Δεν χρειαζόταν η ένταση ανάμεσα στην Τουρκία και την Γαλλία για την ποινικοποίηση της άρνησης αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων για να αντιληφθούμε οτι η κατά περίπτωση, συνήθως επιλεκτική, ιδεολογική χρήση της Ιστορίας οδηγεί σε κατάχρηση και εύλογα σε υποψίες ιδιοτελούς αξιοποίησης ιστορικών γεγονότων. Μια απλή παρακολούθηση των προγραμμάτων του History Channel θα πείσει ενα άνθρωπο χωρίς παραστάσεις και γνώσεις οτι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος διεξήχθη ανάμεσα στους Αμερικάνους και τους Ιάπωνες (με ολίγον από Γερμανούς) και οτι εκρίθη στον Ειρηνικό. Ούτε μιά κουβέντα οι αθεόφοβοι για την μάχη- καμπή στο Στάλινγκραντ και την συμβολή των Σοβιετικών. Οι νικητές του ψυχρού πολέμου ξαναγράφουν την ιστορία του θερμού. Στην περίπτωση της Γαλλοτουρκικής σύγκρουσης για τους Αρμένιους η εκατέρωθεν υποκρισία περισσεύει. Όλοι- μαζί και ο γαλλικός τύπος- κατάλαβαν οτι κινούσα δύναμη για την πρεμούρα του Σαρκοζί να αποκαταστήσει την ιστορική αλήθεια είναι οι ψήφοι της πολυπληθούς αρμενικής κοινότητας. Η υποκρισία είναι και μεταδοτική. Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσουμε την πρόθεση της ισραηλινής κυβέρνησης να διερευνήσει τώρα την  αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων; Το κράτος του Ισραήλ υπάρχει απο το 1948 όταν οι μνήμες απο το Ολοκαύτωμα ήταν κυριολεκτικά ζωντανές. Επι 63 χρόνια δεν έκαψαν καρφάκι για τους Αρμένιους και την γενοκτονία απασχολημένοι προφανώς με την στρατηγικού χαρακτήρα συμμαχία τους με την Τουρκία. Μόλις αυτή διαταράχθηκε ο υπέρμαχος των ατομικών δικαιωμάτων Νετανιάχου και ο γνωστός ανθρωπιστής Λίμπερμαν ανακάλυψαν το δίκαιο των Αρμενίων.

Αλλά και η τουρκική αντίδραση είναι εξόχως υποκριτική. Όταν ισχυρίζονται οτι η ταραγμένη εκείνη περίοδος πρέπει να παραμείνει στα ψύχραιμα χέρια των ιστορικών εννοούν απλώς να σκεπάσει η λήθη το έγκλημα. Αρνούνται να επανεξετάσουν – βέβαια δεν είναι και οι μόνοι- την ιστορία τους. Και μπορεί ο ορισμός που έδωσε ο ΟΗΕ για τις γενοκτονίες να είναι μεταγενέστερος του εγκλήματος των Νεοτούρκων αλλά η προηγηθείσα πραγματικότητα – μαζί με άλλες – οδήγησε στην ανάγκη διαμόρφωσης αυτής της βαθμίδας στο Διεθνές Δίκαιο. Η γενοκτονία είναι εγκλημα κατά της ανθρωπότητας και σαν τέτοιο διώκεται επειδή αν περιμένουμε να καταδιώξουν τον γενοκτόνο εθνικοί δικαστές μέ βάση το εθνικό δίκαιο θα κουραστούμε να περιμένουμε. Συνήθως οι κατηγορούμενοι για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στην πατρίδα τους αντιμετωπίζονται ως εξέχοντες πατριώτες που έκαναν απλώς το καθήκον τους.

