Ηταν ένα πολύμηνο πανηγύρι χρωμάτων και αριθμών. Οι γερμανικές εκλογές, που με τόση λαχτάρα περιμέναμε εμείς εδώ στην Ελλάδα, αλλά και αλλού στην Ευρώπη, είναι την Κυριακή και η ανυπομονησία μας θα λάβει τέλος. Ίσως να μπορέσουμε μάλιστα να ασχοληθούμε και με τίποτα άλλο. Οι Γερμανοί ψηφοφόροι βομβαρδίστηκαν με δημοσκοπήσεις, που τους έκαναν να βλέπουν στον ύπνο τους αριθμούς και ζαλίστηκαν από τα χρώματα των πιθανών συνασπισμών της επόμενης κυβέρνησης. Μαύρο-κίτρινο για τη «συνέχεια», μαύρο-κόκκινο για τη φυγή στο παρελθόν, κόκκινο-πράσινο για την «αλλαγή», μαύρο-πράσινο για την «υπέρβαση» για να μην αναφέρουμε τώρα και τα πιθανά «τρίγωνα» και σας μπερδέψουμε ακόμα περισσότερο.

Μέσα στους πολύχρωμους αριθμούς πνίγηκε λοιπόν η ουσία, όπως ακριβώς το επιθυμούσε άλλωστε η Άνγκελα Μέρκελ. Η ουσία, που λέει ότι περίπου 8 εκατομμύρια Γερμανοί δεν μπορούν να ζήσουν με τους μισθούς που παίρνουν. Η ουσία, που προειδοποιεί ότι η κρίση στην Ευρώπη μπορεί σαν πεισματάρικο μαύρο σύννεφο να εγκατασταθεί κάποια στιγμή και πάνω από την ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης. Η ουσία, που αποδίδει στους άτολμους και αδέξιους χειρισμούς της κρίσης την άνοδο των εθνικιστών σε όλες σχεδόν τις χώρες των «28». Η πολιτικός που τελειοποίησε την τελευταία τετραετία την τέχνη του αόριστου λόγου, τα απέφυγε όλα αυτά και έκανε μια εκστρατεία με αποκλειστικό μήνυμα τον… «εαυτό της». Το έγραψαν οι εκνευρισμένοι πολιτικοί συντάκτες, που έλπιζαν σε μια αντιπαράθεση με περισσότερα θέματα, σχέδια και οράματα. Αλλά όταν είσαι μπροστά σε όλες τις δημοσκοπήσεις κατά 15 μονάδες, πρέπει να είσαι τρελός-ή για να μπλέξεις με περίπλοκες συζητήσεις και να βάλεις σε υποψίες ένα ανέμελο εκλογικό σώμα, που όπως επιμένει η γερμανίδα καγκελάριος «περνάει καλά».

Η Μέρκελ συνέχισε λοιπόν να «υπνωτίζει τον λαό με τη φυσιολογικότητά της» και να αφήνει στην άκρη προτροπές για φιλόδοξα πρότζεκτ για τη χώρα της και πολύ περισσότερο για το μέλλον της Ευρώπης. Είναι μάλλον αφελές να την κατηγορούν κάποιοι ότι θα μπορούσε να έχει παρουσιάσει έναν «χάρτη πορείας», που θα περιελάμβανε και υπερπήδηση εμποδίων. Κανείς δεν βάζει τρικλοποδιά στον εαυτό του όταν βρίσκεται στην τελική ευθεία μιας εύκολης επικράτησης.

