Το πλέον ακανθώδες πρόβλημα για τον Μάριο Ντράγκι και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν είναι η Ελλάδα. Είναι η Γερμανία». Λίγες ώρες μετά την ψήφιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου στη Βουλή αλλά και λίγες ώρες πριν από την έκτακτη σύνοδο του Γιούρογκρουπ, ο Βόλφγκανγκ Μίνχαου των FT μετατοπίζει τον άξονα του προβλήματος.

Ο γερμανός αρθρογράφος πιάνει το νήμα από την πρόσφατη σύγκρουση ανάμεσα στον επικεφαλής της ΕΚΤ και τον γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Για να πει ότι στο βάθος έχουν και οι δύο δίκιο: ο Ντράγκι έχει δίκιο όταν λέει ότι του γερμανικό πλεόνασμα σε συνδυασμό με τα μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται στην υπόλοιπη Ευρώπη και την απουσία ουσιαστικής πολιτικής δημόσιων επενδύσεων, προκάλεσε τον αποπληθωρισμό που ταλαιπωρεί την ευρωπαϊκή οικονομία – κατάσταση την οποία η ΕΚΤ προσπαθεί να αντιμετωπίσει με την πολιτική των μηδενικών επιτοκίων. Και ο Σόιμπλε έχει δίκιο όταν λέει ότι η πολιτική του «εύκολου χρήματος» πριμοδοτεί τα λαϊκιστικά και αντιευρωπαϊκά κόμματα.

Το θέμα είναι, όμως, ότι «η Γερμανία εμφανίζεται ανέτοιμη για μια νομισματική ένωση όπως αυτή του ευρώ. Πιο ανέτοιμη και από την Αθήνα». Η λύση, πάντως, και για τα δύο προβλήματα είναι απλή: εάν το Βερολίνο αύξανε τις δαπάνες του για τις δημόσιες επενδύσεις και μείωνε τους φόρους, θα προκαλούσε αύξηση της εσωτερικής ζήτησης με αποτέλεσμα να αυξηθεί και ο πληθωρισμός σε αποδεκτά επίπεδα. «Αλλά οι αυστηροί κανόνες της δημοσιονομικής ισορροπίας καθιστούν απαγορευτικό κάτι τέτοιο, ενώ οι ψηφοφόροι δεν συμφωνούν σε μια τέτοια αλλαγή». Μοιάζει με γόρδιο δεσμό. Και το συμπέρασμα – τουλάχιστον για τον Μίνχαου – είναι ένα: όσο η Γερμανία παραμένει στη ζώνη του ευρώ, η κατάσταση δεν πρόκειται να διορθωθεί.

Πρώτα η επίθεση στον Ντέιβιντ Κάμερον και τον Ζακ Γκόλντσμιθ, έπειτα οι βολές κατά του Τζέρεμι Κόρμπιν: από τη θέση του δημάρχου (και τις στήλες του Observer), ο Σαντίκ Χαν δεν χαρίζεται σε κανέναν. Το άρθρο που υπογράφει στη βρετανική εφημερίδα είναι ένα είδος μανιφέστου που ξεπερνά τα όρια του Λονδίνου. «Ο Κάμερον και ο Γκόλντσμιθ επιχείρησαν να διχάσουν την κοινωνία του Λονδίνου για πάρουν ψήφους από κάποιες περιοχές και να απομακρύνουν ψηφοφόρους από άλλες. Χρησιμοποίησαν τον φόβο για στρέψουν τους μεν εναντίον των δε, θρησκευτικές και εθνοτικές ομάδες εναντίον άλλων, όπως κάνει ο Ντόναλντ Τραμπ. Οι Λονδρέζοι άξιζαν κάτι περισσότερο από αυτό και ελπίζω ότι το Συντηρητικό Κόμμα δεν θα επαναλάβει τέτοιες πρακτικές στο μέλλον».

Αυτά για τον βρετανό πρωθυπουργό και τον αντίπαλό του στις δημοτικές εκλογές. Αλλά ο νέος δήμαρχος έχει να πει πράγματα και για το κόμμα των Εργατικών και τον ηγέτη του. «Οι Εργατικοί κερδίζουν μόνο όταν σκύβουν πάνω από τα προβλήματα που απασχολούν πραγματικά τον κόσμο. Και δεν έχουν φτάσει ποτέ στην εξουσία χωρίς προηγουμένως να έχουν διευρύνει την εκλογική τους βάση. Οι λεγόμενοι φυσικοί ψηφοφόροι τους δεν θα είναι ποτέ αρκετοί για τη νίκη στις εκλογές». Η αναφορά στην αδυναμία του Κόρμπιν να κερδίσει την εμπιστοσύνη της μεσαίας τάξης και των απογοητευμένων ψηφοφόρων των Συντηρητικών είναι σαφής. Πριν ακόμη αρχίσει να διοικεί το Λονδίνο, ο Χαν προτείνει ένα σχέδιο τόσο για την ηγεσία του κόμματός του όσο και για τη χώρα. Με άλλα λόγια, ο – κατά Guardian – «πιο ισχυρός μουσουλμάνος της Ευρώπης» σκοπεύει να γίνει ακόμη πιο ισχυρός.

