– «Αν δεν είχες ασχοληθεί με το τραγούδι, τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις στη ζωή σου;», τον είχαν ρωτήσει πριν από μερικά χρόνια στην ΕΡΑ Σπορ.
– «Θα ‘θελα να είμαι αθλητής – δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα. Οχι μπασκετμπολίστας, λόγω ύψους. Ποδοσφαιριστής, ίσως…».

Για τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, που τη Δευτέρα «έφυγε» πρόωρα και ξαφνικά από κοντά μας, η μουσική και ο αθλητισμός μοιάζουν πολύ. Προκαλούν τα πιο έντονα, τα πιο ακραία συναισθήματα. Γι’ αυτό, όπως συνήθιζε να λέει, «μόνον οι νότες και τα σπορ γεμίζουν τα πιο μεγάλα στάδια του Κόσμου».

Ηταν φίλαθλος από μικρό παιδί. Οι Κυριακές του ταυτίζονταν με το ποδόσφαιρο. Στη γενέτειρά του, τη Μαγνησία, μεσουρανούσαν -τότε- η Νίκη Βόλου και ο Ολυμπιακός Βόλου. Ο Λαυρέντης ερωτεύτηκε τη Νίκη, που ανέβηκε στην Α’ Εθνική όταν εκείνος ήταν πέντε ετών (1961). Τις δύο ομάδες τις χώριζε παροιμιώδης αντιπαλότητα. Οπότε, δεν θα μπορούσε, ποτέ, να γίνει Ολυμπιακός. Ολυμπιακός Λουτρακίου, Ολυμπιακός Περάματος, ή Ολυμπιακός Πειραιώς.

Ο πατέρας του, που ήταν «Γαύρος», έκανε ό,τι μπορούσε για να τον προσηλυτίσει. Τον Δεκέμβριο του 1965 τον πήγε στο παλιό «Καραϊσκάκη», που είχε ανακατασκευαστεί ένα χρόνο πριν, για να ζήσει την ατμόσφαιρα ενός ευρωπαϊκού αγώνα. Επαιζε ο Ολυμπιακός με τη Γουέστ Χαμ (2-2) για το Κύπελλο Κυπελλούχων. Ο μικρός Λαυρέντης έδειχνε εκστασιασμένος. «Λοιπόν, τι ομάδα είσαι τώρα;», τον ρώτησε -με μια κρυφή ελπίδα- ο μπαμπάς Μαχαιρίτσας, καθώς αποχωρούσαν από το επιβλητικό στάδιο. «Νίκη Βόλου και Γουέστ Χαμ», του απάντησε. Τον είχε εντυπωσιάσει ο Μπόμπι Μουρ. Οχι ο Ολυμπιακός, ούτε το γήπεδο.

Στην Αθήνα μεγάλωσε σε γειτονιές παναθηναϊκών φρονημάτων: στα Πατήσια, στην Πλάκα, στο Κολωνάκι… Δεν άργησε να γίνει οπαδός του «Τριφυλλιού». Φανατικός. Ηταν και η πορεία της ομάδας προς τον τελικό του Γουέμπλεϊ (1971), που τον έσπρωξε στα πράσινα. Δεν ήταν φίλαθλος του καναπέ. Αγόραζε εισιτήρια διαρκείας σχεδόν κάθε χρόνο, πήγαινε στο γήπεδο τακτικά, ακολουθούσε τον Παναθηναϊκό και σε εκτός έδρας παιχνίδια του, ακόμη και στο εξωτερικό. Οχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά και στο μπάσκετ.

Οταν ο Παναθηναϊκός νίκησε τον Αγιαξ στο Αμστερνταμ, στον ημιτελικό του Champions League, ζήτησε από τον φίλο του σπορτκάστερ, Χρήστο Κοντό, που είχε μεταδώσει το ματς για το δημόσιο αθλητικό ραδιόφωνο, να ξαναπαίξει -την επομένη- την περιγραφή της φάσης του γκολ (Βαζέχα). Εκείνος δεν του χάλασε χατήρι. Το έκανε πάνω από δέκα φορές. Ο Λαυρέντης έβαλε το ραδιόφωνο στη διαπασών και πανηγύριζε, ξανά και ξανά, σαν να είχε μπει το γκολ εκείνη τη στιγμή. Ετσι, για να «τη σπάσει» στους Ολυμπιακούς.

