Το 2016 χαρακτηρίστηκε -και όχι άδικα- ως ένα έτος-«φονιάς αστέρων», αφού το παγκόσμιο και πανελλήνιο μουσικό, θεατρικό-κινηματογραφικό στερέωμα μέτρησε πολλούς θανάτους.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς δεν προλαβαίναμε να μετράμε απώλειες ανθρώπων που έγραψαν τη δική τους ιστορία στις ζωές μας, τα δάκρυα δεν σταμάτησαν να πέφτουν επάνω σε οθόνες διαβάζοντας αυτές τις δυσάρεστες ειδήσεις.

«Πάει, πέθανε και εκείνος», «Εφυγε και εκείνη», καλλιτέχνες που άφησαν για πάντα το δικό τους αποτύπωμα στην Τέχνη δεν είναι, πια, ανάμεσά μας και να οι βιογραφίες με την πορεία τους, τους «σταθμούς στη ζωή τους που πρέπει να θυμόμαστε». Λες και υπάρχει περίπτωση να ξεχάσουμε το ταλέντο τους, αυτό το θείο δώρο που μας άφησαν -μέσα από τις δημιουργίες τους- ως κληρονομιά, σαν πολύτιμο πετράδι που δεν μπαίνει σε θυρίδες, δεν χωρά σε σεντούκια, αλλά το κουβαλάς στη μνήμη σου – «φυλαχτό» για τα δύσκολα.

George Michael
1963 – 2016 pic.twitter.com/BVIilY9HRj

— GeorgeMichael.com (@GeorgeMOfficial) December 31, 2016

Ενας από αυτές τις καλλιτεχνάρες που μας άφησαν «ορφανούς», χωρίς την παρουσία και την τέχνη τους, ήταν, είναι και θα είναι ο Τζορτζ Μάικλ.

• Γιατί θρηνούμε σταρ που δεν γνωρίζουμε;  

Για ποιον λόγο; Επειδή ήταν σπουδαίος μουσικός. Και επειδή έφυγε ανήμερα τα Χριστούγεννα, στην πιο γιορτινή ημέρα του χρόνου, που ακόμα κι αν δεν πιστεύεις στον Χριστό, δεν μπορείς να αρνηθείς ότι είναι η πιο φωτεινή ημέρα του έτους, που κομίζει ελπίδα ότι κάτι καλό θα γεννηθεί, ότι η αγάπη και η αγνότητα θα επιστρέψουν στον παλιόκοσμο που ζούμε.

Ταυτόχρονα, η φωνή του θα είναι για πάντα συνυφασμένη και συνδεδεμένη με τα Χριστούγεννα, αφού το τραγούδι του Last Christmas θα είναι για πάντα τα κάλαντα της Ποπ μουσικής. Ομως, πλέον, κάθε φορά που θα το ακούμε, η καρδιά μας δεν θα γεμίζει με αυτή τη γλυκιά προσμονή για τις γιορτές, για τα δώρα, για το αντάμωμα με τους δικούς μας ανθρώπους. Η θλίψη της απουσίας και της απώλειας, σε κάποιες περιπτώσεις, δεν μπορεί να καλυφθεί με τις ωραίες αναμνήσεις, με τις νότες, με τα τραγούδια που έκαναν παρέα στις ζωές μας. Ο Τζορτζ ήταν ένας δικός μας άνθρωπος κι ας μην τον είχαμε δει ποτέ από κοντά, ο θάνατός του ξερίζωσε βίαια ένα μεγάλο κομμάτι από την ενηλικίωση και τα νιάτα μας, από τις καψούρες μας, από τους δυνατούς έρωτες που προσάραξαν άδοξα στα αβαθή ενός «αντίο».

Hear George Michael's posthumous "Fantasy" remake With Nile Rodgers https://t.co/kJnyN1RZTS pic.twitter.com/jBo0X8tmLf

— Rolling Stone (@RollingStone) September 7, 2017

Ο Γιώργος Κυριάκου Παναγιώτου, όπως ήταν το πλήρες όνομά του, αυτή η συνθετάρα που έγραψε τόσες και τόσες τραγουδάρες, είχε υπογράψει και το Last Christmas, το οποίο μόνο χαρούμενο δεν ήταν. Τα περσινά Χριστούγεννα όλα ήταν μια χαρά, ήταν ένα κορίτσι και ένα αγόρι, υπήρχε έρωτας, αγάπη – και ένα δώρο: μια καρφίτσα για το πέτο του σακακιού. Εναν χρόνο μετά, όμως, μόνο η γιορτή ως ιδέα έμεινε ίδια, όλα άλλαξαν, το κορίτσι και το αγόρι φώλιασαν σε άλλες αγκαλιές. Και η καρφίτσα-δώρο άλλαξε πέτο, τρυπώντας την καρδιά.

