Οχι, δεν συγκρίνει τον Ντόναλντ Τραμπ με τον Χίτλερ ο ισραηλινός αρθρογράφος Σεμί Σαλέβ. Εκείνο που λέει στη Haaretz, όμως, είναι ότι η λαϊκή υποστήριξη που απολαμβάνει ο αμερικανός υποψήφιος για τον Λευκό Οίκο τον έκανε να καταλάβει πώς κατέκτησε την εξουσία με εκλογές ο γερμανός δικτάτορας. Βλέποντας τόσους ψηφοφόρους να γοητεύονται από τον Τραμπ αντιλήφθηκε «πώς η δικαιολογημένη δυσαρέσκεια και οι οικονομικές δυσκολίες, η αποσύνθεση των κοινωνικών τάξεων και η δημιουργία άλλων στη θέση τους μπορούν, σε συνδυασμό με τον ρατσισμό και την πλήρη άγνοια, να οδηγήσουν στην εξουσία έναν άνθρωπο όχι μόνο εμφανώς ακατάλληλο αλλά και επικίνδυνο».

Ο αρθρογράφος της ισραηλινής εφημερίδας παρατηρεί και κάτι άλλο: ότι ο συνδυασμός αυτών των παραγόντων είναι τόσο ισχυρός ώστε μπορεί να σαρώσει και να παραλύσει το εδραιωμένο πολιτικό σύστημα μιας χώρας. Ασφαλώς, ο Τραμπ δεν είναι Χίτλερ, όπως η μεσοπολεμική Γερμανία δεν μπορεί να συγκριθεί με τη σημερινή Αμερική. Δεν πρέπει ωστόσο να αγνοεί κανείς δυο πράγματα. Πρώτον, δεν πρέπει να υποτιμά τη δυνατότητα των σόσιαλ μίντια και των κυνικών πολιτικών να δημιουργούν ένα παραληρηματικό σύμπαν. Δεύτερον, ακόμη και αν χάσει ο Ντόναλντ Τραμπ, δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ το μάθημα που πήραμε από την αδιαμφισβήτητη επιτυχία του να φτάσει μόλις ένα βήμα από την εξουσία.

Φωτο: Ο Ντόναλντ Τραμπ με ένα ύφος που, όσο να ναι, κάπως σε τρομάζει. Πηγή: Jonathan Ernst, Reuters

Πότε συνδέθηκε για πρώτη φορά το διοξείδιο του άνθρακα με την υπερθέρμανση του πλανήτη; Το ερώτημα αποκτά ιδιαίτερη σημασία μετά την προχθεσινή αποκάλυψη των Ηνωμένων Εθνών ότι η συγκέντρωση του διοξειδίου στην ατμόσφαιρα πέρασε το 2015 το ψυχολογικό όριο των 400 μερών ανά εκατομμύριο και ότι θα μείνει (τουλάχιστον) τόσο για ολόκληρες γενιές. Και η απάντηση εκπλήσσει. Γιατί η πρώτη φορά που ο άνθρωπος αντιλήφθηκε τις καταστροφικές συνέπειες από τη χρήση του άνθρακα στον πλανήτη ήταν τον 19^ο αιώνα.

Ηδη το 1883, αποκαλύπτει το Quartz, είχε γίνει ευρέως αποδεκτή από τους επιστήμονες η θεωρία ότι η αγάπη μας για τον άνθρακα προκαλούσε την καταστροφή του περιβάλλοντος. Σχεδόν 60 χρόνια νωρίτερα, ο γάλλος φυσικός Ζοζέφ Φουριέ είχε παρατηρήσει ότι η σύνθεση της ατμόσφαιρας είναι πιθανό να επηρεάζει το κλίμα. Το 1896, ο σουηδός φυσικός και χημικός Σβάντε Αρένιους έγινε ο πρώτος που ανέλυσε διεξοδικά τον τρόπο με τον οποίο το διοξείδιο του άνθρακα επηρεάζει την παγκόσμια θερμοκρασία επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά τις υποθέσεις των προγενέστερων ειδικών.

Κι όμως. Σχεδόν 1,5 αιώνα μετά, βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο.

Φωτο: Πάντως φαινόταν από τότε, έτσι δεν είναι; Πηγή: DWF Hardie/ICI/Wikimedia

Προσπαθήστε να φανταστείτε τη σκηνή: πηγαίνετε στο πατρικό σας σπίτι, ελαφρώς παρατημένο μετά τον ξαφνικό θάνατο της μητέρας σας πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, και αποφασίζετε να βάλετε μια τάξη στη σοφίτα. Γεμίζετε σακούλες με άχρηστα πράγματα όταν χωμένο σε ένα συρτάρι εντοπίζετε ένα πακέτο. Σας φαίνεται ότι έχει χαρτιά, το ανοίγετε και τι βλέπετε; Εκατοντάδες χαρτονομίσματα. Ναι, αλλά σε τι νόμισμα; Στην προκειμένη περίπτωση, λιρέτες.

