Φέτος ήταν η τρίτη μου επίσκεψη στη Χιροσίμα και φυσικά το μνημείο και μουσείο Ειρήνης, όπως πάντα, αποτελεί τον πρώτο σταθμό της περιπλάνησης. Στις 6 Αυγούστου του 1945 η ανθρωπότητα δοκίμασε την πικρή γεύση της πυρηνικής βόμβας εκεί, και τρεις μέρες μετά στο Ναγκασάκι. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι εξαερώθηκαν, έλιωσαν, διαλύθηκαν και δηλητηριάστηκαν θανάσιμα. Ποτέ δεν χωνέψαμε το τι έγινε τότε εκεί. Ο κόσμος σίγουρα θα ήταν αδιανόητα διαφορετικός αν αυτό το όπλο το είχαν αναπτύξει πρώτοι οι ναζί, αλλά έως σήμερα παραμένει αμφιλεγόμενο το αν ο βομβαρδισμός της Ιαπωνίας από τους Αμερικανούς ήταν αναγκαίος για τη λήξη του πιο καταστροφικού πολέμου της ανθρωπότητας. Η ιστορία όμως δεν αλλάζει. Η Χιροσίμα σήμερα είναι μια μοντέρνα πόλη με μεγάλη οικονομική δραστηριότητα και νομίζω ότι ο μεγαλύτερος σεβασμός που μπορείς να δείξεις σε αυτούς που χάθηκαν είναι να αναγεννηθείς από τις στάχτες και να φτιάξεις κάτι καλύτερο για όσους συνεχίζουν. Η Ιαπωνία αναγεννήθηκε, έγινε μια δυνατή και προηγμένη χώρα κρατώντας όμως στην αγκαλιά της την ιστορία και τις μνήμες όσων χάθηκαν. Οι Ιάπωνες τιμούν με απέραντη βουβή θλίψη και αξιοπρέπεια. Ας μείνει η τραγωδία της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι μια λυπητερή ιστορία που θα συγκινεί ολόκληρο τον πλανήτη ως τραγωδία όλων μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News