Οι φήμες είχαν στηθεί με μαστοριά – ένα υπονοούμενο, μια φωτογραφία, ένα κουτσομπολιό ανάμεσα σε διπλωμάτες… Ο Γιούνκερ μπεκρουλιάζει, είναι η φήμη. Στο Εurogroup το ‘τσουζε, λένε «πηγές», «κιβώτια με κρασιά έφταναν σε κάθε συνεδρίαση»… Και δεν φτάνει μόνο αυτό. Επιπλέον, καπνίζει! Μάλιστα. Δημοσιεύματα αναφέρουν συγκεκριμένα, ότι στην τελευταία σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος κάπνιζε απανωτά τσιγάρα, ενώ οι συνεργάτες του λέγεται πως έχουν διερευνήσει τη δυνατότητα αλλαγής του κανονισμού ασφαλείας στο κτίριο Μπερλεμόν, ώστε στο Προεδρικό γραφείο να επιτρέπεται το κάπνισμα…

(Αν νομίζετε ότι αστειεύομαι, κάνετε λάθος. Μεταφέρω αυτούσιες τις «πληροφορίες» που είδαν το φως της δημοσιότητας).

O tempora o mores… Αυτή η «ηπειρωτική» Ευρώπη είναι κακόγουστη και σχεδόν χυδαία, και αυτή είναι η σκόπιμη εντύπωση που δημιούργησαν τον τελευταίο καιρό τα βρετανικά δημοσιεύματα (ακόμη και της Guardian), αναφερόμενα στο πρόσωπο του Ζ.Κ.Γιούνκερ. Πρόκειται για την τελευταία ψύχωση των Βρετανών, οι οποίοι -αφού περίμεναν να κατακλυστούν από Βουλγάρους και Ρουμάνους κομπογιαννίτες μετανάστες και αφού κλειδαμπαρώθηκαν στα σπίτια τους την παραμονή απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας και αφού τελικά διαψεύστηκαν- τώρα βρήκαν τον νέο «εθνικό μπαμπούλα», ο οποίος ακούει στο όνομα Γιούνκερ.

Πραγματικά όμως, ποιοι είναι οι λόγοι της τυφλής βρετανικής αντιπαράθεσης στον Λουξεμβούργιο πολιτικό; Καταρχάς είναι φεντεραλιστής – το δηλώνει ο ίδιος, το αποδεικνύει ο πρότερος πολιτικός του βίος. Αυτό και μόνο, είναι ένα βόλι στη βρετανική ψυχή που εξακολουθεί να βλέπει την ΕΕ ως μια Ενιαία Αγορά και τίποτα πέραν τούτου. Ως εκ τούτου επίσης, οι αλλαγές που θέλει το Λονδίνο να προωθήσει στην ΕΕ – κατά τρόπο ώστε να ενισχυθεί η εθνική κυριαρχία και να αποδυναμωθεί η ενοποιητική διαδικασία – δυσχεραίνονται λόγω της «αφερεγγυότητας» του προσώπου που θα πρέπει να τις καθοδηγήσει. Και, τέλος, η Βρετανία υποστηρίζει και προπαγανδίζει, ότι το σύστημα που εφαρμόζεται στο πνεύμα της συνθήκης της Λισαβώνας, «δεν έχει νομιμότητα. Δεν πρόκειται για μια δημοκρατική διαδικασία, αλλά για μια συμφωνία του παρασκηνίου» επαναλαμβάνει ακούραστα ο Ντ. Κάμερον.

(Με άλλα λόγια ήταν πρότυπο δημοκρατικής λειτουργίας το αλογοπάζαρο των ηγετών που έβγαλε Πρόεδρο της Επιτροπής τον Μπαρόζο, ή το άλλο που – έπειτα από τρεις μήνες – έδωσε την εντολή στον Σαντέρ, και είναι «συμφωνία του παρασκηνίου» η συνταγματική πρόβλεψη που ορίζει, πως ο Πρόεδρος της Επιτροπής πρέπει να αντανακλά την ψήφο των ευρωπαίων πολιτών στις ευρωεκλογές…)

Η αλήθεια είναι πως το Ηνωμένο Βασίλειο υπό την καθοδήγηση του Ντ. Κάμερον υπέστη ένα θεαματικό πλήγμα στο γόητρό του, καθώς ακόμη κι οι συνήθεις σύμμαχοί του αλλαξοπίστησαν και έμεινε τελικά στον τοίχο, με τον ομογάλακτο Ούγγρο πρωθυπουργό Β. Όρμπαν. Η ιστορική δεξιοτεχνία των βρετανικών εκβιασμών, αυτή τη φορά εκτροχιάστηκε. Ο Κάμερον δεν θυμίζει σε τίποτα τη Θάτσερ, που με την πολεμική κραυγή «θέλω τα λεφτά μου πίσω» κι έπειτα από 5 χρόνια διαπραγμάτευσης κέρδισε το 1984 το «βρετανικό τσεκ». Ο Κάμερον δεν θυμίζει καν τον Τζον Μέιτζορ, που στο Μάαστριχτ το ΄91 θέσπισε το δικαίωμα αυτο-εξαίρεσης από την ΟΝΕ και που στην Κέρκυρα το ΄94 μπλόκαρε με βέτο την εκλογή του Ζαν Λικ Ντεάν στην Προεδρία της Επιτροπής. Ο Κάμερον δεν θυμίζει τέλος τον Μπλερ, όταν (το 2004) μπλόκαρε την υποψηφιότητα του Γκι Φέρχοφσταντ για την Προεδρία της Επιτροπής. Ο Κάμερον θυμίζει τον εαυτό του, όταν (το 2009) έβγαλε τους Συντηρητικούς ευρωβουλευτές από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα – που ήταν δεξιό μεν, φιλευρωπαϊκό δε – κι έφτιαξε την καθαρή ευρωσκεπτικιστική Ομάδα των Ευρωπαίων Συντηρητικών.

(Δια της διολισθήσεως το στενό της Μάγχης διευρύνεται. Πρόκειται για ένα πολιτικο-γεωλογικό φαινόμενο).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News