«Ο θόρυβος είναι συνεχής, φτάνει από παντού, διασχίζει την πόλη σαν μια ανοικτή πληγή. Ασθενοφόρα, πυροσβεστικά, περιπολικά που ουρλιάζουν. Ο κόσμος σταματάει, κοιτάζει ζαλισμένος, βλέμμα κενό. Ολοι ξέρουν ότι αυτό που βλέπουν συμβαίνει στην πραγματικότητα. Και ξέρουν ότι ήξεραν ήδη: ήταν σίγουρο ότι θα συνέβαινε». Η Soir, εμβληματική εφημερίδα των Βρυξελλών, δίνει τον τίτλο «Οι Βρυξέλλες δεν είναι παρά μια Σειρήνα» στο κύριο άρθρο της που ανέλαβε να γράψει η Μπεατρίς Ντελβό.

«Είναι κυρίως η θλίψη που μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ, που αναδύεται από τους δρόμους και τα πεζοδρόμια. Είναι η μόνη λέξη που βγαίνει από τα χείλη, τα χείλη “μας”, γιατί, να, συνέβη σε “εμάς” αυτό το “πράγμα”: οι πρώτες τρομοκρατικές επιθέσεις “μας”, τα κορμιά στο έδαφος του αεροδρομίου “μας”, οι ανθρώπινες σάρκες στο μετρό “μας”».

«Αυτό που επείγει για τον καθέναν είναι να εξαφανιστεί, να κλειστεί στο σπίτι του ή κάπου μακριά από την πόλη, οι έξοδοι της πρωτεύουσας της Ευρώπης μπουκώνουν από τα αυτοκίνητα όπως στις ταινίες καταστροφής. Και τα τηλέφωνα έχουν μπουκώσει, είναι ο θρίαμβος των σόσιαλ μίντια. “Όλα καλά;”. “Είσαι σπίτι ή στη δουλειά;”. “Nα προσέχετε”. Το νοσοκομείο ζητάει αίμα, ο πρωθυπουργός συγκινείται, ο βασιλιάς και η βασίλισσα καταδικάζουν. Μένει εκείνη η θλίψη που δεν τελειώνει ποτέ».

«Να τους σταματήσουμε είναι αδύνατον, να προσπαθήσουμε να κάνουμε τη δουλειά τους πιο δύσκολη όχι». Επειτα από κάθε τρομοκρατική επίθεση, γίνεται η ίδια συζήτηση: πώς μπορούν να γίνουν πιο αποτελεσματικά τα μέτρα ασφαλείας στους σταθμούς και τα αεροδρόμια. Από τους ειδικούς που ρώτησαν οι FT προέκυψαν τα διάφορα συμπεράσματα. Ο αναλυτής Ντέιβιντ Μπέντλεϊ, για παράδειγμα, λέει ότι «ότι χρειάζεται περισσότερη ασφάλεια στις εισόδους των αεροδρομίων, στο μετρό και στους σιδηροδρομικούς σταθμούς, διαφορετικά αυτό το είδος των επιθέσεων θα αυξηθούν».

Οι μεταλλικοί ανιχνευτές, πάντως, που προτάθηκαν τον περασμένο Αύγουστο από τους υπουργούς Εσωτερικών της ΕΕ αποκλείστηκαν εξαιτίας του κόστους αλλά και των ανύπαρκτων πρακτικών αποτελεσμάτων. «Μπορoύμε να βασιστούμε μόνο στην παρατηρητικότητα των επιβατών και των δυνάμεων ασφαλείας» είναι η κάπως απαισιόδοξη άποψη του Ρότζερ Φορντ, διευθυντή του περιοδικού Modern Railways.