Η Τουρκία δεν έχει να παραδώσει κάποιον καταζητούμενο στην Χάγη. Έχει την πιο ζόρικη υποχρέωση να ξαναδεί – και αυτό ανεξαρτήτως της υποκρισίας του Σαρκοζί – ένα κομμάτι της ιστορίας της. Όποιος ισχυριστεί οτι αυτό είναι εύκολο δεν έχει παρά να αναλογιστεί τα δικά μας με τις εκκωφαντικές αποσιωπήσεις ενοχλητικών σελίδων της Ιστορίας μας όπως πχ οι καταστροφές που προξένησε ο ελληνικός στρατός κατά την υποχώρηση από τον Σαγγάριο ή οι διώξεις κατά των Σλαβομακεδόνων. Όποιος ορθότατα ισχυρίζεται οτι οι Τούρκοι πρέπει να βρούν το θάρρος να δουν αυτοκριτικά το παρελθόν τους πρέπει να είναι έτοιμος να πράξει το ίδιο. Έτσι όταν ο Νταβούτογλου θυμίζει στους Γάλλους το αποικιοκρατικό τους παρελθόν έχει δίκιο που όμως το χάνει αμέσως όταν καθίσταται προφανές οτι το κάνει για να συμψηφίσει την αποικιοκρατία με την γενοκτονία. Γιατί στον ατελή κόσμο που διαβιούμε εδώ και αιώνες εκτός απο την μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό (ας δεχτούμε προς στιγμήν την μανιχαϊστική διαίρεση) φοβάμαι οτι κυρίως απασχολεί η διαβάθμιση του κακού. Και όσο και αν σοκάρει αυτή η κλιμάκωση αποτελεί παρά ταύτα στοιχείο εκπολιτισμού, εξανθρωπισμού και σχετικής δικαιοσύνης.

Ο πόλεμος, για παράδειγμα, είναι κακό πράγμα κατά κοινή ομολογία παρά το γεγονός οτι αυτή η κοινή και λογική παραδοχή ουδέποτε απέτρεψε τους πολέμους. Οι εμφύλιοι πόλεμοι είναι χειρότεροι αλλά τα εγκλήματα πολέμου είναι αυτά που η ανθρωπότητα αποφάσισε να τιμωρήσει. Το κάνει συνήθως επιλεκτικά, ο ισχυρός νικητής συνήθως εξαιρεί εαυτόν αλλά ποιός μπορεί να ισχυριστεί οτι τα πράγματα θα ήταν καλύτερα αν εξέλιπαν αυτές οι ατελείς ασφαλιστικές δικλείδες. Κατ’ αναλογία η αποικιοκρατία είναι κακό πράγμα γι' αυτό και κατέρρευσε με πάταγο μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν μπορεί όμως να συγκριθεί ούτε να συμψηφιστεί με την γενοκτονία δηλαδή την συνειδητή, βάσει σχεδίου συστηματική προσπάθεια εξόντωσης ενός ολόκληρου λαού ή μιας φυλής. Συμπερασματικά : η χρήση της Ιστορίας πρέπει να γίνεται με φειδώ και μακρυά απο την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα. Η Ιστορία είναι επιστήμη για αυτό θα ξαναγράφεται ή θα αποκαθίσταται σύμφωνα με τα νέα στοιχεία και την υποχώρηση προκαταλήψεων.

ΥΓ. Και μέρες που είναι καλό είναι να θυμόμαστε οτι η μεγαλύτερη γενοκτονία είναι αυτή που πραγματοποιείται καθημερινά μπροστά στα αδιάφορα μάτια μας  με θύματα μικρά παιδιά που πεθαίνουν της πείνας στην Αφρική. Και οτι μπορούμε με 25 ευρώ να εξασφαλίσουμε τον επισιτισμό δυο παιδιών για το 2012. Παρά τα προβλήματα μας είμαστε πολίτες μιας απο τις τριάντα πλουσιότερες χώρες του κόσμου και ενα πιάτο φαΐ θα το έχουμε. Αν αισθανόμαστε την υποχρέωση έστω και για λίγο να είμαστε πολίτες του πλανήτη ας σπεύσουμε. Καλή χρονιά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News