Ένας παπάς, ηγέτης σε ένα εκκλησίασμα, ένοιωσε το ποίμνιο, ένωσε τις παραδόσεις, έκανε τη δουλειά του σαν πνευματικός με τις ψυχές των ανθρώπων. Αντί για δέηση εγκαρτέρησης, έψαλλε στον Ύψιστο bella ciao. To bella ciao δεν είναι ο ύμνος του ΕΑΜ είναι κάτι σαν το «της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ». Σκέφτηκε και έπραξε διαφορετικά. Αν αντί για κείμενα κάναμε σαν τον παπά θα ήμασταν μπροστά κι αλλού.

Παραπέρα ο Πάπας στο urbi et orbi, τον ετήσιο λόγο του «θρόνου», διάλεξε για θέμα την ταχύτητα, την εκτός βιολογικών ορίων ταχύτητα της καθημερινότητας, που επιβάλλει στους ανθρώπους σαν μόνη σκέψη και αίσθηση την τηλεοπτική ή ιντερνετική ονειροπαγίδα. Σε μας ούτε καν οι εξέχοντες νεοορθόδοξοι φιλόσοφοι δεν μιλούν γι αυτό. Για ιερωμένους δεν συζητώ. Την περιουσία της εκκλησίας διαπραγματεύονται και την πεολειχία ή την σλαβοφωνία αφορίζουν.

Και κοιτώντας διαφορετικά την κατσίκα του γείτονα, με θαυμασμό όχι με ζήλια, συλλογίζομαι πως με τούτα και με τ’ άλλα οι Ιταλοί, άλλη φάτσα κι άλλη ράτσα, εκτός από το 70% της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς που διαθέτουν και συντηρούν έχουν Monti αντί Παπαδήμο, Togliati κι όχι Ζαχαριάδη, Berlinguer κι εμείς Κύρκο, Gramsi κι εμείς Γληνό, Moro κι εμείς Παπανδρέου, Andreotti κι εμείς Μητσοτάκη. Campionato κι εμείς Σουπερλίγκα.

Χρόνια πολλά.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News