Μια δημοσιογραφική έρευνα με τη μορφή του κόμικ για την ποινή του θανάτου στις Ηνωμένες Πολιτείες: αυτό είναι το φιλόδοξο σχέδιο (σε πέντε συνέχειες) που υπογράφουν ο κομίστας των ΝΥΤ Πάτρικ Τσαπάτι και η δημοσιογράφος και σύζυγός του Αν Φρέντερικ Γουίντμαν. Οι δυο τους αποφάσισαν να διηγηθούν μαζί και σε πρώτο πρόσωπο το ταξίδι τους στο εσωτερικό κάποιων φυλακών της χώρας και να μιλήσουν για τις ζωές τεσσάρων ατόμων που από εκείνα τα τείχη δεν θα βγουν ποτέ.

Ο κομίστας και η δημοσιογράφος ξεκίνησαν από το Τέξας και έφτασαν στο Αρκανσο περνώντας από τις φυλακές του Σαν Κουέντιν. «Κατάλαβα πολύ γρήγορα ότι αυτός ο τύπος “υποκειμενικής” δημοσιογραφίας είναι πολύ αποτελεσματικός για να μεταφέρεις τη δική σου σκοπιά» εξήγησε ο Τσαπάτι στη δημοσιογράφο του Poynter Κρίστεν Χέιρ. «Είναι ένας τρόπος για να πάρεις μαζί σου τον αναγνώστη. Ο οποίος έτσι αισθάνεται τα ίδια πράγματα που αισθάνεσαι κι εσύ». Η σειρά έκανε την πρεμιέρα της την περασμένη Πέμπτη στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας. Χθες δημοσιεύθηκε και στο χαρτί. Και με μια λέξη είναι καταπληκτική.

Ο Ζίγκμουντ Φρόιντ γεννήθηκε πριν από 160 χρόνια και το Google τον τίμησε με τα συνηθισμένα του doodle. Τι θα σκεφτόταν όμως ο πατέρας της ψυχανάλυσης για το Facebook, το Twitter, τα μπλογκ – τελικά για το ίδιο το Διαδίκτυο; Η συντακτική ομάδα του Quartz απευθύνθηκε σε κάποιους ειδικούς.

Κάποιος από αυτούς είπε ότι ο Φρόιντ θα έβλεπε τον κυβερνοχώρο ως «μια προέκταση της εκδήλωσης της ανθρώπινης ψυχής σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο». Και αυτό το τελευταίο, το «συλλογικό», θα τον έλκυε ιδιαίτερα δεδομένου ότι ήταν ο πρώτος που πίστεψε στην αποτελεσματικότητα της ομαδικής θεραπείας. Ενας άλλος επισήμανε ότι στον ανώνυμο κόσμο του Διαδικτύου το Εγώ μας συμπεριφέρεται με τρόπο ανεύθυνο. Ο κυβερνοχώρος επομένως θα θύμιζε στον Φρόιντ πολύ τα όνειρα και το ασυνείδητο. Και η ονλάιν επικοινωνία θα του φαινόταν μια έκφραση της έννοιας του transfer – μια αναπαραγωγή στην ενήλικη ζωή της σχέσης που έχουν τα παιδιά με τους γονείς τους.

Με άλλα λόγια, ο Φρόιντ θα διασκέδαζε πολύ με το Διαδίκτυο. Και μάλλον θα το έβλεπε σαν ένα αχανές κρεβάτι του ψυχαναλυτή.

Είναι μια μελέτη που έκανε τον γύρο διάφορων μέσων – από την επιστημονική επιθεώρηση Plos One και την αγγλική ιστοσελίδα Complex έως την εφαρμογή «Now» των New York Times. Και ιδού γιατί: αυτή είναι η πρώτη μελέτη που αποδεικνύει (έπειτα από έρευνα σε 600 φοιτητές από το Ισραήλ, την Ευρώπη και την Αμερική) ότι μόνο οι μισοί από αυτούς που θεωρούμε φίλους, μας θεωρούν φίλους τους κι εκείνοι. Με άλλα λόγια, πιστεύεις ότι έχεις είκοσι φίλους; Στην πραγματικότητα έχεις δέκα. «Δεν είμαστε καθόλου καλοί στο να αξιολογούμε τις σχέσεις μας, τείνουμε να πιστεύουμε ότι ο άλλος έχει απέναντί μας τα ίδια συναισθήματα που έχουμε κι εμείς απέναντί του» εξηγεί ο Ερέζ Σχμουεντί, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας. Αμα έχεις τέτοιους φίλους…