Photo: carola2000

Δουλειά μου είναι η πολιτική και οι πολιτικοί (όπως και άλλων εδώ μέσα) και αυτά σκεπτόμουν να γράψω χθες το απομεσήμερο στο Σούνιο, κάτω από τις αρχαίες κολώνες του ναού.

Είχα την ευτυχία, μια βραδιά ενός Αυγούστου να τις δω από κοντά, να περπατήσω σαν σκιά, χωρίς κανένα φως, ανάμεσά τους, να ψηλαφίσω με δέος και αγάπη το πανάρχαιο μάρμαρο που ήταν απόκοσμα ασημόγκριζο κάτω από το πιο λαμπερό ολόγιομο φεγγάρι του Αυγούστου.

Δυστυχώς το μάρμαρο δεν ήταν χαραγμένο μόνο από την σμίλη των αρχαίων μαστόρων, αλλά και από τις χιλιάδες υπογραφές, περιηγητών και φιλελλήνων στους αιώνες που πέρασαν, αλλά και νεοελλήνων επισκεπτών στις εποχές που η πρόσβαση ήταν απρόσκοπτη – ακόμα και ο Μπάϊρον δεν αντιστάθηκε στην ματαιοδοξία της αθανασίας και χάραξε την υπογραφή του στο ιερό μάρμαρο (έτσι μαλάκωσαν και σε μας οι τύψεις για την παρανομία που διαπράξαμε, την ώρα που χιλιάδες συνωστίζονταν στην Ακρόπολη και άλλους αρχαιολογικούς χώρους να χαρούν την πανσέληνο, εμείς κατηφορίσαμε μεσάνυχτα στο Σούνιο και φτάσαμε κρυφά ως το ναό).

Καλοκαίρι, ζεστό απομεσήμερο, καθισμένος σε μια λιλιπούτεια αμυχή των βράχων που χωράει για κολύμπι δυο τρία άτομα, μακριά από τον κόσμο, τα πόδια μου να αγγίζουν μια πεσμένη μαρμαροκολόνα μισοθαμμένη από την άμμο, το κύμα να χαϊδεύει και να λειαίνει τις ραβδώσεις της αιώνες τώρα, και μπροστά μου το Αιγαίο, η Μεσόγειος.

Αυτή ή θάλασσα, ήταν σταυροδρόμι και μίτρα πανάρχαιων πολιτισμών, ο υδάτινος δρόμος των πρώτων θαλασσοπόρων και των εμπόρων της Φοινίκης, η δόξα των αθηναϊκών τριηρών, το πέρασμα των τυχοδιωκτών, των προσκυνητών και των σταυροφόρων, η ρότα των αλγερίνων πειρατών και των πρώτων Eλλήνων τολμηρών καπεταναίων.

Αυτή η θάλασσα ήταν από πάντα, λες από τη μοίρα της, μια θάλασσα του πολιτισμού και του πολέμου. Εδώ άνθισαν δυο από τους μεγάλους πολιτισμούς της ανθρωπότητας, ο ελληνικός και ο αιγυπτιακός. Εδώ έγιναν μάχες και ναυμαχίες που άλλαξαν την μοίρα του αρχαίου κόσμου – και ακόμα και τώρα, που σχεδόν παντού τα όπλα έχουν σιγήσει, σε μια άκρη της δυο λαοί, ο ένας ως απάνθρωπος κατακτητής, ο άλλος ως εξαθλιωμένος κατακτημένος, συνεχίζουν μια αιματηρή διαμάχη που έχει τις ρίζες της σε μια μυθοπλασία με ιστορία χιλιάδων χρόνων.

Γράφει για την Μεσόγειο ο Φερνάντ Μπρωντέλ: «Σε αυτή τη θάλασσα τα καράβια αρμενίζουν, τα κύματα επαναλαμβάνουν το τραγούδι τους… οι αμπελουργοί κατηφορίζουν από τους λόφους των Cinque Terre στην γενοβέζικη Ριβιέρα… στην Προβηγκία και την Ελλάδα τινάζουν τα δέντρα για να πέσουν οι ελιές… στην ήρεμη λιμνοθάλασσα της Βενετίας ή στα κανάλια της Τζέρμπα οι ψαράδες τραβούν τα δίχτυα τους, οι ξυλουργοί κατασκευάζουν βάρκες ίδιες με κείνες του χθες…το ταξίδι στη Μεσόγειο είναι μια συνάντηση με πράγματα πολύ παλιά, που είναι όμως ακόμα ζωντανά και συνυπάρχουν με το υπερ-μοντέρνο… Μια διείσδυση στον αρχαϊσμό των νησιωτικών κόσμων, το ξάφνιασμα μπροστά στην εξαιρετική νεότητα πόλεων πολύ παλιών, που παραμένουν ανοιχτές σ’ όλους τους ανέμους του πολιτισμού και του κέρδους…όλα αυτά συμβαίνουν επειδή η Μεσόγειος είναι πανάρχαιο σταυροδρόμι…»

Παρασύρθηκα πάλι… ήθελα να γράψω για τον «Αμερικανοθρεμμένο Ελληνοαμερικάνο», κατά Δαβαράκη, (και το απροσδιόριστο «κυβερνάν» στο οποίο επιδίδεται), για τη φτωχούλα αντιπολίτευση που καταγγέλλει δίχως να προτείνει, αλλά όλα αυτά μου φάνηκαν τόσο φτηνά μια τέτοιαν ώρα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News