Για τον Φίλιπ Μπάουμ, πάλι, επικεφαλής της Aviation Security International, θα ήταν λάθος να μεταφερθούν οι έλεγχοι στις εισόδους των αεροδρομίων. Και τι να κάνουμε; «Πρέπει να αλλάξουμε την προσέγγισή μας στο θέμα της ασφάλειας. Να βρούμε τρόπους που θα κάνουν τους ελέγχους λιγότερο προβλέψιμους, να παρακολουθούμε συμπεριφορές, να αυξήσουμε το προσωπικό και τους σκύλους – ανιχνευτές. Ολα αυτά θα έκαναν τα πράγματα πιο δύσκολα για τους τρομοκράτες. Ενώ τώρα ξέρουν επακριβώς τι έχουν να αντιμετωπίσουν».

Το άρθρο του Αϊντίν Μπαρίς Γιλντιρίμ δημοσιεύθηκε στην αγγλόφωνη έκδοση της Hurriyet πριν από τις επιθέσεις στις Βρυξέλλες, αλλά κάθε άλλο παρά έχει χάσει την αξία του. Γιατί -αναρωτιόταν ο τούρκος πολιτικός επιστήμονας- είμαστε όλοι «Charlie» όταν ο ισλαμικός φανατισμός χτυπάει την Ευρώπη, ενώ δεν μοιραζόμαστε κανένα τέτοιο συναίσθημα όταν αιματοκυλάει την Κωνσταντινούπολη, την Αγκυρα ή τη Βυρηττό (για να μην μιλήσει κανείς για το Ουαγκαντούγκου, τη Μοσούλη, την Καμπούλ ή το Ισλαμαμπάντ);

Η απάντηση που δίνει ο τούρκος πολιτικός επιστήμονας ειδικά για την Τουρκία έχει ενδιαφέρον. Πρώτον επειδή είναι η απάντηση ενός ανθρώπου που έχει ζήσει στη Δύση (στο Τέξας, στην Καλιφόρνια, στη Βρετανία και τώρα στην Αμβέρσα του αιματοκυλισμένου Βελγίου). Και δεύτερον επειδή όλα αυτά τα χρόνια έχει ρωτήσει χιλιάδες δυτικούς («φοιτητές, καθηγητές, ταξιτζήδες, δικηγόρους, εργάτες») τι σκέπτονται για την Τουρκία.

«Η αλήθεια -γράφει- είναι ότι για τη Δύση η Τουρκία πια είναι “ο άλλος” και οι τουρκικές ακτές στο Αιγαίο είναι οι “άλλες ακτές”». Με άλλα λόγια, η Τουρκία δεν θεωρείται πια ούτε Ευρώπη, ούτε Δύση. Αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Για πολλά χρόνια η Τουρκία ήταν στα μάτια της Ευρώπης κάτι «σαν μακρινή ξαδέλφη που ερχόταν πιο κοντά». Και τι έγινε μετά; «Η αντίληψη αυτή έγινε αρχικά δυσαρέσκεια και οργή και στη συνέχεια απάθεια και αδιαφορία». Η ευθύνη είναι φυσικά της τουρκικής ηγεσίας και της στροφής της προς τον αυταρχισμό. Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Γιατί η κατάσταση αυτή προκαλεί ένα ερώτημα στους Τούρκους: «Γιατί πρέπει να ανησυχούμε “εμείς” γι’ αυτό που σκέπτονται “αυτοί”;».

Ο  Μπαράκ Ομπάμα έγινε ο πρώτος ηγέτης των ΗΠΑ που ταξίδεψε στην Κούβα από το μακρινό 1928. Υπήρχε, όμως, ένας άλλος ηγέτης που στο μεταξύ είχε κάνει το αντίθετο δρομολόγιο. Ηταν ο Φιντέλ Κάστρο. Ο οποίος προσγειώθηκε στη Νέα Υόρκη στις 18 Σεπτεμβρίου του 1960 – τέσσερις μήνες πριν από τη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες και 56 χρόνια από την ιστορική επίσκεψη του Ομπάμα στην Αβάνα.

