Πάνε σχεδόν 40 χρόνια από τότε που ο αθλητισμός πρωτοσυναντήθηκε με την τρομοκρατία στο Μόναχο. Έκτοτε δεν είχαμε πολλά αντίστοιχα περιστατικά μέχρι το χθεσινό. Από την άλλη, εκτός από τους συνήθεις σημερινούς ύποπτους (Αλ Κάιντα κ.λπ.), η Αμερική είναι μια χώρα που έχει ουκ ολίγα ζητήματα που θρέφουν πυρήνες εσωτερικής τρομοκρατίας. Το χθεσινό γεγονός έχει, άλλωστε, αρκετές ομοιότητες με τη βομβιστική επίθεση στην Ατλάντα, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών του 1996: Τυφλό κτύπημα με βόμβα, σχετιζόμενο με αθλητικό γεγονός.

Είπα να βάλω μια άλλη διάσταση στο τραγικό περιστατικό της διπλής βομβιστικής τρομοκρατικής επίθεσης στη Βοστόνη. Δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, μια απλή τρομοκρατική επίθεση, όπως οι δεκάδες που έχουν γίνει και γίνονται με θύματα ανυποψίαστους πολίτες, αλλά έχει πολλαπλές επιπτώσεις. Πέρα από τον θάνατο και τον ακρωτηριασμό των αθώων θυμάτων, η επίθεση επιχειρεί να ακρωτηριάσει κι έναν θεσμό που κερδίζει ολοένα έδαφος στο εξωτερικό – αλλά και στην Ελλάδα, τελευταία. Παράπλευρη, λοιπόν, απώλεια αυτής της τρομοκρατικής ενέργειας, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, θα είναι και η συμμετοχή σε αντίστοιχα μαζικά αθλητικά γεγονότα. Ο Μαραθώνιος της Βοστόνης, της Νέας Υόρκης, του Λονδίνου και, γιατί όχι, της Αθήνας, είναι αθλητικά γεγονότα που ξεφεύγουν πια από την έννοια του απλού αθλητικού event. Είναι το ραντεβού χιλιάδων ανθρώπων για να αναμετρηθούν με τον εαυτό τους και να κάνουν τη δική τους υπέρβαση. Είναι η γιορτή της οικογένειας που τρέχουν όλοι μαζί ή συμμετέχουν περιμένοντας (όπως ο άτυχος 8χρονος Μάρτιν) τον μπαμπά στον τερματισμό. Είναι από τις εκδηλώσεις συμμετοχής και ανάτασης της κοινωνίας που τόσο έχουμε ανάγκη.

Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε μια αυξανόμενη δημοσιότητα στη γιορτή του Μαραθωνίου που διοργανώνουν πλέον σχεδόν όλες οι μεγαλουπόλεις. Είναι από τις σπάνιες φορές που συναντιέται ο υψηλός αθλητισμός με τον μαζικό αθλητισμό. Αυτή η γιορτή, λοιπόν, μετά τη χθεσινή μέρα, δεν θα είναι πια η ίδια. Όχι μόνο στη Βοστόνη, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Όχι μόνο στους αγώνες Μαραθωνίου αλλά σε όλες τις αντίστοιχες μαζικές, αθλητικές εκδηλώσεις. Η ξεγνοιασιά και η χαρά θα κάνουν λίγο στην άκρη για να χωρέσει η καχυποψία και η ανασφάλεια. Αυτό, δηλαδή, που επιδιώκει κάθε τρομοκράτης που σέβεται τον εαυτό του.

Η καλύτερη απάντηση σ’ αυτήν την απειλή δεν θα έρθει από τις κυβερνήσεις και τις αστυνομίες. Η καλύτερη απάντηση θα έρθει από τον ίδιο τον κόσμο που προσπαθούν να τρομοκρατήσουν. Με το να συμμετάσχει με ακόμα μεγαλύτερο πάθος και πλήθος στις επόμενες διοργανώσεις. Δείχνοντας ότι δεν θα ηττηθεί από τον φόβο, δεν θα ζαρώσει η ψυχή του όπως θα ήθελαν οι εμπνευστές των τυφλών δολοφονικών χτυπημάτων. Ο Μαραθώνιος, όπως και η ζωή, είναι μια κούρσα που θέλει υπομονή και επιμονή. Από χθες θέλει και τη δική μας συμπαράσταση για να μην ξεθωριάσει μέσα στον φόβο. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News