Τον νέο του άθλο τον υποδεχθήκαμε περίπου ως αυτονόητο. Γιατί «Λευτέρης Πετρούνιας σημαίνει χρυσό μετάλλιο». Χρόνια τώρα. Τι κι αν την περασμένη Πέμπτη, τη μέρα των προκριματικών, σκέφτηκε να αποσυρθεί από τους αγώνες της Γλασκώβης εξαιτίας ενός τραυματισμού στον ώμο; Από τη στιγμή που το όνομά του μπήκε στη λίστα του τελικού, το ερώτημα ήταν… ποιος θα έρθει δεύτερος. Οι αθλητές που μπορούν να εγγυηθούν την επιτυχία σε τόσο μεγάλες διοργανώσεις όπως το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ο Λευτέρης το μπορεί, ίσως όσο κανείς άλλος. Ο 28χρονος γυμναστής μας είναι… ο κανόνας του χρυσού.

Από το Ευρωπαϊκό της Βέρνης (Μάιος 2016) κι έπειτα, κάθε του παράσταση στους κρίκους αγγίζει την τελειότητα. Εκτελεί τις ασκήσεις του με την ακρίβεια ρομπότ. Συγκεντρώνει βαθμολογίες που πλησιάζουν το «άριστα». Σαρώνει τα χρυσά μετάλλια, παντού. Και όλα αυτά τα εξαιρετικά, εμάς μας φαίνονται φυσιολογικά. Δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία πως θα έρθει, πάλι, πρώτος. Λες και διαγωνίζεται χωρίς αντίπαλο. Αυτό είναι το κορυφαίο του επίτευγμα: το ότι έχει εξαφανίσει τον ανταγωνισμό.

Είναι, όμως, και ένα δυσβάσταχτο φορτίο που κουβαλά στις πλάτες του, σε κάθε του αγώνα, αυτή η υποχρέωση της επιτυχίας. Στα μάτια όλου του κόσμου ο Πετρούνιας είναι το ακλόνητο φαβορί – δεν δικαιούται να χάσει, πουθενά κι από κανέναν. Ούτε όταν πονάει στον ώμο, όταν μια κύστη στο χέρι εμποδίζει τις κινήσεις του, ή όταν έχει «χάσει» τον πατέρα του μερικές εβδομάδες πριν από τον αγώνα. Οταν, απλώς, δεν βρίσκεται σε «καλή μέρα», βρε αδερφέ. Εχει ιερό χρέος, να μην προδώσει τις προσδοκίες των άλλων, αλλά και τη δική του εμμονή με την τελειότητα. Δεν είναι εύκολο.

Τίποτα δεν ήταν εύκολο για τον Λευτέρη. Μη σας ξεγελά η εικόνα του με το πλατύ χαμόγελο και το χρυσό μετάλλιο κρεμασμένο στο στήθος, που… βαρεθήκαμε να βλέπουμε. Πορεύτηκε ολομόναχος. Ξεπέρασε αφάνταστες δυσκολίες, τραυματισμούς και απογοητεύσεις. Κι όταν ήρθε η δικαίωση του αγώνα του, το βάρος της επιτυχίας δεν τον γκρέμισε. Πάτησε και τις τρεις κορυφές που υπήρχαν για να κατακτήσει (Ολυμπιακοί Αγώνες, Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα), κάτι που ελάχιστοι Ελληνες έχουν καταφέρει, ασχέτως αθλήματος: ο Κώστας Κεντέρης στον Στίβο, ο Πύρρος Δήμας στην Αρση Βαρών, ο Ηλίας Ηλιάδης στο Τζούντο, ο Δημοσθένης Ταμπάκος στη Γυμναστική, η Κατερίνα Στεφανίδη στο άλμα επί κοντώ. Αλλά εξακολούθησε να δουλεύει σκληρά, ενώ θα μπορούσε να αναπαυθεί στις δάφνες του.

