«Η εκστρατεία του Ερντογάν εναντίον των ξένων επικριτών του έχει φτάσει έως την πρωτεύουσα της πολιτικής ουδετερότητας, την Γενεύη». Ο στόχος του τούρκου προέδρου αυτή τη φορά – προσθέτει το Foreign Policy – δεν είναι ένας γερμανός κωμικός «αλλά ένας νεκρός έφηβος, ένα πανό το οποίο εκτίθεται στη Γενεύη στο πλαίσιο έκθεσης που φιλοξενείται στην τοπική έδρα των Ηνωμένων Εθνών». Χθες το τουρκικό προξενείο ζήτησε και επισήμως την αφαίρεση του πανό από την έκθεση. Ο δημιουργός της είναι ο φωτογράφος Ντεμίρ Σονμέζ και ο νεκρός έφηβος που εικονίζεται είναι ο  Μπερκίν Ελβάν. Ο 15χρονος Τούρκος άφησε την τελευταία του πνοή το 2014 κι έπειτα από 269 ημέρες που βρισκόταν σε κώμα το οποίο του προκάλεσε ένα χτύπημα στο κεφάλι από δακρυγόνο της αστυνομίας.

Η οικογένειά του λέει ότι ο Μπερκίν δεν είχε καμία σχέση με τη διαδήλωση που πραγματοποιούνταν εκείνη την ημέρα στην Κωνσταντινούπολη και ότι απλώς πήγαινε να αγοράσει ψωμί. Στο πανό, ο Μπερκίν εικονίζεται δίπλα σε μια επιγραφή που λέει «Ονομάζομαι Μπερκίν Ελβάν, η αστυνομία με σκότωσε έπειτα από εντολή του τούρκου πρωθυπουργού». Πώς θα απαντήσουν οι διοργανωτές της έκθεσης; Κι έπειτα, ποιου τη δίωξη θα ζητήσει ο Ερντογάν, όπως έκανε στην περίπτωση του γερμανού κωμικού για τους σατιρικούς του στίχους; Θα ζητήσει να διωχθεί ο φωτογράφος; Οποιος αποφάσισε τη δημόσια έκθεσή της; Ή μήπως ο νεκρός έφηβος;

Τα πράγματα εξελίσσονται καλά για τον Ντόναλντ Τραμπ. Στη Νέα Υόρκη απέσπασε το 60% των ψήφων, ενώ οι δημοσκοπήσεις του έδιναν 55%. Προηγείται τόσο στο Μέριλαντ όσο και στην Πενσυλβάνια όπου οι πολίτες ψηφίζουν σήμερα, ενώ κερδίζει έδαφος στην Καλιφόρνια και προηγείται του Τεντ Κρουζ στις πρώτες δημοσκοπήσεις στην Ιντιάνα.

Σε αυτήν του κούρσα προς το μαγικό 1.237 – το σύνολο των εκλεκτόρων που θα του εξασφάλιζαν αμέσως το χρίσμα στο συνέδριο των Ρεπουμπλικανών –  και ο παραμικρός αριθμός είναι σημαντικός. Και οι αριθμοί είναι αυτοί: το 62% των ψηφοφόρων του Grand Old Party θεωρεί ότι ο υποψήφιος που θα πάρει τις περισσότερες ψήφους στις προκριματικές εκλογές θα πρέπει να πάρει και το χρίσμα του κόμματος, ενώ το 33% πιστεύει ότι ο υποψήφιος πρέπει να επιλεγεί από το συνέδριο. Αν λάβει υπόψη του κανείς ότι υπέρ της υποψηφιότητας του Τραμπ τάσσεται περίπου το 40% των ρεπουμπλικανών ψηφοφόρων, τότε καταλήγει στο συμπέρασμα ότι υπάρχει ένα τμήμα ψηφοφόρων της τάξης του 20% που δεν θέλει να τον δει υποψήφιο του κόμματος στις προεδρικές αλλά συγχρόνως του αναγνωρίζει το δικαίωμα να είναι.

Αυτοί, σύμφωνα με τον μάγο των δημοσκοπήσεων Νέιτ Σίλβερ, είναι οι λεγόμενοι ψηφοφόροι #Tolerate Trump, οι οποίοι δεν πρέπει να συγχέονται με τους #ProTrump και φυσικά με τους #NeverTrump. Ο ίδιος επισημαίνει ότι αυτή η τριχοτόμηση μπορεί να επηρεάσει τους εκλέκτορες στο συνέδριο του Ιουλίου. Υπενθυμίζει όμως παράλληλα, ότι προκριματικές εκλογές θα πραγματοποιηθούν σε ακόμη 15 πολιτείες. Και αφού ο Κάσικ έχει χάσει κάθε ελπίδα να αποσπάσει την πλειοψηφία των εκλεκτόρων και ο Κρουζ σχεδόν, κάθε ψήφος υπέρ τους είναι μια ψήφος υπέρ ενός συνεδρίου όπου όλα θα είναι ανοικτά (σ.σ. αν κανένας υποψήφιος δεν αποσπάσει την θετική ψήφο 1.237 εκλεκτόρων στην πρώτη ψηφοφορία, τότε από τον δεύτερο γύρο και έπειτα οι εκλέκτορες ψηφίζουν εντελώς ελεύθερα).

Συμπέρασμα; Ακόμη κι αν επιβεβαιωθεί το χειρότερο σενάριο και ο Τραμπ κερδίσει το χρίσμα, υπάρχει κάτι που δεν αλλάζει: αυτή είναι μία από τις πιο συναρπαστικές αναμετρήσεις των Ρεπουμπλικανών τα τελευταία πολλά χρόνια.

