«Φοβάμαι ότι η δημοσιογραφία έχει πλέον υποστεί ένα ανεπανόρθωτο πλήγμα. Οτι απέτυχε. Δεν καταφέραμε να κάνουμε σαφές στο κοινό τι είδους φασίστα ήταν έτοιμο να ψηφίσει». Το σχόλιο στο Twitter είναι του Τζεφ Τζάρβις, ενός από τις πιο έγκυρες φωνές συνείδησης της αμερικανικής δημοσιογραφίας. Ο Τζάρβις κατηγορεί τον εαυτό του και το επάγγελμά του. Κατηγορεί όλα τα «ισορροπημένα» μέσα ενημέρωσης για αυτήν την «ψεύτικη» ισορροπία που δημιούργησαν.

Στο ίδιο πνεύμα, ο Μπράιαν Μπέτλερ στο New Repubblic επιτίθεται στα μέσα ενημέρωσης της χώρας του για το γεγονός ότι στάθηκαν ανίκανα να δώσουν ουσιαστικό περιεχόμενο στην αδιαμφισβήτητη ικανότητά τους να αποκαλύπτουν γεγονότα και στοιχεία. Στο όνομα της αντικειμενικότητας, λέει, έβαλαν στην ίδια ζυγαριά τα μέιλ της Χίλαρι Κλίντον με τις σεξουαλικές επιθέσεις του Ντόναλντ Τραμπ και την αποδεδειγμένη φοροδιαφυγή του. «Ελπίζω να τα καταφέρουμε καλύτερα την επόμενη φορά» καταλήγει ο Μπέτλερ. «Αν υπάρχει μια επόμενη φορά».

Φωτό: Τηλεοπτικά συνεργεία και ζωντανή κάλυψη των αμερικανικών εκλογών/ REUTERS/Lucy Nicholson 

Πρώτα τα κακά νέα: Η Toblerone έχει πλέον λιγότερα κομμάτια. Επειτα η απορία: Και γιατί αυτή η πληροφορία κατέληξε στην πρώτη σελίδα των Financial Times; Τέλος η εξήγηση: Επειδή αυτή η περίφημη ελβετική σοκολάτα έπεσε θύμα του Brexit. Με άλλα λόγια, η Toblerone δεν τροποποίησε το γνωστό οδοντωτό της σχήμα για αισθητικούς λόγους ούτε φυσικά για γαστρονομικούς. Οι λόγοι είναι καθαρά οικονομικοί. Και εντοπίζονται στην πτώση της αγγλικής λίρας, η οποία προκλήθηκε από το Brexit με αποτέλεσμα να έχει αυξηθεί το κόστος των συστατικών και των πρώτων υλών.

Η ίδια η εταιρία από την πλευρά της αποδίδει την εξέλιξη στην πτώση του ελβετικού φράγκου. « Ή θα αυξάναμε την τιμή ή θα μειώναμε ελαφρώς τον όγκο του προϊόντος» εξήγησε εκπρόσωπος της εταιρίας στο Λονδίνο. Επελέγη το δεύτερο που σημαίνει ότι το βάρος μειώθηκε στα 360 από τα 400 γραμμάρια στη μεγάλη συσκευασία και στα 150 από τα 170 στη μικρή, ενώ συγχρόνως μεγάλωσε η απόσταση ανάμεσα στα «δόντια». Οπως και να ‘χει, στα σόσιαλ μίντια πληθαίνουν οι διαμαρτυρίες των φαν. Στο κάτω κάτω η Toblerone υπήρχε έτσι όπως την ξέραμε από το μακρινό 1908. Και ξέρετε πώς είναι αυτά: ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα, η σοκολάτα πρέπει να μείνει η ίδια.