Αυτά, τη μακρινή δεκαετία του ’80. Εν έτει 2016, ο Τζορτζ Μάικλ έκανε ριμέικ του βίντεο κλιπ τού Last Christmas, διασκεύασε τους στίχους και τη μουσική, έκλεισε τα μάτια και έφυγε για άλλους κόσμους, βάζοντας την υπογραφή του στην αποκαθήλωση του συμβολισμού της γιορτής.

Listen to the #GeorgeMichael Essentials Playlist on @AppleMusic … https://t.co/FUUXCOZzbZ pic.twitter.com/5bSqglA9pU

— GeorgeMichael.com (@GeorgeMOfficial) October 19, 2017

Ενας σπουδαίος συνθέτης, ένας εξαιρετικός τραγουδιστής και, βασικά, ένας καλός άνθρωπος -που βοήθησε πολύ κόσμο, δίχως να περιμένει κάποιο αντάλλαγμα- ανήκει στις μεγάλες απουσίες από τον εορτασμό, από τα πολύχρωμα λαμπάκια, από το χριστουγεννιάτικο ντεκόρ. Επειδή στα γλέντια μετράς όχι μόνο εκείνους που είναι δίπλα σου, αλλά και τις απώλειες. Ο Τζορτζ Μάικλ θα συνεχίσει να λείπει, σε ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη, στοιχειώνοντας για πάντα τα Χριστούγεννα, ως ένα πνεύμα που δεν το φοβάσαι, δεν ξεπηδά από την ιστορία του Εμπενίζερ Σκρουτζ, αλλά είναι καλό και αγαθό, νιώθεις ακόμα την παρουσία του, αλλά δεν σε λούζει κρύος ιδρώτας.

«Απλώς», στεναχωριέσαι ακόμα περισσότερα επειδή ο θάνατός του ήρθε να σου επιβεβαιώσει ότι τα Χριστούγεννα έτσι κι αλλιώς πάντα κουβαλούσαν μια αδιόρατη στεναχώρια που φυσικά και δεν μπορείς να την εξηγήσεις, μια λάιτ θλίψη που έρχεται σε αντίστιξη με τα φώτα, με τα γλέντια. Ξέρετε, υπάρχουν πολλοί σε αυτόν τον καταγεγραμμένο κόσμο που το Δωδεκαήμερο νιώθουν ότι κάτω από το χαλάκι της γιορτής υπάρχουν κάποια «σκουπιδάκια» τα οποία κρύφτηκαν εκεί για να μην τα δει το σόι, κανείς.

Ο χριστουγεννόκαιρος ανέκαθεν έφερνε μαζί του και μια νοσταλγία που πιθανώς να μην μπορούσες να την προσδιορίσεις, αλλά την ένιωθες να κάνει γκελ επάνω σε μελομακάρονα όχι και πολύ μελωμένα, αντιλαμβανόσουν αυτή την απροσδιόριστη «σκιά» να σπινάρει επάνω στην άχνη των κουραμπιέδων και να κάνει μετωπική σε μπολ με σαλάτες που δεν τις άγγιξε κανείς στο γιορτινό τραπέζι.

Ο χαμός του Μάικλ, ακριβώς έναν χρόνο πριν, ήρθε να βάλει εξώκοσμη σφραγίδα και υπογραφή στην άποψη ότι οι συγκεκριμένες γιορτές κερνάνε πολύ κοσμάκη μια γερή δόση μελαγχολίας, σε κοντράστ με την πολυφορεμένη και κλισέ άποψη ότι τα Χριστούγεννα σκουπίζουν τα δάκρυα όλης της χρονιάς. Αλλωστε, ο ίδιος, αυτό πίστευε όταν ήταν μικρός.

Μάλιστα, το είχε κάνει και τραγούδι, στις 14 Δεκεμβρίου 2009.

Ενας χρόνος, λοιπόν, χωρίς τον Τζορτζ Μάικλ, η γιορτή είναι εδώ, λείπει εκείνος. Δεν θέλω να τον θυμάμαι πνιγμένο στην κατάθλιψη και βυθισμένο στη θάλασσα της αυτολύπησης, αλλά δυνατό και με κέφια.

Εάν ήταν εδώ, ανήμερα των Χριστουγέννων θα πήγαινε στην εκκλησία της γειτονιάς του και μετά θα μας ευχόταν «Χρόνια πολλά» μέσα από την καρδιά του. Εκείνη που είχε άλλη άποψη για την παραμονή του ανάμεσά μας.

Βασικά, διαφωνούσε, τελικά, και για την ίδια την ευχή: ρε μαν, δεν έχουν σημασία τα πολλά τα χρόνια, αλλά τα πραγματικά καλά – όσα κι αν είναι.

Χρόνια καλά, λοιπόν. Χωρίς εισαγωγικά…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News