Μετά την έκρηξη των πυρομαχικών οι αντιδράσεις των πολιτών, η αδυναμία του Χριστόφια και η αμηχανία του κόσμου της Αριστεράς, η υποκρισία των ΜΜΕ και ο καιροσκοπισμός των πολιτικών δυνάμεων διαμορφώνουν ένα πρωτοφανές πολιτικό σκηνικό στην Κύπρο. Απόδειξη αναμφισβήτητη ότι η κρίση πέρασε την πόρτα του νησιού. Μόνο που στην Κύπρο κάθε γεγονός, ακόμα και κάθε εθνική συμφορά πρέπει απαραιτήτως να ενδύεται πατριωτικό μανδύα. Έτσι τα αδικοχαμένα παλικάρια από θύματα αναβαθμίζονται σε ήρωες με αποτέλεσμα οι λέξεις να χάνουν την σημασία τους. Μου έχει κάνει εντύπωση η ανάγκη των κυρίαρχων δυνάμεων στην Κύπρο για κατασκευή ηρώων χρόνια μετά το πέρας  των ηρωικών εποχών. Το «αλίμονο στους λαούς που έχουν ανάγκη από ήρωες» του Μπρέχτ εδώ  βρίσκει την απόλυτη δικαίωση του.

Έτσι μέσα σε ένα ασύλληπτο μπέρδεμα και υπό τους ήχους του Εθνικού Ύμνου της Ελλάδας μπλέκονται η πολιτική απόφαση της κυβέρνησης με αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός της έκρηξης των πυρομαχικών. Και μέσα στην γενική σύγχυση το κομμάτι εκείνο του πληθυσμού που δεν έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι κυβερνά αριστερός Πρόεδρος  βγάζει το άχτι του και το απωθημένο μίσος του κατά του Χριστόφια.

Το ότι ο Χριστόφιας είναι αριστερός δεν σημαίνει ότι είναι και καλός Πρόεδρος. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Η πολιτική απόφαση του Χριστόφια για την φύλαξη του επικίνδυνου υλικού είναι ένα θέμα αυτοτελώς κρινόμενο και ο τρόπος φύλαξης του από την Εθνική Φρουρά είναι ένα άλλο θέμα. Ακόμα και αν κρίνουμε ως λαθεμένη την πολιτική απόφαση κράτησης των πυρομαχικών( θα το δούμε παρακάτω) αυτό δεν συνεπάγεται αυτομάτως μοιραία και αναπόφευκτη ανευθυνότητα ως προς την φύλαξη τους. Προσπαθώντας να φορτώσουν όλη την ευθύνη στον Χριστόφια ορισμένοι κύκλοι επιμελώς αποφεύγουν να αναφερθούν στις τεράστιες ευθύνες του στρατού. Ενός δηλαδή κατ’ επίφασιν στρατού που επιβιώνει και διαιωνίζεται ως θεσμός λόγω κεκτημένης ταχύτητας. Ουδείς σοβαρός άνθρωπος πιστεύει στα σοβαρά ότι στις παρούσες συνθήκες, μέσα στα πλαίσια της ΕΕ υπάρχει θέμα πολεμικής αναμέτρησης και «αποτροπής του εχθρού». Η απόφαση αγοράς ηλεκτρικού ρεύματος από τα κατεχόμενα- μια και λόγω της έκρηξης στο Μαρί υπέστη μεγάλες ζημιές και ετέθη εκτός λειτουργίας το εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος- αποδεικνύει πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα. Ένας στρατός λοιπόν που δεν έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης και λειτουργεί σε δημοσιοϋπαλληλική βάση είναι φυσιολογικό να  αποκτά χαρακτηριστικά αντιπαραγωγικής ΔΕΚΟ του ελληνικού ευρύτερου δημόσιου τομέα : ανοργανωσιά, ευθυνοφοβία και αναβλητικότητα. Από αυτό το σημείο μέχρι την « κακιά στιγμή» της έκρηξης υπάρχει μικρή απόσταση.

Πάμε τώρα στην πολιτική απόφαση. Η σίγουρη οδός ήταν να δώσει ο Χριστόφιας το υλικό στους δυτικούς ή τον ΟΗΕ για να το διαχειριστούν. Είχαν εκφράσει την αντίθεση τους σε μια τέτοια κίνηση οι Ρώσοι, οι Σύριοι και οι Ιρανοί, οι δύο τελευταίοι με την απειλή- όπως λέγεται- αναγνώρισης των κατεχομένων. Ο Χριστόφιας, ως «συνεπής αντιδυτικός», βλέποντας στο πρόσωπο της Ρωσίας τον συνεχιστή της Σοβιετικής Ένωσης και μη αντιλαμβανόμενος ότι τα καθεστώτα της Συρίας και του Ιράν δεν είναι και τα πλέον συμπαθή στην ευρωπαϊκή οικογένεια στην οποία πρόκειται και να προεδρεύσει( ούτε και στους λαούς τους όπως αποδεικνύεται) πήρε την λάθος απόφαση να κρατήσει και να μην δώσει στους δυτικούς τα κατασχεθέντα πυρομαχικά. Αυτό όπως είπαμε δεν σήμαινε ότι ήταν μοιραίο και αναπόφευκτο να σκάσουν. Είμαι όμως σίγουρος ότι οι περισσότεροι από εκείνους που καταφέρονται σήμερα με ασίγαστο πάθος κατά του Χριστόφια θα έκαναν ακριβώς το ίδιο αν αποφάσιζε να τα παραδώσει στους δυτικούς. Θα τον κατηγορούσαν, μάλιστα, ότι απεμπολεί τα συμφέροντα του κυπριακού κράτους εξωθώντας τον Άσσαντ και τον Αχμαντινετζάντ σε αναγνώριση του ψευτοκράτους, για προδοσία και τα άλλα συναφή και τόσο «εύκολα» στην φτηνή εθνικιστική ρητορεία. Τώρα, επειδή τους βολεύουν οι εξελίξεις, υποκριτικά αποσιωπούν αυτή την παράμετρο που υπό άλλες συνθήκες θα είχαν μετατρέψει σε πατριωτικό φλάμπουρο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News