Κάποιες νοτούλες σε σειρά είναι μια μελωδία, κάποιες απλές νότες. Μπορεί το τελικό άκουσμα να είναι αδιάφορο και κλισέ, μπορεί όμως μόνο μια απλή μουσική φράση σα θύελλα να απλωθεί στα στόματα και στις ψυχές των ανθρώπων. Ποτέ κανείς δεν κατάφερε να εξηγήσει την αιτία γι’ αυτό το μαγικό φαινόμενο, μια και έχει να κάνει  με το πιο μη μετρήσιμο ανθρώπινο: τη δημιουργική ευαισθησία του καλλιτέχνη.

Δυστυχώς μελωδιόμετρα δεν υπάρχουν, εκείνα δηλαδή τα μέτρα και τα σταθμά, που κάνουν μια μελωδία εξαίσια και διεισδυτική. Αν υπήρχαν, ο Μάνος Λοΐζος, το «πληγωμένο αηδονάκι», ο λεπταίσθητος της μπαλάντας που, άμα λάχει, έγραφε και ζεϊμπεκάρες να χορεύει η χώρα επί αιώνες, θα τα είχε σπάσει και θα στεκόταν ισοϋψής πλάι στους  διαχρονικά σπουδαίους μελωδούς όλων των εποχών και όλων των στυλ μουσικής.

Αυτή ακριβώς η μοναδική διάσταση του μελωδού Λοΐζου ήρθε η ευτυχής συγκυρία να αναδειχθεί τον περασμένο Οκτώβρη στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης μέσα από μια συνομιλία γενεών και ειδών μουσικής. Δυο βορειοελλαδίτες ενορχηστρωτές της νέας γενιάς, ο Αντώνης Σουσάμογλου και ο Λάζαρος Τσαβδαρίδης, πήραν τις απέριττες Λοϊζικές μελωδίες (ναι, αυτή είναι η στέρεη βάση πάντα για κάθε είδος μουσικής) και  εμπνευσμένα τις «ετοίμασαν» για την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, που εξακολουθεί με φρεσκάδα και τόλμη να εκπλήσσει τόσο με τις επιλογές της όσο και με τα αισθητικά αποτελέσματά της.

Με τη διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη και τις ερμηνείες της Δήμητρας Γαλάνη, της Γιώτας Νέγκα και του Φοίβου Δεληβοριά, όσες και όσοι είχαμε την τύχη να παραβρεθούμε στις περυσινές συναυλίες, βιώσαμε τη λάμψη και τον θρίαμβο του Λοϊζικού υλικού. Μ’ αυτή, την «σοβαρής μουσικής» επεξεργασία και την άλλη οπτική, τραγούδια και μελωδικά θέματα, που δοκιμάστηκαν σε δρόμους, διαδηλώσεις, μπουζουκάδικα και φοιτητικά ξενύχτια, άντεξαν χωρίς ρυτίδες κι απόκτησαν μια νέα διάσταση. Η επανανάγνωση ήταν ουσιώδης αισθητική πρόταση και αποτελεί ήδη υψηλό πήχη για όποιον θελήσει  να αναδείξει στο μέλλον επιτεύγματα της ελληνικής τραγουδιστικής παράδοσης μακριά από ευκολίες και ναρκισσισμούς.

Τα όμορφα πρέπει να μοιράζονται κι οι βορειοελλαδίτες δεν είμαστε πλεονέκτες. Η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης υπό τη διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη, με ερμηνευτές τη Δήμητρα Γαλάνη, τη Γιώτα Νέγκα και τον Φοίβο Δεληβοριά σε ενορχηστρώσεις του Αντώνη Σουσάμογλου και του Λάζαρου Τσαβδαρίδη στις 8 Σεπτεμβρίου στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού επαναλαμβάνει το αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο για τα 80 χρόνια από τη γέννησή του.

Κανείς δε το ‘χει περισσότερη ανάγκη αυτό το αφιέρωμα από εμάς, τους ευήκοους ακροατές, σ’ αυτή την εποχή της ανυδρίας. Εξάλλου ο Μάνος Λοΐζος με το έργο του έχει από χρόνια πια κερδίσει το μεγάλο στοίχημα του καλλιτέχνη με το χρόνο: όσο θα ακούγονται ελληνικά στον πλανήτη, οι λέξεις «σ’ ακολουθώ» θα έχουν πάντα για ηχητικό υπόβαθρο τη μουσική του και τον τρόπο του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News