Χτες, ήταν μια ιστορική μέρα – για τη Γαλλία, για τον κόσμο. Σήμερα, υπάρχει η αγωνία της επόμενης μέρας. Χτες, οι Γάλλοι «ξαναπήραν τη Βαστίλλη». Σήμερα, βλέπουν τις δύσκολες ισορροπίες που πρέπει να κάνουν – στο δικαίωμα της ασφάλειας των καθολικών Γάλλων, αλλά και των εβραίων και των μουσουλμάνων. Χτες, ο κόσμος που κατέβηκε στους δρόμους, στο Παρίσι, τις μεγαλουπόλεις, αλλά και (πρωτοφανώς) στα χωριά, ξαναβρήκε την εθνική του περηφάνεια και καλοδέχτηκε σύμπασα τη διεθνή ηγεσία. Σήμερα, οι πάντες αναρωτιούνται αν υπάρχουν προοπτικές διεθνούς συνεργασίας απέναντι στην τρομοκρατία.

Όπως σημειώνουν Γάλλοι αναλυτές (Monde, Liberation) η χτεσινή μοναδική διαδήλωση έδειξε ότι το γαλλικό πολιτικό σύστημα έχει αντοχές. Ο φόβος και η ανασφάλεια αναποδογύρισαν την Κυριακή, έγιναν τόλμη μέσα από την αλληλεγγύη – «κανείς δεν ήθελε να γυρίσει σπίτι του» σημειώνεται στις ανταποκρίσεις, όλοι ήθελαν να γευτούν μέχρι την  τελευταία σταγόνα τη νέα εθνική συλλογικότητα. Από την οποία είχε εκτοπιστεί η Μαρίν Λεπέν, θλιβερά απομονωμένη από τη γιορτή της Δημοκρατίας.

Αυτά έγιναν  χτες. Σήμερα, όμως, όλοι αναρωτιούνται αν ο κόσμος ολόκληρος μπορεί «να κτίσει» πάνω στη διαδήλωση της Κυριακής, αν αυτή η ιστορική μέρα μπορεί να αποτελέσει την απαρχή μιας νέας κατάστασης, αν μπορεί να γεννήσει συνέπειες.

Πολλοί υπενθυμίζουν ότι οι «ιστορικές μέρες» πολύ συχνά δεν οδήγησαν σε μείζονες ανατροπές. Κι επειδή οι λύσεις είναι δύσκολες, σύνθετες, ευαίσθητες, περισσότερες πιθανότητες συγκεντρώνει το ενδεχόμενο η χτεσινή μέρα να αποδειχθεί μια «παρένθεση», παρά να καταγραφεί ως η απαρχή μιας πραγματικής διεθνούς συνοχής.

Οι Γάλλοι αναλυτές, σημειώνοντας τα ερωτήματα της «επόμενης μέρας», αναφέρουν πως: πρώτα απ' όλα πρέπει να εξεταστεί η λειτουργία των υπηρεσιών ασφαλείας, κατά τρόπο ώστε να αυξηθεί η ικανότητά τους να εντοπίζουν τον πραγματικό κίνδυνο. Δεύτερον, πρέπει να αναπροσαρμοστεί η στρατηγική απέναντι στην «ισλαμική τρομοκρατία», διότι μέχρι τώρα είχε σαφή γεωγραφικό προσδιορισμό (ήταν στη Συρία, το Ιράκ, τη Λιβύη), ενώ πλέον είναι «πολυεθνική» και διάχυτη σε όλο τον κόσμο. Τρίτον, πρέπει να συνυπολογιστεί ο κίνδυνος από το «φάντασμα του μοναχικού λύκου», του μαχητή που αυτοτροφοδοτείται, οργανώνει μια μικρή συλλογικότητα και επιτίθεται θανατηφόρα σε μια συναγωγή, ή μια εκκλησία. Και τέταρτον, όλα αυτά τα ερωτήματα ενδεχομένως πυροδοτηθούν από εύκολες, λαϊκιστικές και εμπρηστικές προσεγγίσεις, που θα προωθηθούν από το Εθνικό Μέτωπο, αν καταλάβει την εξουσία.

Στο ερώτημα, τέλος, αν αυτή η θαυμάσια εικόνα της διεθνούς αλληλεγγύης που έδωσε η χτεσινή «γιορτή της δημοκρατίας», μπορεί να μετεξελιχθεί και να μετουσιωθεί σε μια δομημένη διεθνή συνεργασία, διατυπώνονται σοβαρές αμφιβολίες. «Η υπέροχη αυτή εικόνα ήταν παραπλανητική» υποστηρίζει αναλυτής της «Monde». «Αν εξετάσουμε τις θέσεις που έχουν όλοι αυτοί οι ηγέτες, στο θέμα της Συρίας για παράδειγμα, θα δούμε ότι είναι ριζικά διαφορετικές. Κι αν επίσης ανοίξουμε μαζί τους μια συζήτηση για την τρομοκρατία, επίσης θα ακούσουμε διαφορετικές προσεγγίσεις. Δεν αποκλείεται η τραγικότητα του επεισοδίου Charlie να ενισχύσει την πολιτική βούληση για μια συντονισμένη απάντηση στην τρομοκρατία, όμως τώρα είναι πολύ νωρίς για να βγάλουμε συμπεράσματα».

(Μια ερώτηση στον επίλογο – βλέποντας την εξέλιξη αυτής της τεράστιας διαδήλωσης, μήπως νιώσατε κι εσείς ένα μικρό, αλλά οδυνηρό τσίμπημα ζήλιας;)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News