Για τους Ολλανδούς, η 17η Ιουλίου, η μέρα που έρριξαν (γνωστοί άγνωστοι) το αεροπλάνο των Μαλαισιανών αερογραμμών, είναι η δική τους 11η Σεπτεμβρίου. 196 νεκροί είναι Ολλανδοί από τα 298 θύματα αυτής της τραγωδίας. Χτες οργάνωσαν στο Άμστερνταμ μια επιμνημόσυνη τελετή. Οι σημαίες σε όλη τη χώρα κυμάτιζαν μεσίστιες και όλες οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα αναμετέδιδαν την τελετή. Ήταν εκεί 1.600 άνθρωποι – οικογένειες και φίλοι των θυμάτων, το βασιλικό ζεύγος, ο πρωθυπουργός, η κυβέρνηση, τα κόμματα. Στο κέντρο της αίθουσας 298 κεριά έκαιγαν μαζί και στο τέλος της τελετής 298 παιδιά (συγγενείς ή φίλοι των θυμάτων) ακούμπησαν από ένα λουλούδι πλάι στα κεριά.

Ο πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε (που δεν μπόρεσε να δώσει απαντήσεις στους συγγενείς των θυμάτων, αφού ακόμη είναι απροσπέλαστη στους ερευνητές η περιοχή όπου έπεσε το αεροσκάφος), μίλησε με ανθρωπιά κι ευαισθησία. «Στις μέρες και τις βδομάδες που ζήσαμε μετά την καταστροφή, είδαμε ότι υπάρχει σύμπνοια και ότι η λύπη μοιράζεται. Όταν ο θάνατος έρχεται τόσο ξαφνικά και μαζικά, οι άνθρωποι στηρίζουν ο ένας τον άλλο… Οι φωνές τους δεν θα ξανακουστούν, η παρουσία τους, τα ταλέντα τους, η φιλία τους, η αγάπη τους, χάθηκαν για πάντα. Έτσι, σε μια στιγμή… Κι αν είχαν ξεκινήσει τις διακοπές τους μια μέρα αργότερα; Κι αν το αεροσκάφος είχε καθυστέρηση; Κι αν ξύπναγα μια μέρα κι έλεγα ότι όλα αυτά, δεν ήταν παρά ένας εφιάλτης;» είπε. Απλά, λιτά, ουσιαστικά. Ύστερα μίλησαν συγγενείς των θυμάτων, για ένα λεπτό. Η Γκίτα των 13 χρονών, θυμήθηκε πως με τη μάνα της αγκαλιάζονταν στο αεροδρόμιο την ώρα του αποχαιρετισμού «κλαίγαμε, γελάγαμε και σφιχταγκαλιαζόμασταν» είπε στο μικρόφωνο.

(Έβλεπα στο βίντεο την τελετή και σκεφτόμουν τι παρηγορία είναι μια κηδεία. Αυτή που δεν μπόρεσαν να έχουν οι οικογένειες των θυμάτων, αυτή που τους προσέφερε η πατρίδα τους. Η εκβιαστική, μαζοχιστική, επίμονη ανασκαφή της ανάμνησης, η δημόσια έκφραση της υπόμνησης, η σύμπνοια και η συλλογικότητα -στο κακό και στον πόνο- η υποβοηθούμενη εκτόνωση της οδύνης, συνοψίζονται όλα μαζί στην έννοια της κηδείας. Τίποτα δεν τελειώνει εκεί, ο πόνος είναι άγριο πράμα, γίνεται όμως πιο γλυκός).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News