Παρακολουθώ τις διαδηλώσεις και τα επεισόδια που ξέσπασαν στην Τουρκία, μετά τη δολοφονία του 16άχρονου Μπερκίν Ελβάν, και συνειρμικά το συγκρίνω, όπως όλοι, με τα επεισόδια στην Ελλάδα μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ο χαμός ενός παιδιού, τόσο άδικα και λάθος, είναι σίγουρα μια αφορμή για να αντιδράσει κανείς απέναντι στο κάθε φορά σύστημα.

Γιατί, όμως, δεν ανοίγει ρουθούνι όταν κινδυνεύουν 5,5 εκατομμύρια παιδιά; Γιατί δεν αντιδρώ όταν διαβάζω ότι σύμφωνα με στοιχεία έκθεσης της UNICEF ο εμφύλιος στη Συρία έχει ως αποτέλεσμα να πληγούν 5,5 εκατομμύρια παιδιά; Γιατί δεν είναι αυτό το πρώτο μου θέμα;

Γιατί αυτά τα 5,5 εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν πρόσωπο… Γιατί ο αριθμός είναι τόσο μεγάλος που αν και μπορώ πολύ εύκολα να τον διαχειριστώ αν ήταν χρήματα -ενδεχομένως κάνοντας επενδύσεις, δώρα, ταξίδια- ωστόσο δυσκολεύομαι να τον φανταστώ ως μέγεθος, αν ήταν για παράδειγμα πορτοκάλια ή κόκκοι ρυζιού. Γιατί η σάρκα μου έχει συνηθίσει σε μιαν ανατριχίλα επιλεκτική και πάντα κοιτάζοντας ένα πρόσωπο. Μάτια, στόμα που τα κοιτώ και σκέφτομαι το κρίμα. Και, δυστυχώς, όσο κι αν τα κοιτώ στον υπολογιστή μου, στην τηλεόραση ή στις σπουδαίες μου επαναστάσεις, όταν δηλαδή σηκώνομαι από τον καναπέ μου για να τα συναντήσω αφισοκολλημένα στις κολώνες που φωτίζουν τους δρόμους των διαδηλώσεων… τα πρόσωπα αυτά τα παιδικά, μένουν πάντα ΕΝΑ, δίχως να πολλαπλασιάζονται σε 5,5 εκατομμύρια εκεί μπροστά στα μάτια μου.

Να μου συγχωρέσετε τον λαϊκισμό. Αλλά ο νους μου είναι πολύ μικρός για να χωρέσει το μέγεθος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News