Στο τέλος η Μαργκρέτε Βεστάγκερ, επίτροπος της Κομισιόν για τον ανταγωνισμό, μπορεί και να χάσει τη μάχη εναντίον της Google. Ή, μάλλον, μπορεί και να την κερδίσει, αλλά αυτή να είναι μια πύρρειος νίκη. Τον λόγο εξηγεί ο Νίκολας Χιρστ στο Politico: «Το να κάνεις πόλεμο σε μια εταιρία τεχνολογικής αιχμής είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να την κερδίσεις πριν χαθεί κάθε ενδιαφέρον». Τι εννοεί ο αναλυτής του Politico; Οτι η Google ελέγχεται από την ΕΕ για το γεγονός ότι επιβάλει στους παραγωγούς έξυπνων κινητών το δικό της λειτουργικό σύστημα και τις δικές της εφαρμογές. Οτι  συνήθως από τη στιγμή που θα ξεκινήσει η διαδικασία του ελέγχου έως την τελική απόφαση περνούν πέντε χρόνια. Κι ότι επομένως «το σωκρατικό ερώτημα δεν είναι εάν η Google μονοπωλεί την αγορά, αλλά εάν ο κόσμος θα χρησιμοποιεί ακόμη smartphones και apps σε πέντε χρόνια». Υπερβολές; Ο Χιρστ υπενθυμίζει πάντως ότι ακριβώς λόγω της εξέλιξης της τεχνολογίας ο πόλεμος κατά της Microsoft κατέληξε σε ένα βαθύ χασμουρητό.

Είναι λίγο σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, γράφει η Repubblica. Οσο πιο μικροί γινόμαστε, τόσο πιο παράξενα συμπεριφέρεται η ύλη. Αν γινόμασταν πάρα πάρα πολύ μικροί, θα βλέπαμε ότι ένα ηλεκτρόνιο μπορεί να βρεθεί συγχρόνως σε δύο μέρη, ότι ένα φωτόνιο είναι και κύμα και σωματίδιο, ότι ένα άτομο μπορεί να είναι «άσπρο» και «μαύρο». Σύμφωνα με τους «παράξενους» νόμους της κβαντικής, αυτοί οι λιλιπούτιοι θεμέλιοι λίθοι της πραγματικότητας που μας περιβάλλει μπορούν να σπάσουν πολλά φράγματα και να διασχίσουν τούνελ ενέργειας. Καμιά φορά, συνδέονται με τους ομοίους τους, ακόμη και τους πιο μακρινούς, και σε τέτοιο βαθμό ώστε γίνονται αδιαχώριστοι.

Τι δυνατότητες μάς προσφέρει άραγε αυτός ο κόσμος; Μπορεί να μάθουμε σύντομα. Γιατί η Ευρωπαϊκή Ενωση αποφάσισε πριν από μερικές ημέρες να χρηματοδοτήσει με ένα δισεκατομμύριο ευρώ τις έρευνες γύρω από την εφαρμογή της κβαντικής τεχνολογίας. «Η έκκλησή μας έγινε αποδεκτή. Οταν το μάθαμε ενθουσιαστήκαμε» λέει στην ιταλική εφημερίδα ο Τομάσο Καλάρκο, διευθυντής του Κέντρου Κβαντικών Επιστημών και Τεχνολογιών του πανεπιστημίου του Ουλμ και συντάκτης μαζί με συνάδελφούς του «Quantum Manifesto». Με το κονδύλι που ενέκρινε η Ευρώπη μπαίνει στο κάδρο των ερευνών και στο πεδίο των κβαντικών τεχνολογιών. Και το βέβαιο είναι ότι πρόκειται πραγματικά για μια χώρα των θαυμάτων. Γιατί όπως έλεγε πριν έναν αιώνα ο δανός φυσικός Νιλς Μπορ, «εάν κάποιος δεν σοκάρεται από την κβαντική θεωρία, σημαίνει ότι δεν την έχει καταλάβει».

Η 14χρονη Αννα Σλέιτερ Νίλσεν ζει στην Οξφόρδη. Κι έγινε – έστω και για μία ημέρα – η νεότερη σε ηλικία αρθρογράφος των FT. Πώς; Με έναν πολύ απλό τρόπο: στέλνοντας μια επιστολή που αν τη διαβάσει κανείς θα καταλάβει γιατί αυτή φιλοξενήθηκε δίπλα στο κύριο άρθρο της εφημερίδας και όχι στην ανάλογη σελίδα. Ιδού τι έλεγε: «Ενα άρθρο σας που δημοσιεύσατε στις 20 Απριλίου για τη διατροφή των παιδιών απευθυνόταν στις “millennials mum”. Αλλά δεν είναι μόνο οι μαμάδες που ενδιαφέρονται γι’ αυτό το θέμα. Οι πατέρες θα μπορούσαν να νιώσουν προσβεβλημένοι από το γεγονός ότι δεν μνημονεύονται καθόλου. Ζούμε στο 2016: και είναι πλέον γενικά αποδεκτό ότι η γονεϊκότητα είναι πια μια ευθύνη που αφορά και τους δυο γονείς. Είναι απογοητευτικό να βλέπει κανείς την εφημερίδα σας να ενισχύει τα στερεότυπα σύμφωνα με τα οποία είναι υποχρέωση μόνο των μητέρων να ταΐζουν τα παιδιά τους. Μπορώ να ζητήσω να αλλάξετε την εκδοτική σας πολιτική σε αυτό το θέμα;». Ασφαλώς, το μήνυμα από την σύνταξη της εφημερίδας ελήφθη.