Τελικά, ο καλύτερος τρόπος για να μην είναι ποτέ κανείς υπεύθυνος να απολογηθεί για τίποτα είναι να έχει μοιράσει προκαταβολικά την ευθύνη σε πολλούς. Είναι το μοναδικό συμπέρασμα, που μπορεί να βγάλει κανείς με βεβαιότητα μετά τις ακροάσεις των μεγάλων «πρωταγωνιστών» της διαχείρισης της κρίσης, που πραγματοποιήθηκαν αυτή την εβδομάδα στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Φυσικά και δεν υπήρχε κανένας λόγος να ταξιδέψει κανείς μέχρι το Στρασβούργο για να ακούσει τον άλλοτε Ευρωπαίο Κεντρικό Τραπεζίτη Ζαν Κλοντ Τρισέ να εξηγεί ότι η κρίση της ευρωζώνης ήταν «απρόβλεπτη και ασυνήθιστη» και να μιλά για τις ευθύνες των κυβερνήσεων. Ή τον Επίτροπο Ολι Ρεν να επικαλείται την πίεση του χρόνου και τις αντιστάσεις πολλών κρατών και των ατίθασων πολιτών τους για να δικαιολογήσει τις λαθεμένες επιλογές και προβλέψεις της Τρόικας.

Ολα αυτά τα είχαμε ακούσει εδώ και καιρό. Και ήταν λιγότερο εντυπωσιακά από την ομολογία εκπροσώπων του ΔΝΤ, ότι έκαναν και αυτοί λάθη, αν και αυτοί αρνήθηκαν να έρθουν να «απολογηθούν» στην αρμόδια επιτροπή του ευρωκοινοβουλίου. Το οριστικό πόρισμα βεβαίως ακόμα εκκρεμεί, αφού δεν έχουν ολοκληρωθεί και οι «αυτοψίες» των αρμόδιων ευρωβουλευτών σε Ελλάδα και Ιρλανδία.

Αυτό που μπορεί να πει κανείς με σιγουριά όμως μετά από τα όσα ακούστηκαν αυτές τις μέρες στο Στρασβούργο και με βάση και τα όσα έχουν ως τώρα διαρρεύσει σε σχέση με αυτό το παιχνίδι των ερωταπαντήσεων, είναι ότι κάποια στιγμή θα έχουμε μια έκθεση-πόρισμα, που θα λέει λίγο πολύ ότι φταίμε όλοι από λίγο αλλά κανείς δεν έχει την κύρια ευθύνη. Κυβερνήσεις, Κομισιόν, ΔΝΤ, ΕΚΤ, λίγο οι οικονομολόγοι, λίγοι οι οίκοι αξιολόγησης, αλλά και η κακή μας τύχη. Ε, φταίτε κι εσείς οι πολίτες, που δεν μας εμπιστευτήκατε νωρίτερα και έπρεπε να κάνουμε αγώνα για να σας πείσουμε. Με άλλα λόγια η επιτροπή της Ευρωβουλής θα λειτουργήσει σα βάλσαμο για τις συνειδήσεις όλων και θα κλείσει ενόψει και των ευρωεκλογών μια από τις πιο δύσκολες αποστολές ενός θεσμικού οργάνου, που εκλέγεται άμεσα από τους πολίτες και οφείλει να λειτουργεί προς το δικό τους συμφέρον.

Το είπαμε και νωρίτερα: Όταν οι ευθύνες μοιράζονται είναι πολύ εύκολο για όλους να παραδεχτούν το δικό τους μερίδιο, όσο αυτό θα παραμένει ασαφές και ακαθόριστο. Γιατί όσο αριθμολάγνα μπορεί να συμπεριφέρονται τράπεζες, επιτροπές, κυβερνήσεις και ειδήμονες όταν θέλουν να μας πείσουν ότι βελτιώνονται οι δείκτες της οικονομίας, τόσο πιο πολύ απεχθάνονται να μιλήσουν με αριθμούς όταν είναι να αποδώσουν ευθύνες. Ίσως τελικά η μανία κάποιων να βάλουν από την αρχή και το ΔΝΤ στο κόλπο να είχε ακριβώς να κάνει με τη φοβία τους ότι όλα μπορεί να στραβώσουν. Καλό είναι λοιπόν να μπορούν να μοιραστούν το βάρος της αποτυχίας. Σα μια ομάδα μεγαλογιατρών, που αφού επί μήνες και μετά από αλλεπάλληλες διαβουλεύσεις και αποτυχημένες θεραπείες βλέπουν τον ασθενή να συνεχίζει να πηγαινοέρχεται ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο, αυτοί επιμένουν στην ίδια συνταγή και βρίσκουν στη συλλογικότητα του λάθους τη μαγική ομπρέλα, που κρατάει μακριά τους την οποιαδήποτε τύψη. Πώς λέμε «Μαζί τα φταίξαμε».

Σε μια εποχή, που οι κοινωνίες του Νότου ασφυκτιούν και απαιτούν καθαρές κουβέντες από πολιτικούς και θεσμικά όργανα, η πολιτική μόδα λανσάρει την κολεξιόν της αμφισημίας και της διγλωσσίας. Χαρακτηριστικό αυτό που ρώτησε ένας σοσιαλδημοκράτης βουλευτής την περασμένη Τρίτη το βράδυ τους κομματικούς του φίλους σε μια συνεδρίαση της ομάδας τους. «Πώς γίνεται ο επικεφαλής μας εδώ στην Ευρωβουλή, ο Χάνες Σβόμποντα, να κατακεραυνώνει την "Κατασ-Τρόικα" και να ζητά την κατάργησή της και ο "σύντροφος" Γερμανός ΥΠΕΞ, Φ.Β. Στάινμαϊερ, να εκθειάζει τη δράση της και τη δημοκρατική της νομιμοποίηση;». Την απάντηση έδωσε -ποιος άλλος- ο μεγάλος σοσιαλ-χημιστής Μάρτιν Σουλτς: «Δεν επικρίνουμε την Τρόικα αλλά τις πολιτικές της». Είναι πειστικό. Όπως το να αθωώνεις τον δράστη και να ρίχνεις το φταίξιμο στο όπλο που επέλεξε για την πράξη του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News