Απέναντί της είχε έναν αγχωμένο αντίπαλο, που έμοιαζε να κάνει τη μια γκάφα μετά την άλλη. Ναι, ο Πέερ Στάινμπρουκ λες και το είχε στόχο του να σκοντάφτει μόνος του κάθε φορά, που έδειχνε τη διάθεση να επιταχύνει το βήμα για να καλύψει κάπως τη διαφορά. Τη μια αναγκαζόταν να αλλάξει το επιτελείο του λόγω ανικανότητας, την άλλη έπρεπε να απολογηθεί για τους 20.000 αγορασμένους «ακολούθους» του (followers) στο twitter, μετά τον υποχρέωναν να θυμηθεί αν πριν μερικά χρόνια η σύζυγός του είχε ασφαλίσει τη Φιλιππινέζα τους. Αν προσθέσει κανείς και το βεβαρημένο παρελθόν του ως σωτήρα των τραπεζών στην προηγούμενη κυβέρνηση Μέρκελ (ναι, αυτής της ιδίας, που τώρα την κατηγορεί για την έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας) τότε δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί ο πανέξυπνος μεν, υπερφίαλος δε πρώην υπουργός Οικονομικών, ποτέ δεν ακούμπησε το όνειρο της σοσιαλδημοκρατίας για τη μεγάλη αλλαγή. Ακόμα και μετά την επικράτησή του στα σημεία, στην περίφημη «τηλεμαχία», όπου η Μέρκελ βάλθηκε λες να επιβεβαιώσει το ανέκδοτο ότι στην προσωπική της ζωή δεν την ενδιαφέρει διόλου η πολιτική, ο Στάινμπρουκ φρόντισε να τρομάξει τους «παντοδύναμους» ρυθμιστές του εκλογικού αποτελέσματος, τους πολυτραγουδισμένους ψηφοφόρους του μεσαίου χώρου, φωτογραφιζόμενος πρωτοσέλιδα με το μεσαίο δάκτυλο υψωμένο.

Σε κάποιους άρεσε αυτή η πρόκληση προς τον μικροαστισμό και την καθωσπρέπει δημοσιογραφία, που όντως τον είχε μετατρέψει επί μήνες σε λατρεμένο στόχο. Θα μπορούσε να το πει κανείς ως διαφημιστικό τέχνασμα για να τραβήξει πάνω του το ενδιαφέρον. Μόνο όμως αν ήταν τραγουδιστής της ραπ ή σκηνοθέτης φουτουριστικών παραστάσεων, σε κάποια θεατρική σκηνή σε πόλη μεσαίου μεγέθους της γερμανικής επαρχίας. Οταν όμως θες να γίνεις καγκελάριος πρέπει να είσαι ένας από αυτούς, που δηλώνουν πρόθυμοι να σε ακολουθήσουν για μια τετραετία. Όπως η Μέρκελ. Η «Μούτι» (Μανούλα) όπως με στοργή την αποκαλούν οι πιστοί της, θυμίζει μάλλον τη θεία, που όταν λέει ότι θα έρθει στις 5 ξέρεις ότι θα έρθει στις 5. Θα χτυπήσει νταν το κουδούνι, θα βγάλει τα παπούτσια της, θα φορέσει τις υφασμάτινες παντόφλες για τους επισκέπτες, θα καθίσετε στον καναπέ με την τηλεόραση σε καθεστώς σίγασης, θα κόψετε το κέικ, θα σερβίρετε τον καφέ με άρωμα βανίλιας, θα μιλήσετε για τον καιρό και την κατάσταση της υγείας των υπολοίπων συγγενών και στις 6 ακριβώς θα σηκωθεί να σας αποχαιρετίσει με το κλασσικό, συγκρατημένο χαμόγελο, δίνοντας ραντεβού για τον επόμενο μήνα. Ο κόσμος και ο δικός τους και ο δικός της θα είναι σε τάξη. Με την ευκαιρία. Ακριβώς στις 6 ώρα Γερμανίας θα βγουν και οι πρώτες εκτιμήσεις για το εκλογικό αποτέλεσμα, που νομοτελειακά θα «πέσουν μέσα». Είπαμε, στον Γερμανό αρέσουν τα προβλέψιμα γεγονότα. Ειδικά σε έναν πλανήτη που μοιάζει ολοένα και πιο δυσνόητα απρόβλεπτος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News