Αυτός ο… ροκ οπαδός ήταν, ταυτοχρόνως, ένας ρομαντικός φίλαθλος. «Να μη σώσουμε να ξαναδούμε πρωτάθλημα, αν είναι να το πάρουμε έτσι», απαντούσε σε φίλους που συναντούσε συχνά στα παναθηναϊκά στέκια, όταν εκείνοι του έλεγαν πως οι Βαρδινογιάννηδες θα ‘πρεπε να φτιάξουν τη δική τους «παράγκα» στη διαιτησία. Στην Ευρώπη, συχνά υποστήριζε τον Ολυμπιακό. «Ελληνική ομάδα είναι, ρε παιδιά, γιατί να είμαι με τους Γερμανούς;». Στον τελικό Ολυμπιακός – ΤΣΣΚΑ, για την Ευρωλίγκα του 2012, βράχνιασε να φωνάζει υπέρ των «ερυθρόλευκων».

Τις απόψεις του τις είχε ξεκαθαρίσει σε συνέντευξή του στο ΒΗΜΑ (στον Γιώργο Σκίντσα) τον Ιούλιο του 2012: «Το ποδόσφαιρο μπορεί να προσφέρει. Να εξευγενίσει τον κόσμο. Δεν είναι η ρωμαϊκή αρένα, όπου έβαζαν τους χριστιανούς και τους έτρωγαν τα θηρία. Ενα σπορ είναι. Κάποιοι λένε ότι η σωματική επαφή των παικτών μεταφέρει την ένταση στην εξέδρα. Ε, και; Και η ελληνορωμαϊκή έχει στοιχεία μάχης, πάλης. Αυτό τι σημαίνει; Οτι όσοι τη βλέπουν, πλακώνονται στην εξέδρα; Το να βράζει το γήπεδο, είναι ωραίο πράγμα. Να υπάρχει διάθεση για ξέσπασμα, αλλά κάπου αυτό να σταματάει. Κι εγώ γουστάρω να κερδίζει συνέχεια ο Παναθηναϊκός και να κάνω καζούρα στους φίλους μου τους Ολυμπιακούς. Αλλά, ως εκεί. Οχι και να πλακωνόμαστε στις μπουνιές».

Στις συνεντεύξεις του δεν παρέλειπε να υπογραμμίζει το πόσο πολύ μοιάζουν, η τέχνη και ο αθλητισμός: «Από τον Νταλί και τον Αντονιόνι έως τον Γκάλη και τον Καραγκούνη, άγγελοι είναι όσοι προσφέρουν στον κόσμο χαρά και ελπίδα… Ακόμη κι αυτός ο στρυφνός Κριστιάνο Ρονάλντο, προσφέρει χαρά στον κόσμο».

Οταν ο Παναθηναϊκός μπήκε σε περιπέτειες, έσπευσε να βοηθήσει. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Παναθηναϊκής Συμμαχίας, προσφέροντας χρόνο και χρήμα («το κατά δύναμιν», απαντούσε σε όσους τον ρωτούσαν «πόσα»). Και είχε, πάντα, το θάρρος της γνώμης του. Τον Ιανουάριο του 2013, την εποχή που ο αντι-Βαρδινογιαννισμός βρισκόταν στο ζενίθ, ο Μαχαιρίτσας έλεγε στο «Αχελώος TV»: «Η τραγωδία του Παναθηναϊκού είναι που διώξαμε τον Βαρδινογιάννη. Αυτόν που έβαζε κάποια λεφτά στην ομάδα και την κρατούσε σε ένα επίπεδο, τον στείλαμε στην πυρά. Και τώρα είμαστε στη διαδικασία να σώσουμε οτιδήποτε σώζεται. Αλλιώς, θα το κλείσουμε το μαγαζί».

Η αγαπημένη του ομάδα τον πίκρανε πολύ. «Εχω τον Παναθηναϊκό και τρώω τις φάπες μου, δεν θέλω άλλη φανέλα», είχε απαντήσει στην Ιωάννα Κλεφτογιάννη (Ελευθεροτυπία, 2014) σε ερώτησή της για την Αριστερά. Ηταν ένας αγνός φίλαθλος παλαιάς κοπής. Απ’ αυτούς που όλο και λιγοστεύουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News