Ο πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου Φερχόφσταντ είχε πει σαρκαστικά πριν το καλοκαίρι, όταν ρωτήθηκε για το αν θα αλλάξει κάτι στην Ευρώπη μετά τις γερμανικές εκλογές, ότι λίγο πολύ αν αναβάλουμε κάθε φορά τις σημαντικές αποφάσεις εξαιτίας κάποιων εκλογών, τότε θα… γεράσουμε και δεν θα έχει αλλάξει τίποτα.

Οι γερμανικές εκλογές πέρασαν και φυσικά τίποτα δεν έχει ουσιαστικά αλλάξει. Τώρα η αναμονή μας μετατίθεται, όπως συχνά γράφεται, για μετά τις ευρωεκλογές του ερχόμενου Μαΐου. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε τις διαδικασίες σύστασης του νέου ευρωκοινοβουλίου και εκλογής της νέας ευρωπαϊκής επιτροπής, τότε μιλάμε σχεδόν για ένα χρόνο αναμονής ακόμα.

Αλλά ακόμα και αν… αντέξουμε ως τότε τι μπορούμε πραγματικά να περιμένουμε από μια ευρωπαϊκή ηγεσία, που αντιμετωπίζει φοβικά τους πολίτες και αποφεύγει να τους πει δυσάρεστα πράγματα πριν από κάθε εκλογική μονομαχία; Μάλλον τίποτα. Η υπόθεση θυμίζει το κλασσικό θεατρικό του Σάμιουελ Μπέκετ «Περιμένοντας τον Γκοντό», όπου οι θεατές περιμένουν έναν άνθρωπο που δεν έρχεται ποτέ. Αλλά για την ελληνική κοινωνία, που περιμένει εδώ και μήνες αν όχι χρόνια να δει να αλλάζει κάπως η προσέγγιση των βορειοευρωπαίων για τα αίτια και την αντιμετώπιση της κρίσης, η προσμονή αυτή είναι μάλλον δείγμα απελπισίας και παραίτησης. Βολεύει από την άλλη και σαν άλλοθι, που μπορεί να συντηρεί ακόμα ιδεολογήματα και μύθους από όλα τα πολιτικά στρατόπεδα.

Όμως το κακό με τις ευρωεκλογές είναι ότι γίνονται ταυτόχρονα σε 28 διαφορετικές χώρες, που η κοινωνία της κάθε μιας περιμένει κάτι εντελώς διαφορετικό αν όχι απολύτως αντίθετο από την άλλη. Αυτό που ελπίζουν οι πολίτες των χωρών του Νότου είναι αυτό που πιθανά να τρομάζει τους πολίτες στο Βορρά και το αντίθετο. Αυτή τη στιγμή υπάρχει πολύ λιγότερο από ότι πριν από πέντε χρόνια μια ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, που θα μπορούσε να ανταποκριθεί σε ένα πανευρωπαϊκό προεκλογικό αγώνα. Και γι αυτό ευθύνονται φυσικά οι ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες που αποδείχθηκαν πολύ λίγοι για τις περιστάσεις. Οι περισσότεροι προσπαθούσαν σε κάθε κρίσιμη καμπή της κρίσης να αποδείξουν στην κοινή γνώμη της χώρας προέλευσής τους ότι πρωτίστως φροντίζουν για το εθνικό συμφέρον. Τα λόγια περί περισσότερης Ευρώπης έμεναν απλά ωραίες εκθέσεις ιδεών.

Οι μεγάλες πολιτικές ομάδες προσποιούνται βεβαίως ότι θα κάνουν έναν πανευρωπαϊκό πολιτικό αγώνα, παρουσιάζοντας «κοινούς υποψήφιους» για τη θέση του προέδρου της Κομισιόν. Αλλά στην ουσία η Ευρώπη είναι τόσο εσωτερικά διχασμένη, όσο ποτέ άλλοτε μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου. Και αυτός ο διχασμός που οφείλεται ακριβώς στην πρόταξη εθνικών συμφερόντων κάτω από ευρωπαϊκούς μανδύες, είναι που πιθανώς θα οδηγήσει στο αποτέλεσμα, που ξαφνικά όλοι ομόφωνα προβλέπουν. Την αύξηση των εθνικιστικών και αντιευρωπαϊκών δυνάμεων στο επόμενο ευρωκοινοβούλιο, με πρώτους και… χειρότερους τους φανατικούς της Ακροδεξιάς. Μετά τον Μάιο μπορεί και να το λέμε «Αντι-Ευρωκοινοβούλιο». Και μετά θα βρούμε πάλι να περιμένουμε κάτι μεταθέτοντας πάλι τις ελπίδες μας. Μέχρι να γεράσουμε για τα καλά. Και εμείς και αυτό το έτσι κι αλλιώς σκουριασμένο οικοδόμημα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News