Στη γεωπολιτική σφαίρα της διαρκούς αντιπαράθεσης ισχύος είναι όντως αναπόφευκτος ο πόλεμος μεταξύ του «νέου» και του «παλιού»; Μεταξύ του ανερχομένου και του υποχωρούντος; Το «παραδοσιακό» σχήμα της αρχαίας θουκυδίδειας «παγίδας» θα λειτουργήσει και στον 21ο αιώνα;

Οι ΗΠΑ και η Κίνα θα γίνουν οι σύγχρονες Σπάρτη και Αθήνα; Θα κλιμακώσουν τη μεταξύ τους ένταση και θα επιδοθούν σε μία πραγματική σύγκρουση για την οποία θα απαιτηθεί η χρήση οπλικών συστημάτων και στρατευμάτων, δηλαδή θα υπάρξουν αποτελέσματα με απροσδιορίστου εύρους καταστροφές και θανάτους; (Υπενθυμίζεται ότι μιλάμε για πυρηνικές δυνάμεις.)

Στον μαγικό καθρέφτη της δύναμης, η Αμερική και η Κίνα αποτελούν η μία το είδωλο της άλλης: και οι δύο χώρες δυσανασχετούν με τη σημερινή παγκόσμια τάξη πραγμάτων – για διαφορετικούς λόγους, βέβαια, η καθεμιά.

Ο Τραμπ θεωρεί ότι η Κίνα ευνοήθηκε από την παγκοσμιοποίηση (από την ένταξή της στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου στις 11 Δεκεμβρίου 2001), μάλιστα ότι αναπτύχθηκε κυρίως εις βάρος των ΗΠΑ. Ο Σι Τζινπίνγκ ιεραρχεί: πρώτα θέλει να απαλλαγεί η περιοχή Ασίας-Ειρηνικού από την αμερικανική επικυριαρχία και, κατόπιν, αφού εδραιωθεί εκεί η κινεζική περιφερειακή ισχύς, η Κίνα θα επιδιώξει την ανέλιξή της στον ρόλο του παγκόσμιου «αφεντικού» – θα επιχειρήσει να γίνει δηλαδή «πλανητάρχισσα», παίρνοντας τη σκυτάλη από τις ΗΠΑ.

Ο αρθρογράφος Γκίντεον Ράχμαν γράφει στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» για τη σχέση των δύο γιγάντων. Υπάρχουν «ιέρακες» και «περιστερές» και στα δύο στρατόπεδα. Οι πρώτοι επιθυμούν την παρόξυνση, και στις ΗΠΑ εκφράζονται από την εφαρμοζόμενη πολιτική δασμολόγησης των κινεζικών προϊόντων, αφού πάνω σε αυτή χτίζουν τα όνειρά τους για αναστήλωση της αμερικανικής οικονομίας. Θεωρούν ήττα την οποιαδήποτε υποχώρηση, την οποιαδήποτε συμφωνία που θα κρατούσε «ζωντανό» το σημερινό σύστημα διεθνούς και διμερούς εμπορίου. Από τη δική τους οπτική γωνία, οι κινέζοι «σκληροί» βλέπουν στην παρούσα φάση της διαμάχης μια ευκαιρία για απεξάρτηση της κινεζικής παραγωγής από την ξένη τεχνολογία, ενώ δεν είναι διατεθειμένοι να καταπιούν ταπεινώσεις για να διατηρήσουν «την ουσία του οικονομικού συστήματος που επέτρεψε στην Κίνα να αναπτυχθεί».

Ο Ράχμαν αποφεύγει να αναφέρει τις καλές προσωπικές σχέσεις των Τραμπ -Σι και τον πολιτικό ρεαλισμό τους ως στοιχεία αποφασιστικής σημασίας για την αποτροπή κάποιας κλιμάκωσης. Αντιθέτως, θυμάται τις φιλοφρονήσεις που αντάλλασσαν τηλεγραφικώς ο ρώσος τσάρος και ο γερμανός αυτοκράτορας λίγο προτού πέσουν οι πρώτες βόμβες το 1914…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News