Αξίζει να θυμηθεί κανείς εκείνο το ταξίδι. Ο κουβανός ηγέτης, που πήγε στη Νέα Υόρκη για να μιλήσει στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, είχε την υποδοχή ενός σταρ. Πόζαρε με ξανθιά αμερικανάκια στο Yankee Stadium και στο ζωολογικό κήπο του Μπρονξ. Το μεγάλο γεγονός, όμως, δεν ήταν ούτε οι φωτογραφίες ούτε οι 4 ώρες και 29 λεπτά που μίλησε στα Ηνωμένα Εθνη. Ηταν η απόφασή του να εγκαταλείψει η κουβανική αποστολή το πολυτελές ξενοδοχείο Shelbourne εξαιτίας της μεγάλης προκαταβολής που ζήτησε η διεύθυνσή του και να εγκατασταθεί στο ταπεινό Theresa Hotel του Χάρλεμ.

Εκείνη τη στιγμή, σημειώνει το New Republic, ο Κάστρο έθεσε τις βάσεις ενός από τους πυλώνες της εξωτερικής του πολιτικής. Κι αυτός δεν ήταν άλλος από τον συσχετισμό της κουβανικής επανάστασης με τα όπου Γης απελευθερωτικά κινήματα. Από το μαύρο γκέτο της πιο λευκής πόλης του κόσμου, ο Κάστρο μπορούσε επιτέλους να καταγγείλει την αμερικανική υποκρισία στο θέμα των ατομικών δικαιωμάτων. Στο Theresa ο Κάστρο συναντήθηκε με τον Χρουστσόφ, τον Νάσερ, τον Νεχρού. Αλλά και με τον Μάλκομ Χ και άλλους ηγέτες του μαύρου κινήματος. Από τις συναντήσεις αυτές προέκυψε η συναισθηματική σύνδεση του Τρίτου κόσμου με τον αντικαπιταλισμό, τον αντιρατσισμό και την παγκόσμια αριστερά.

Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ κατάλαβε το λάθος και από τα πολυτελέστερα ξενοδοχεία της πόλης άρχισαν να φτάνουν προσκλήσεις στον Κάστρο και τη συνοδεία του ακόμη και δωρεάν διαμονή. Οι Κουβανοί, όμως,  έμειναν στο Χάρλεμ. Εκεί όπου Φιντέλ Κάστρο μπορούσε να μαγέψει τα πλήθη ως αντιστάρ.

Θα σταματήσουν ποτέ να μας εκπλήσσουν τα Μαθηματικά; Μάλλον όχι. Γιατί ακόμη και οι πρώτοι αριθμοί, δηλαδή οι αριθμοί που διαιρούνται μόνο με το 1 και τον εαυτό τους, μπορεί να κρύβουν εκπλήξεις. Η δική τους έκπληξη, λοιπόν, είναι ότι η σειρά τους δεν είναι τυχαία. Αντίθετα, υπάρχει ένα νήμα που συνδέει τις θέσεις κάποιων πρώτων αριθμών. Αυτό αποδεικνύεται τουλάχιστον από τη μελέτη δύο μαθηματικών του Στάνφορντ οι οποίοι υποστηρίζουν ότι ανακάλυψαν τη «συνομωσία των πρώτων αριθμών».

Σύμφωνα με τους Κανάν Σουνταραραγιάν και Ρόμπερτ Λέμκε Ολιβερ, η σειρά των πρώτων αριθμών είναι κάθε άλλο παρά τυχαία. «Δεδομένου ότι οι πρώτοι αριθμοί που είναι πιο μεγάλοι από πέντε πρέπει να τελειώνουν σε 1, 3, 7 ή 9 (διαφορετικά δεν θα ήταν πρώτοι αλλά θα διαιρούνταν), ανακαλύψαμε ότι ένας πρώτος που τελειώνει σε 1 έχει στην πραγματικότητα περίπου 30% πιθανότητες να ακολουθείται από έναν αριθμό που τελειώνει σε 3 ή 7 και 22% πιθανότητες ο επόμενος πρώτος αριθμός να τελειώνει σε 9», έγραψαν οι δυο μαθηματικοί στην επιθεώρηση Quanta Magazine.

Αλλη μια απόδειξη ότι στα Μαθηματικά δεν υπάρχει τυχαιότητα. Στο Σύμπαν;