Είναι «παιδί της κρίσης». Οπως η Στεφανίδη, η Κορακάκη και μια σειρά από «αστέρια» του ελληνικού αθλητισμού, που τα είδαμε να ανατέλλουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέϊρο το 2016. Κι αν η Κατερίνα ξενιτεύτηκε στις ΗΠΑ, ο Λευτέρης έμεινε εδώ, να παλεύει με συνθήκες προπόνησης τριτοκοσμικές, τις οποίες έχει περιγράψει στον ίδιο τον Πρωθυπουργό (κανείς δεν έχει μιλήσει για την κατάντια του κατ’ ευφημισμόν υψηλού πρωταθλητισμού στην Ελλάδα καλύτερα από αυτόν). «Υπάρχουν τεράστια προβλήματα που δεν χρειάζονται πολλά χρήματα για να λυθούν. Μόνο λίγη φροντίδα και σωστή οργάνωση. Ελάτε να δείτε και μόνος σας…».

Του τα ‘πε με το θάρρος του πολίτη που δεν έχει να περιμένει τίποτα από το Κράτος. Ε, και; Ούτε ο Αλέξης Τσίπρας πήγε να δει τις εγκαταστάσεις, ούτε κάποιος αρμόδιος του απάντησε. Τι να του έλεγαν; Οι πολιτικές ηγεσίες του ελληνικού αθλητισμού ασχολούνται, παραδοσιακά, μόνο με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Από τη μια χαρίζουν στους επιχειρηματίες των ΠΑΕ εκατομμύρια και, από την άλλη, αφήνουν τον Πετρούνια να προπονείται μέσα στο κρύο.

Ολα αυτά τα Ελληνόπουλα που τις τελευταίες μέρες σάρωσαν τα μετάλλια, σε διάφορες διοργανώσεις και διάφορα σπορ, θα μπορούσαν πολύ απλά να αποτύχουν με το ελαφρυντικό της εγκατάλειψής τους από το Κράτος. Διαθέτουν, όμως, το σπάνιο χάρισμα των ανθρώπων που δεν συμβιβάζονται με τίποτ’ άλλο, παρά μόνο με την πρωτιά. Τράβηξαν την ανηφόρα του πρωταθλητισμού με όποιους χορηγούς κατάφεραν να βρουν, τις θυσίες των οικογενειών τους, το ταλέντο και τη σκληρή δουλειά. Τα κατορθώματά τους είναι αποκλειστικά δικά τους. Ο Πετρούνιας έγινε ο «βασιλιάς των κρίκων», δουλεύοντας τη μισή μέρα ως personal trainer και ως δάσκαλος parkour.

Είναι και ένα σύμβολο της γενιάς του, ο Λευτέρης. Γιατί, ενώ φαντάζει εξωπραγματικός ως αθλητής, είναι προσιτός, τα λέει ωραία, δεν διαφέρει σε τίποτα από κάθε χαρισματικό άνθρωπο της ηλικίας του που προσπαθεί και ονειρεύεται. Θα πετύχει κάτι για το οποίο θα μιλάει όλος ο κόσμος, και αμέσως μετά θα πάει για ένα «βρώμικο», που τόσο έχει στερηθεί.

Την Κυριακή μπήκε στο Πάνθεον του αγωνίσματός του, ισοφαρίζοντας τους τέσσερις διαδοχικούς ευρωπαϊκούς τίτλους του Ιταλού Γιούρι Κέκι στους κρίκους. Επίσης, στο κλειστό κλαμπ των μόλις επτά γυμναστών που έχουν κατακτήσει τέσσερα ή περισσότερα χρυσά μετάλλια στο ίδιο όργανο. Ανάμεσά τους, ο Βλάσσης Μάρας των πέντε ευρωπαϊκών τίτλων στο μονόζυγο. Ο Πετρούνιας δεν είναι, απλώς, ο κορυφαίος έλληνας αθλητής του καιρού μας, αλλά κι ένας παγκόσμιος θρύλος.

Και τώρα; «Μέσα στα δύο επόμενα χρόνια μπορούμε να κερδίσουμε άλλους δύο ευρωπαϊκούς τίτλους, άλλους δύο παγκόσμιους και άλλον έναν Ολυμπιακό. Οπότε… πρόσω ολοταχώς». Το είπε και θα το κάνει. Ο πληθυντικός δεν ήταν «της μεγαλοπρεπείας», αλλά της ευγνωμοσύνης. Θέλησε να δείξει στους Ελληνες που τον στηρίζουν, ότι οι επιτυχίες του είναι και δικές τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News