπούν τη φθορά του χρόνου. Μερικά καταπληκτικά παιχνίδια του εφέτος, όπως στο δεύτερο μισό του αγώνα με τη Ζενίτ, εκλάμψεις της παλιάς του μαγείας (όπως οι εννέα ασίστ σε 18 λεπτά στο ματς με τη Χίμκι), δεν μπορεί παρά να τον βάζουν σε πειρασμό. Είναι ο κορυφαίος σκόρερ και ο πρώτος στις τελικές πάσες στα χρονικά της Euroleague. Γιατί να μη διεκδικήσει και τον τίτλο του αρχισκόρερ όλων των ευρωπαϊκών Κυπέλλων; Μόλις 33 πόντους χρειάζεται για να συμπληρώσει τους 4.909 και να ξεπεράσει τον Γκάλη.

Είναι και Ολυμπιακή χρονιά – μην το ξεχνάμε. Αν δεν επιθυμεί να κλείσει την καριέρα του με την ερυθρόλευκη φανέλα του χρόνου, μπορεί να το κάνει, εφέτος, με τη γαλανόλευκη. Εχει άπλετο χρόνο να ξεκουραστεί και να προετοιμαστεί για το προ-Ολυμπιακό τουρνουά, που αρχίζει στα τέλη Ιουνίου. Εφόσον η Εθνική προκριθεί, ο Σπανούλης θα μπορούσε να γράψει έναν υπέροχο επίλογο στους Ολυμπιακούς Αγώνες (Τόκιο), όπως είχε κάνει ο Παναγιώτης Γιαννάκης το 1996 στην Ατλάντα. Για τον καμαρώσουν και τα παιδιά του με το εθνόσημο στο στήθος (ο πρωτότοκος ήταν μόλις 5 ετών όταν ο πατέρας του το φόρεσε για τελευταία φορά, το 2015). Αλλά και για να εξιλεωθεί, που στο μεσουράνημά του αρνήθηκε να βοηθήσει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.

Πού θα γείρει η πλάστιγγα; Οσοι τον ζουν από κοντά, «στοιχηματίζουν» οτι τα 18 λεπτά που έπαιξε εναντίον της Χίμκι δεν ήταν η τελευταία του παράσταση. Απλούστατα, επειδή ο Βασίλης, έπειτα από τόσα χρόνια, τόσους θριάμβους, τόσες απογοητεύσεις και τόσο πόνο (τραυματισμοί, επεμβάσεις, κ.λπ.), ακόμη, δεν έχει χορτάσει το μπάσκετ! Του είναι πολύ δύσκολο να «πνίξει» τον αθλητή μέσα του και να ζήσει τον έρωτά του με την πορτοκαλί μπάλα από απόσταση, από κάποιο άλλο πόστο που -σίγουρα- θα του προσφερθεί.

Το ιδανικό για ‘κείνον θα ήταν να παίζει σε κάθε ματς όσο -και όπως- του επιτρέπουν οι δυνάμεις του. Αλλά αυτό δεν είναι τόσο εύκολο, όσο ακούγεται. Το προσπάθησε, εφέτος, ο Γιώργος Μπαρτζώκας και απέτυχε παταγωδώς. Πίστευε πως θα μπορούσε να σχεδιάσει δύο Ολυμπιακούς, οι οποίοι θα εναλλάσσονταν μέσα στην ίδια σεζόν, στο ίδιο ματς. Εναν με ηγέτη τον Σπανούλη, κι έναν με άξονα τον Κώστα Σλούκα. Το αποτέλεσμα ήταν, να μην έχουν, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος, την υποστήριξη που χρειάζονταν. Επιπλέον, ο Σπανούλης δεν θα μπορούσε, ποτέ, να «χωρέσει» στον Ολυμπιακό του Σλούκα, ή οποιουδήποτε άλλου. Από τότε που ο Ντούσαν Ιβκοβιτς τον έκανε το «πρώτο βιολί» της ομάδας, πριν από μια δεκαετία, ο Βασίλης μόνο στον «δικό του» Ολυμπιακό μπορεί να παίξει. Σε αυτόν που κινείται γύρω του.

Ο κόουτς Μπαρτζώκας δεν θέλει να κάνει το ίδιο λάθος. Το ξεκαθάρισε στους δημοσιογράφους, μάλλον άκομψα, αναλαμβάνοντας τον κίνδυνο, οι Ολυμπιακοί να τον μισήσουν: «Θα είναι κρίμα να σταματήσει σε άδειο γήπεδο. Αλλά αν έχουμε Covid-19 για άλλα πέντε χρόνια, θα σταματήσει στα 45; Ολοι εσείς και οι φίλαθλοι το βλέπετε συναισθηματικά, όμως εγώ είμαι υποχρεωμένος να το δω ρεαλιστικά».

Αυτό, ακριβώς, είναι το «ντιμπέιτ» γύρω από το τέλος του Σπανούλη. Ο ρεαλισμός απέναντι στο συναίσθημα. Ο χρόνος που κυλάει αδυσώπητα, και το δικαίωμα των θρύλων των γηπέδων να ορίζουν οι ίδιοι το πότε και πώς θα κατέβουν από τη σκηνή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News