Φωτό: Πριν και μετά: πίσω από τη νέα φόρμα κρύβεται η μείωση του βάρους Πηγή: FT

Οχι, δεν είναι ο «επίσημος» σύντροφος. Ούτε κρυφός ή λιγότερο φανερός εραστής. Από την άλλη, δεν είναι μόνο συνάδελφος. Αλλά ούτε και σκέτο φίλος. Οποιος έχει καταλάβει περί τίνος πρόκειται, τότε σημαίνει πως έχει βρει στη δουλειά του αυτό που το BBC ορίζει ως «work spouse», δηλαδή «σύζυγο γραφείου».

«Η στενή σχέση με κάποιους συναδέλφους γίνεται πλέον αναπόφευκτη όλο και πιο συχνά» εξηγούν οι ερευνητές του πανεπιστημίου της Νεμπράσκα που μελέτησαν αυτό το είδος των σχέσεων. Των οποίων τα χαρακτηριστικά είναι σαφή: μιλάμε για μια «ειδική σχέση, μια πλατωνική φιλία με ένα συνάδελφο η οποία χαρακτηρίζεται από έναν ισχυρό συναισθηματικό δέσιμο, υψηλά επίπεδα εμπιστοσύνης, στήριξης, πίστης, εντιμότητας και σεβασμού». Και τι άλλο; Κοινά ενδιαφέροντα, κοινή αίσθηση χιούμορ και -φυσικά- πολύ χρόνο μαζί στη δουλειά. Αποτέλεσμα; Όχι μόνο μια πιο ευτυχισμένη εργασιακή ζωή αλλά και πιο παραγωγική.

Οι ερευνητές πάντως επισημαίνουν ότι υπάρχει και μια σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού – από τι σκηνές ζηλοτυπίας των άλλων (συναδέλφων, κανονικών συντρόφων) ως «ενδοσυζυγικές» συγκρούσεις που μπορούν να προκύψουν από διάφορους λόγους και να φτάσουν ακόμη και στο «διαζύγιο». Και τότε; Ε, ο ένας από τους δυο δεν έχει παρά να αλλάξει δουλειά.

Φωτό: Ξέρει κανείς καλύτερο τρόπο για να δουλέψει; Πηγή: ΒΒC

Μια φυλακή χωρίς κλειδαριές και λουκέτα από την οποία δεν το σκάει κανείς. Στις τακτοποιημένες σκανδιναβικές χώρες που πρωτοπορούν εδώ και δεκαετίες και σε αυτό το πεδίο; Όχι, στη Βραζιλία των φαβέλας και της υψηλής εγκληματικότητας. Η χώρα της σάμπα μετράει ήδη πενήντα τέτοια σωφρονιστικά καταστήματα. Και όπως μας πληροφορεί το ιταλικό πρακτορείο Ansa, για να ανοίξει ένα τέτοιο απαιτείται η συνδρομή της τοπικής κοινότητας και των δικαστικών αρχών. Από την άλλη πλευρά, για να φιλοξενηθεί εκεί ένας κρατούμενος θα πρέπει να έχει καταδικαστεί αμετάκλητα και να έχει εκτίσει ένα μέρος της ποινής του σε μια παραδοσιακή φυλακή.

Αυτήν την πραγματικότητα για τη Βραζιλία αποτύπωσε στον φωτογραφικό της φακό η ιταλίδα φωτογράφος Μαρίνα Λορούσο. Και το αποτέλεσμα είναι μια σειρά από φωτογραφίες που θα εκτίθενται έως τις 27 Νοεμβρίου στη Μπιενάλε της Βενετίας. Σε αυτά τα σωφρονιστικά καταστήματα, εξηγεί η ίδια, «τα κλειδιά κρατούν οι ίδιοι οι κρατούμενοι, οι οποίοι και αυτοδιαχειρίζονται την κοινή ζωή τους και συμμετέχουν σε προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης που τρέχουν μη κυβερνητικές οργανώσεις». Και φανταστεί κανείς ότι η πρώτη φυλακή του είδους άνοιξε το μακρινό 1972. Κι από τότε οι φυγάδες μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Φωτό: Εικόνες μιας κοινής ζωής από τις βραζιλιάνικες φυλακές. Πηγή: Ansa/Marina Lorusso