Σάλος έχει προκληθεί στη Γαλλία εδώ και μία εβδομάδα εξαιτίας της προκλητικής στάσης μιας μουσουλμάνας φοιτήτριας, η οποία τυγχάνει και στέλεχος της γαλλικής (και εν λειτουργία) ΕΦΕΕ.

Η εν λόγω φοιτήτρια, ονόματι Μαριάμ Πουγκετού, εκπροσώπησε την τριτοβάθμια οργάνωση των γαλλικών φοιτητικών συλλόγων στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση, όπου είχε προσκληθεί για να λάβει μέρος σε μία συνεδρίαση με θέμα τον κορονοϊό και τη νεολαία. Μέχρις εδώ όλα καλά και άγια.

Το μπαμ έγινε όταν η Μαριάμ εμφανίστηκε στη γαλλική Βουλή με τη μουσουλμανική μαντίλα στο κεφάλι της, με αυτό το υπαρξιακό ισλαμικό αξεσουάρ το οποίο είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου που κρύβεται κάτω από τα υποτιθέμενα «ήσυχα νερά» της γαλλικής κοινωνίας και ιδιαιτέρως στα προάστια των μεγαλουπόλεων (Παρίσι και Μασσαλία).

Στη γενικότερη ενόχληση των Γάλλων από την πολιτική νοηματοδότηση που συνιστά η μαντίλα της Μαριάμ φορεμένη μέσα στο γαλλικό Κοινοβούλιο προσέθεσε ένα βαρυσήμαντο κύριο άρθρο και το παραδοσιακό συντηρητικό (γκολικό) Μέσο Le Figaro. Τα βέλη, βέβαια, δεν προορίζονταν για τη μικρή ισλαμίστρια, αλλά για τον πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας Εμανουέλ Μακρόν.

Το συγκεκριμένο επεισόδιο, έγραψε η Figaro, δείχνει ότι «στη Γαλλία υπάρχουν εκείνοι που συμβιβάζονται με το μαχητικό Ισλάμ, λόγω αφελείας ή εφησυχασμού, παραίτησης ή υποταγής, υπάρχουν όμως και εκείνοι που δεν σταματούν να του αντιτίθενται». Και όντως έτσι έχουν τα πράγματα, το άρθρο δεν υπερέβαλε. Ομως δεν σταμάτησε εκεί, συνέχισε και πέρασε στο ουσιώδες ζήτημα: «Τάχα, σε ποια από τις δύο πλευρές να βρίσκεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας;»

Η Figaro πιστεύει ότι ο Μακρόν είναι αμήχανος μπροστά στο διογκούμενο φαινόμενο της ριζοσπαστικοποίησης των μουσουλμάνων που ζουν στη Γαλλία είτε ως ντόπιοι (τρίτης γενιάς Βορειοαφρικανοί με γαλλική υπηκοότητα) είτε ως μετανάστες και πρόσφυγες.

Στην περίπτωσή τους, ριζοσπαστικοποίηση σημαίνει επιδίωξη δημιουργίας μουσουλμανικών «νησίδων» μέσα στο γαλλικό κράτος (μέσα στις συνοικίες των γαλλικών πόλεων δηλαδή, στην πάλαι ποτέ ρωμαιοκαθολική γαλλική κοινωνία). Σε αυτές τις ισλαμιστικές «νησίδες» δεν θα ισχύουν οι νόμοι του «λαϊκού κράτους» της Γαλλικής Δημοκρατίας αλλά η διαβόητη σαρία, ο ισλαμικός νόμος, ο μόνος που θα κανοναρχεί τα ήθη και τις συμπεριφορές στον δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό βίο των ανθρώπων – και των χριστιανών, βέβαια, των εβραίων ή και των αθέων.

Το άρθρο εστιάζει στην απειλή που συνιστούν όλα τα παραπάνω για το κράτος, αλλά και στην κατάσταση που ήδη επικρατεί στις φτωχότερες συνοικίες των μεγαλουπόλεων, εκεί όπου διαβιούν όχι μόνο Αραβες και Αφρικανοί αλλά και λευκοί Γάλλοι της εργατικής τάξης.

Αλλά γιατί ο Μακρόν είναι τόσο «αμήχανος»; Δυστυχώς, η απάντηση δεν θέλει και πολλή σκέψη. Η αμηχανία αυτή «προκύπτει από τον φόβο της κατηγορίας περί ισλαμοφοβίας και ρατσισμού». Φοβάται, δηλαδή, μη του προσάψουν μια ρετσινιά που, υπό συνθήκες, μπορεί και να του στερήσει την ηρεμία του και την καριέρα του ακόμη.

Το άρθρο ομολογεί ότι δεν γνωρίζει την κατεύθυνση προς την οποία επιθυμεί να κινηθεί ο γάλλος πρόεδρος, του προτείνει όμως μία σειρά από μέτρα με σκοπό την καταστολή των ισλαμιστικών τάσεων: το βάρος πρέπει να πέσει «στους δρόμους, στις γειτονιές, στα σχολεία, στις επιχειρήσεις, στους αθλητικούς συλλόγους και στα social media, επειδή ήδη έχουν εισβάλει (σ.σ.: οι ισλαμιστές) στην κοινωνία μας και υπονομεύουν την εθνική συνοχή εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες της δημοκρατίας, την αδυναμία μας να αντιδράσουμε, αλλά και την απαιδευσία ορισμένων από τους νεολαίους μας».

Το μέλλον θα δείξει τις αντοχές της Γαλλίας απέναντι στις ισλαμιστικές προκλήσεις όχι στην αφρικανική ενδοχώρα ή στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, αλλά μέσα στο ίδιο της το σπίτι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News