Αυτή είναι η πρώτη πράξη του έργου – ή μάλλον η φάση της τύχης. Γιατί μετά ακολουθεί η φάση της ατυχίας: ψάχνετε και σε άλλα σημεία, βρίσκετε και άλλα χαρτονομίσματα, τα μετράτε, βγαίνουν 37 εκατομμύρια, κάνετε τους υπολογισμούς, είναι κάπου 20.000 ευρώ. Ε, δεν πηγαίνετε στην τράπεζα για να διηγηθείτε την ιστορία και να τα αλλάξετε σε ευρώ; Εκεί σας λένε όμως ότι, σύμφωνα με τις σχετικές αποφάσεις της Κεντρικής Τράπεζας, ανταλλαγή δεν μπορεί να υπάρξει: ό,τι ανταλλάχθηκε, ανταλλάχθηκε μέχρι τον Φεβρουάριο του 2012. Κι ο θησαυρός του μακαρίτη; Α, είναι κουρελόχαρτα, «δείτε μήπως τα θέλει κανένας συλλέκτης».

Η Αντζελα Βάργκας, κόρη της μητέρας που μάζευε χρήμα χωρίς να το πει ποτέ σε κανέναν, δεν το βάζει κάτω. Oπως αναφέρει η Corriere della Sera, θα καταφύγει στη δικαιοσύνη με το επιχείρημα ότι η διορία για την ανταλλαγή θα πρέπει να αρχίζει από τη στιγμή που βρίσκεις τα χρήματα. Ο δικηγόρος της 60χρονης Ιταλίδας ισχυρίζεται ότι υπάρχει και σχετική νομολογία του Ανώτατου Δικαστηρίου. Πολλοί συμπατριώτες της πάντως δεν περιμένουν την απόφαση: η Κεντρική Τράπεζας της Ιταλίας εκτιμά ότι σε σοφίτες, συρτάρια και ντουλάπες υπάρχει κρυμμένος ένας θησαυρός σε λιρέτες αξίας 1,5 δισ. ευρώ. Είναι να μην αρχίσεις το ψάξιμο;

Φωτό: Ενα χαρτονόμισμα των 10 ευρώ κι από κάτω εκατομμύρια λίρες. Χωρίς καμία αξία; Πηγή: http://www.fanpage.it/

Οι λίστες είχαν πάντα καλή τύχη στο αναγνωστικό κοινό και αυτή που συνέταξε ο Στιούαρτ Εριτέιτζ στον Guardian για τα «σαράντα πράγματα που δεν πρέπει πια να κάνει κανείς» δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση: τα σχόλια και οι κοινοποιήσεις είναι εκατοντάδες. Η λίστα θα μεγαλώσει κι άλλο – γιατί είναι πολλά τα πράγματα που κάνει ο καθένας από εμάς κάθε μέρα και πολλά από τα οποία είναι εντελώς άχρηστα αν όχι αντιπαραγωγικά. Για παράδειγμα; «Να τρως πέντε μερίδες φρούτα ή λαχανικά ημερησίως». Γιατί; «Ε, στη Βρετανία είναι πέντε, στη Δανία έξι, στην Αυστραλία επτά. Τρώμε λίγα φρούτα και λαχανικά κάθε μέρα, χωρίς να τα μετράμε και είμαστε εντάξει».

Αλλο; το σταθερό τηλέφωνο. «Μα υπάρχει κανείς που να σας καλεί πια σε αυτό;». Κι ακόμη, να πατάς το κουμπί που επισπεύδει το κλείσιμο της πόρτας του ασανσέρ, να παίζεις λόττο, να παίρνεις οδοντόπαστα μαζί σου στις διακοπές (εκτός κι αν πας σε κάποιο έρημο νησί), να πατάς συνεχώς το «C» στο κομπιουτεράκι (αν έχεις βέβαια κομπιουτεράκι), να παίρνεις βιταμίνες ή διατροφικά συμπληρώματα, να πίνεις οκτώ ποτήρια νερό την ημέρα, να λούζεσαι κάθε μέρα (κανένας στο παρελθόν δεν το έκανε τόσο συχνά), να επικοινωνείς με λέξεις (τι τα έχουμε τα εμότικονς;), να πετάς τα τρόφιμα ακριβώς στην ημερομηνία λήξης (ας τα δεις να μουχλιάζουν πρώτα), να κάνεις διατάσεις πριν την άσκηση (σιγά μην ελαχιστοποιείς έτσι τον κίνδυνο τραυματισμού), να παίρνεις κανέναν υπνάκο (σύμφωνα με έρευνα, η καθημερινή σιέστα αυξάνει κατά 45% τον κίνδυνο διαβήτη τύπου 2), να αγοράζεις αντιικό για τον υπολογιστή (οι περισσότεροι μπράουζερ διαθέτουν πολύ καλύτερα συστήματα έγκαιρης προειδοποίησης).

Ουφ, να μην ξαναφτιάξεις λίστες;

Φωτο: Από την εικονογράφηση του Guardian για τη λίστα: Μην κάνεις ποτέ πια τέτοιες συνθέσεις…