Στις 15 Αυγούστου, οι εικοσιοκτώ Υπουργοί Εξωτερικών της Ε.Ε. αποφάσισαν ομόφωνα, στις Βρυξέλλες, να στηρίξουν τους Κούρδους του Β. Ιράκ, στον πόλεμο κατά των Τζιχαντιστών. Κάποιες χώρες, όπως η Γαλλία, και η Βρετανία, αποστέλλουν άμεσα πολεμικό εξοπλισμό ενώ άλλες, όπως η Ιταλία, και η Τσεχία θα ακολουθήσουν. Η Γερμανία, προς το παρόν, στέλνει ανθρωπιστική βοήθεια χωρίς να αποκλείει την αποστολή όπλων στο μέλλον. Αυστρία, Σουηδία, Ιρλανδία και Φινλανδία θα αρκεστούν, όπως άλλωστε και η Ελλάδα, στην αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας. Η παραπάνω ομόφωνη απόφαση της Ε.Ε. έρχεται σε συνέχεια αμερικανικών πιέσεων, προκειμένου να αναληφθεί συντονισμένη δράση, για να ανακοπεί η ραγδαία επέλαση του Ισλαμικού Κράτους των Τζιχαντιστών και του Χαλιφάτου τους σε Συρία και Ιράκ (προς το παρόν).

Η εικόνα που έχουμε σήμερα για το Ισλάμ είναι εντελώς διαφορετική από αυτήν που είχαμε μέχρι πρόσφατα, στη Δύση. Ο μουσουλμανικός κόσμος δεν αποτελείται από μια ενιαία ενότητα αλλά από δύο κυρίαρχες ομάδες, τους Σιίτες και τους Σουνίτες. Οι θεολογικές τους διαφορές πηγάζουν από το ποιον από τους απογόνους του Μωάμεθ θεωρούν γνησιότερο εκφραστή του Προφήτη και του Κορανίου. Μέχρι πρόσφατα οι διαφορές αυτές δεν προκαλούσαν ιδιαίτερη ανησυχία και εθεωρούντο κάτι ανάλογο με τον διαχωρισμό των χριστιανών σε ορθόδοξους, καθολικούς και διαμαρτυρομένους (εδώ πρέπει να τονίσω ότι αναφέρομαι στο σήμερα, γιατί όπως γνωρίζουμε, στο παρελθόν υπήρξαν λυσσαλέες μάχες και σφαγές μεταξύ καθολικών και διαμαρτυρομένων με αποκορύφωμα τα γεγονότα της λεγόμενης Νύχτας του Βαρθολομαίου).

Εκείνοι που εθεωρούντο παλαιότερα πιο ακραίοι και ριζοσπάστες ήταν οι Σιίτες, και ειδικότερα οι Σιίτες του Ιράν με το θεοκρατικό καθεστώς που επέβαλε ο Χομεϊνί στο Ιράν. Μετά τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, έκανε την εμφάνισή της η τρομοκρατική οργάνωση Αλ Κάιντα με επικεφαλής τον σαουδάραβα σουνίτη Οσάμα Μπιν Λάντεν και υπαρχηγό τον επίσης σουνίτη αιγύπτιο Αλ Ζαουάχρι. Στόχος, όπως γνωρίζουμε, της Αλ Κάιντα, η Δύση, και κυρίως οι Η.Π.Α., με σειρά τρομοκρατικών ενεργειών και αποκορύφωμα την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001. Ειρωνεία της ιστορίας, ή μάλλον κυνισμός της ιστορίας, η Δύση διατηρούσε, και διατηρεί, πολύ καλές σχέσεις τόσο με τη σουνιτική Σαουδική Αραβία όσο και με την επίσης σουνιτική Αίγυπτο. Με την πρώτη, λόγω των πετρελαίων της, και με τη δεύτερη λόγω της θέσης της στο Μεσανατολικό και της ήπιας στάσης της απέναντι στο Ισραήλ.

Η σημερινή κατάσταση διαφέρει ριζικά από τις προηγούμενες κατά τούτο: οι εξεγερμένοι σουνίτες, οι τζιχαντιστές, δεν στρέφονται κατά της «κακιάς Δύσης», αλλά κατά «αδελφών» σιϊτών μουσουλμάνων. Το μίσος και οι αγριότητες στον πόλεμο αυτόν είναι απίστευτες. Εδώ το μίσος, δεν στρέφεται κατά ξένης δύναμης, στην οποία να χρεώνονται τα δεινά του μουσουλμανικού έθνους αλλά είναι καθαρά θρησκευτικό και εμφύλιο. Και είναι άγριο, πολύ άγριο, όπως είναι όλες οι εμφύλιες συρράξεις.

Σε συζητήσεις, με φίλους, πάνω στο θέμα αυτό, άκουσα και την άποψη «και δεν τους αφήνουμε να σφαχτούνε μεταξύ τους μπας και ησυχάσουμε;». Εκτός από κυνική, η άποψη αυτή είναι επικίνδυνη και βλακώδης. Η επιδρομή των τζιχαντιστών στο πλούσιο σε πετρέλαια βόρειο Ιράκ και την περιοχή των Κούρδων, κινδυνεύει να αποσταθεροποιήσει την παγκόσμια οικονομία. Ήδη οι Η.Π.Α. και η Ε.Ε., προς αποφυγή των χειρότερων, αποφάσισαν να εμπλακούν στρατιωτικά, με άγνωστες στο μέλλον συνέπειες. Υπάρχει όμως και άλλος κίνδυνος: η μεταφορά της σύρραξης στο έδαφος της Δύσης, είτε μέσα από τρομοκρατικές ενέργειες, είτε μέσα από ενδοαραβικές και ενδομουσουλμανικές συρράξεις σε χώρες της Δύσης με σημαντικό μουσουλμανικό πληθυσμό όπως η Γαλλία (5 εκ.). Ήδη στα Βαλκάνια (Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Κόσοβο, Αλβανία), υπάρχει αναταραχή και ανησυχία για τυχόν επιπλοκές.

Ένα τελευταίο στοιχείο στην όλη σκακιέρα είναι ο ρόλος που θα διαδραματίσει η Τουρκία, ειδικά μετά την εκλογή Ερτογάν στην προεδρία και τη δεδομένη φιλοδοξία του, η Τουρκία να παίξει ρόλο περιφερειακής δύναμης στην περιοχή. Η στρατιωτική ενίσχυση των Κούρδων του Ιράκ, τόσο από τις Η.Π.Α. όσο και από την Ε.Ε. είναι πιθανό να ενισχύσει το όνειρο των Κούρδων, συμπεριλαμβανομένων βέβαια και αυτών της Τουρκίας για τη δημιουργία ανεξάρτητου Κουρδιστάν, πράγμα βέβαια καθόλου επιθυμητό από την Τουρκία.

Δύσκολα προβλήματα για επιδέξιους λύτες. Υπάρχουν άραγε επιδέξιοι λύτες ή θα εμπλακούμε σε έναν κύκλο επικίνδυνης αστάθειας με άγνωστες συνέπειες;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News