(Οι στενοί μου φίλοι, που έχουν τρία παιδιά, είχαν πάντα τη συνήθεια να εμπλέκουν τα παιδιά τους στις μικρές καθημερινές δουλειές του σπιτιού τους -αγόρια και κορίτσι, το ίδιο. Τα παιδιά έβγαζαν βόλτα τον σκύλο, πήγαιναν για θελήματα στον φούρνο, μάζευαν τα πιάτα μετά το φαγητό, πότιζαν τον κήπο, έβγαζαν τα σκουπίδια. Δεν είχαν συγκεκριμένα καθήκοντα -όλοι τα έκαναν όλα. Στην οικογένεια χτίστηκε ένα ομαδικό πνεύμα και τα παιδιά απέκτησαν αντίληψη και γνώση για τις δουλειές του σπιτιού. Γιατί το θυμήθηκα αυτό; Διαβάστε τη συνέχεια).

Στην Ισπανία, τα παιδιά κάτω των 18 χρόνων καλούνται να συμμετέχουν σε «όλες τις πτυχές της οικογενειακής ζωής» και άρα να συμβάλλουν στις μικροδουλειές του νοικοκυριού. Σε σχέδιο νόμου (που αναφέρεται στα «δικαιώματα και τα καθήκοντα των παιδιών» και που υιοθετήθηκε ήδη απ΄ τη Βουλή), υποστηρίζεται ότι με αυτό τον τρόπο ενισχύεται «η συν-υπευθυνότητα στη φροντίδα ενός σπιτιού και στις καθημερινές δουλειές, ανεξάρτητα από ηλικία και φύλο».

Στο σχετικό δημοσίευμα του BBC αναφέρεται, ότι τα ισπανόπουλα καλούνται αφενός να συμβάλλουν στην καθημερινότητα της οικογενειακής ζωής και αφετέρου να σέβονται τους γονείς, τους δασκάλους, τους κανόνες του σχολείου και «να έχουν μια θετική στάση απέναντι στη γνώση». Το σχέδιο νόμου δεν προβλέπει κυρώσεις για τα παιδιά που αρνούνται να συνδράμουν στη ρουτίνα του νοικοκυριού. Προβλέπει όμως τη δημιουργία ενός καταλόγου «γνωστών παιδόφιλων», προκειμένου να απαγορευθεί οποιαδήποτε σχέση εργασίας τους με παιδιά, ενώ τα σχολεία στην πρόσληψη προσωπικού θα πρέπει να ζητούν ένα αντίγραφο του ποινικού μητρώου κάθε υποψηφίου/ας. Τέλος, όσοι εργάζονται με παιδιά, σε περίπτωση που εικάζουν ότι υπάρχει θέμα κακοποίησης ή κατάχρησης εξουσίας πάνω σε παιδί, υποχρεούνται να το αναφέρουν, αλλιώς θα τιμωρούνται για την παράλειψή τους.

(Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ ότι αυξάνονται τα «παθητικά» παιδιά, αυτά που -ευνουχισμένα απ΄ τις οικογένειές τους – στέκουν άβουλα και νωθρά. Υπάρχουν και τα άλλα, αυτά που ψάχνουν μόνα τους τον δρόμο τους, που ξέρουν να βρίσκουν λύσεις, να δοκιμάζουν σε άγνωστα νερά, να ονειρεύονται και να προσπαθούν. Τα βλέπω και τα καμαρώνω. Όμως είναι πολλά τα πρώτα και κάποια απ΄αυτά, βαριεστημένα ήδη απ΄την εφηβεία τους, πέφτουν στη μεγάλη χοάνη που ανοίγει το περιθώριο. Η ισπανική κυβέρνηση προφανώς, θέλησε να τραβήξει αυτά τα παιδιά από την οκνηρία στη δράση. Ποιος πιστεύει όμως πραγματικά, ότι αυτά τα θέματα λύνονται με νόμους; Ο «σεβασμός στους γονείς και τους δασκάλους» επιβάλλεται ή εμπνέεται; Η «θετική προσέγγιση στη γνώση» διατάσσεται; Κι αν το παιδί σου αρνείται συστηματικά να πάει το πιάτο του στον νεροχύτη, θα το πας στο δικαστήριο, ή θα πάτε όλοι μαζί σε ψυχολόγο; Στην Ισπανία όμως, φαίνεται πως άνοιξαν μια φάμπρικα νόμων -από την απαγόρευση των εκτρώσεων, στον δια νόμου ορισμό των υποχρεώσεων των παιδιών. Το κυνήγι των μαγισσών άνοιξε).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News